Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Τον πλούτο τον θεατρικό του χαρισματικού ηθοποιού Μπάμπη Γούσια τον ήξεραν όσοι ήταν κοντά του από τα χρόνια που φοιτούσε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης-ήταν στο ίδιο έτος με τους Χρήστο Λούλη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο - κι έπειτα στα πρώτα βήματά του εδώ, στα χτυπήματά του στη Νέα Υόρκη. Ανάμεσα σε αυτούς που τον ξεχώρισαν και τον στήριξαν με την αγάπη και την φιλία τους ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος,ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Χρύσα Ρώπα. Με τον πρώτο είχε κάνει τον «Πλούτο»το 2004 και με όλους συνυπήρξαν στον «Βιοπαλαιστή στην στέγη» με την Χρύσα να τον κανακεύει και πίσω από την σκηνή,τον Λάκη να τον δυναμώνει,το Σταμάτη να του δίνει τραγούδια του για να τον έχει στην παρέα του μέχρι και το φετινό«Όταν έχω εσένα».
Η καλοσύνη του και η μεγάλη του καρδιά, τον έκαναν καλό φίλο και με τους τρεις και ήταν κι οι τρεις τους μέχρι και σήμερα το πρωί που μας άφησε,πλάι του.Ήταν οι τρεις σωματοφύλακές του:έψαχναν για τους καλύτερους γιατρούς, για τα καλύτερα νοσοκομεία και τις καλύτερες θεραπείες κι όσο κι αν έτρεχαν τον δικό του… μαραθώνιο ο καθένας,ήταν συνεχώς στο πλευρό του.Η ραγδαία επιδείνωση της υγείας του απ’τον καρκίνο που δεν του χαρίστηκε,τους πίκρανε, μα δεν τους άφησε στιγμή να παραδώσουν τα όπλα. Ήταν μαζί του-είτε τηλεφωνικά όταν ήταν στις δουλειές τους,είτε από κοντά με το που τέλειωναν από αυτές.Κι είναι αυτοί που θρηνούν τώρα τον χαμό του,μαζί με την παρέα του απ’την Σπείρα- Σπείρα που έπαιζε,με τους φίλους,τους δικούς του που έχασαν ένα τόσο υπέροχο πλάσμα,που ήταν γεμάτο ταλέντο-υποκριτικά μα και ζωής.
Τον θυμάμαι στον Λεωνίδα του Λυγουριού μετά από μια παράσταση χωμένος στην αγκαλιά της Χρύσας,να γελάει με την καρδιά του κι έπειτα τον φέρνω στο νου μου στο «Όταν έχω εσένα» του Σταμάτη,τόσο έντονο και παθιασμένο να «σαρώνει»τη σκηνή κι έπειτα στον 3ο όροφο του «Κακογιάννης»να τρώμε όλοι μαζί μετά την παράσταση. Γέλαγε έντονα και δυνατά κι ήταν απ’ τα καμάρια του Σταμάτη-η ψυχή της παρέας. Μιας παρέας που βρέθηκε κοντά του ακόμα κι ένα βράδυ πριν φύγει να του τραγουδά.
