Ναι, όλα γύρω μας έχουν αλλάξει. Οι Έλληνες δεν είναι πια ο πιο ανέμελος λαός της Ευρώπης. Τι γίνεται, όταν όλα γύρω σου ανατρέπονται; Πώς μπορεί κάποιος να αντέξει μια πραγματικότητα που του ξημέρωσε ξαφνικά και καθόλου προετοιμασμένος δεν ήταν για αυτήν;
Το έργο της Κατερίνας Γιαννάκου πραγματεύεται μια σύγχρονη τραγωδία. Ένας ευτυχισμένος γαμος, δυο τέλεια παιδιά, μια άνθουσα επιχειρήση, δάνεια που εξυπηρετούνται για σπίτι και εξοχικό. 'Ομως ο σύζυγος δεν αντέχει
τη σκληρή ανατροπή που του επιφυλάσσει η καινούρια οικονομική πραγματικότητα που περνά η χώρα. Μεγαλωμένος με τα πρότυπα του κουβαλητή, όταν αισθανθεί αποτυχημένος δεν έχει τη δύναμη να παλέψει. Γίνεται ένας
ακόμα αριθμός στο μακρύ κατάλογο αυτών που αυτοκτονούν στην Ελλάδα της κρίσης. Από ντροπή.
Η γυναίκα που μένει πίσω καλείται να διαχειριστεί την απώλεια, αλλά και να αναθεωρήσει όλες τις σταθερές της ζωής της. Πώς θα πάρει τη ζωή στα χέρια της εκείνη που μέχρι πριν λίγο δεν ήξερε ούτε το pin του τραπεζικού της λογαριασμού; Τι δουλειά να κάνει στα 45 της; Ο σύντροφός της αυτοκτόνησε. Όλα όσα έζησαν ήταν
ψεύτικα; Απέτυχε να τον κάνει ευτυχισμένο; Πώς θα μεγαλώσει δυο παιδιά που νιώθει πως και αυτά την κατηγορούν για τα πάντα; Επιχειρεί να αυτοκτονήσει. Από ντροπή.
Η συγγραφέας διαχειρίστηκε αυτό το σκληρό θέμα εξαιρετικά τρυφερά. Χωρίς να δίνει μαγικές συνταγές μας δείχνει την ηρωίδα να προσπαθεί να στηθεί στα πόδια της. Ανακαλύπτοντας όλα όσα είχε ξεχάσει ότι ήταν. Στήνοντας ξανά τον εαυτό της για να μπορέσει να τον αγαπήσει και εκείνη και οι γύρω της.
Μέσα σε ένα μίνιμαλ σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, ένα καθαριστήριο- οικογενειακή επιχείρηση, κουφάρι μιας ζωής που πέρασε ανεπιστρεπτί, η Μαριάννα Κάλμπαρη έστησε την παράσταση στο μεγαλύτερο μέρος της σε επικοινωνία με το κοινό. Γιατί αυτή η γυναίκα είναι ένας από εμάς τους νεοέλληνες. Μας βάζει να
τελειώνουμε με τα στερεότυπα και να ανακαλύψουμε τα σημαντικά. Να διαχωρίσουμε επιτέλους την ευμάρεια από την αξιοπρέπεια, ένας εφιάλτης που κατατρέχει το λαό μας τα τελευταία 30 χρόνια.
Η Ράνια Σχίζα είναι μια ηθοποιός που καμαρώνω κάθε φορά που βλέπω στο θέατρο. Ακούραστη, δε βαριέται ποτέε να δουλεύει και να ψάχνει κάτω από τα προφανή. Συγκίνηση, βάθος, αμεσότητα, απελπισία είναι λίγα μόνο από τα χρώματα της ερμηνευτικής της παλέτας που χρησιμοποίησε.
Αν θα μπορούσα κάτι να ζητήσω από την παράσταση στο επόμενο ανέβασμά της - που μαθαίνω πως θα είναι τον ερχόμενο χειμώνα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη - είναι ένα, δύο παραπάνω σημεία αποφόρτισης τα οποία νομίζω δίνει το κείμενο και ίσως χρειάζεται να τονιστούν περισσότερο.
* Τον μονόλογο "Μια κανονική μέρα" της Κατερίνας Γιαννάκου που ανέβηκε στο θέατρο Olvio τον χειμώνα που μας πέρασε ερμήνευσε η Ράνια Σχίζα σε σκηνοθεσία Μ. Κάλμπαρη.
