Ο "Προσωρινός" είναι ένας χώρος που έχω ξεχωρίσει. Δε διαθέτει τίποτα και τα έχει όλα. Σαν να εκπέμπονται όλα από τα κυρίαρχα σώματα. Φως, σκοτάδι, μελωδία. Όλα. Μια κολώνα τυλιγμένη με ασημόχαρτο. "Όλα θα γίνουν γύρω από αυτή την κολώνα". Απέναντι καρεκλίτσες, η μία πολύ κοντά στην άλλη για να χωρέσουν όλοι (υπάρχει και λίστα αναμονής). "Τα κορίτσια θα κάτσουν μπροστά. Έχουν καλή ενέργεια" λέει ο κύριος (δε θυμάμαι το όνομά του) που κανόνιζε τηλέφωνα, εισιτήρια, προγράμματα κτλ. Κοκκινίζουμε (λιγάκι) και καθόμαστε μπροστά. Την ασημένια κολώνα, αν θέλαμε την ακουμπούσαμε. Πολύ κοντά, σου λέω.
Αμαλία Μουτούση, Lapsus, θεατρική παράσταση βασισμένη σε κείμενα της Καίης Τσιτσέλη. Μεγάλη ηθοποιός. Τετριμμένο. Η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της. Χιλιοειπωμένο. Πιστή, προσηλωμένη, αμετακίνητη. Η Αμαλία Μουτούση είναι όλα τα παραπάνω και πάντα κάτι ακόμη. Μια έντιμη παρουσία μακριά από το ξόδεμα της καθιέρωσης, μακριά από τη γραφικότητα της γενικής αποδοχής. Με το ψάξιμο και την αγωνία της μαθήτριας, με την ανάγκη της διαρκούς αλληλεπίδρασης έφτιαξε ψηφίδα-ψηφίδα μια σκηνική προσωπικότητα που μοιραζόταν ανάμεσα στη γη και την ελαφριά πτήση.
Κανείς δεν είναι τόσο δυνατός ώστε να προσπεράσει το θάνατο, τη σαρωτική μανία του χρόνου, την διαβρωτική επανάληψη. Κανείς. Ούτε καν οι "φαινομενικά ελεύθεροι". Όλοι γυροφέρνουμε σε -κλωβούς-. Όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι. Όλοι φοβόμαστε. Όλοι χάνουμε αίμα και θάρρος μπροστά στον κίνδυνο, την απώλεια, το πέρασμα. Όλοι θέλουμε κάπου να επιστρέψουμε. Τι είναι αυτό; Αδυναμία; Ανικανοποίητο; Στη μία ώρα του μονόλογου η αίσθηση του πνιγμού έφτασε μέχρι τον δικό μας λαιμό. Ασυναίσθητα ακούμπησα με το χέρι μου τους αριστερούς μου αδένες. Έτσουζαν τα μάτια μου. Μέχρι τη στιγμή που ο περιορισμένος χώρος έγινε κάτι τεράστιο, το λιγοστό οξυγόνο αέρας και το κλουβί θρύψαλα.
Η ορμή της έφτανε να τα κάνει όλα αλλιώς. Όλο της το σώμα σε θέση πάλης. Τα χέρια έτοιμα να συντρίψουν τους φόβους που μικραίνουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Την ευχαριστώ ειλικρινά γι' αυτή την εμπειρία. Που ήρθα αντιμέτωπη με τον καθρέφτη μου και μετά με το υποσυνείδητό μου. Δεν είμαι κάτι διαφορετικό. Η μισή φοβάμαι και η άλλη μισή διαπραγματεύομαι με όρους αθανασίας.
ΥΓ Το "Lapsus" τελείωσε την Κυριακή των Βαϊων. Αν πάρει το αυτί μου κάτι για επανάληψή του, θα είμαι η πρώτη που θα σας το πω.
