Αυτό το άρθρο, το αφιερώνω σε κάποιον που αγαπάω πολύ . Στον καλύτερό μου φίλο, που με πήγε βόλτα προχθές, στην Φρανκφούρτη.
Είδαμε το "Dogville" του Lars von Trier, στο θέατρο Schauspiel. Μπήκαμε στο "κακό χωριό", όπου η εξαιρετική Karin Henkel σκηνοθέτησε ανατρεπτικά τη βιαιότητα, τη φρίκη και την εκμετάλλευση, ενός σκοτεινού κόσμου χωρίς ελπίδα . Αποφάσισε, μ έναν εφιαλτικό τρόπο, να μην σώσει την Γκρέις, την ανυπεράσπιστη ξένη, σ έναν πολιτισμό ραγισμένο.
Κι ο φίλος μου ανυπεράσπιστος ξένος ήταν, όταν πρωτοήλθε στην Γερμανία, αλλά δεν άφησε κανέναν να του πάρει το όνειρο από τα χέρια και νίκησε.
Αγαπάει πολύ τη ζωή, γιατί κάθε μέρα κάνει στενό μαρκάρισμα στο θάνατο. Τον παλεύει στα ίσα, για λογαριασμό χιλιάδων ανθρώπων, που ζητούν τη βοήθειά του, από κάθε γωνιά του πλανήτη. Τον θαυμάζω βαθειά, γιατί πρωταγωνιστεί στη ζωή του, με το μικρασιατικό ταμπεραμέντο του και το πείσμα, την ελληνική ψυχή και το χιούμορ του, αλλά και την τετράγωνη γερμανική λογική και πειθαρχία του.
Ο καθηγητής Νίκος Ζαμπόγλου, με διεθνή αναγνώριση στον τομέα της επεμβατικής ακτινοογκολογίας, είναι διευθυντής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείου του Οφενμπαχ και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Εχει τιμηθεί για το επιστημονικό του έργο, και κυρίως για την πρωτοπόρα ακτινοθεραπευτική του μέθοδο βραχυθεραπείας.
Ο πολύτιμος φίλος μου, αγωνίστηκε σε πολλά "Dogville" και δεν περίμενε ποτέ, κανέναν από μηχανής Θεό η Πατέρα. Ευτυχώς.
