Ο άνθρωπος είναι μιμητικό ζώο. Βλέπει, αποτυπώνει, επαναλαμβάνει, κάνει λάθη, τα πληρώνει, κάποια στιγμή μαθαίνει. Όχι πάντα. Προχωράει όμως. Αυτό έχει σημασία. Να προχωράει. Και χρειάζεται ενθάρρυνση, πρόκληση, συμπαράσταση, κίνητρο.
Κι ο ηθοποιός, σαν καθρέφτης της πραγματικότητας, ή καλύτερα σαν υπερβατικός εκφραστής του ειδώλου της πραγματοκότητας, που φανερώνει τις αθέατες πτυχές της, πρέπει να μαθαίνει ενεργώντας, αλλά και βλέποντας, παρατηρώντας, γιατί η παρατήρηση είναι το εργαλείο του.
Και εμείς, γιατί διέκρινα ένα σημαντικό αριθμό συναδέλφων θεατών, είδαμε και θαυμάσαμε. Και ελπίζω μάθαμε.
Η μεγάλη τέχνη είναι αξιοζήλευτη, και συγχρόνως λυτρωτική. Η τέχνη του Σαίξπηρ στα χέρια του Μέντες , και μιας σειράς σπουδαίων ηθοποιών, (γιατί για μένα, οι μεγάλοι ηθοποιοί αποστασιοποιούνται από τον ρόλο τους και ουσιαστικά γίνονται συνδημιουργοί). Βρήκε εκφραστή.
Όταν υπερβείς τα όρια που σου δίνει ο συγγραφέας, τότε δεν μιλά πιά ο ρόλος, αλλά ο ίδιος ο ηθοποιός, προσθέτοντας τα χαρακτηριστικά της δικής του προσωπικότητας στον ήρωα, φτάνοντας δηλαδή στο ευκταίο, την ταύτιση ρόλου και ηθοποιού.
Το καλό θέατρο, και το μεγάλο θέατρο, όπως αυτο που γράφει ο Σαίξπηρ, έχει θεραπευτικές και παρηγορητικές ιδιότητες. Θεραπεύει και παρηγορει από την ασθένεια της καθημερινής ασχήμιας που βιώνουμε σε πολλές κατηγορίες δημόσιας και ιδιωτικής έκφρασης. Δεν είναι φαινόμενο του καιρού μας. Και επί Σαίξπηρ , τα ίδια συνέβαιναν. Το αναγνωρίζεις στα ερωτηματικά και στην πικρή γεύση που αφήνουν τα έργα του, για την πραγματικότητα της εποχής του, παρηγορώντας μας για την "αυθαίρετη παρουσία μας, σ' αυτή τη σφαίρα που γυρίζει".
Πέρσι είδα την παράσταση "Τίμων, ο Αθηναίος" με το σύστημα "σύγχρονες μαγνητοσκοπημένες προβολές", από το Εθνικό Θέατρο της Μ. βρετανίας, απο το Λονδίνο.
Προχθές, ήταν η σειρά του "Βασιλιά Ληρ".
Χαίρομαι που μπορώ να παρακολουθήσω με υπότιτλους, ένα κείμενο που θα μου ήταν σχεδόν αδύνατον να καταλάβω εξ' ολοκλήρου, σε μια γλώσσα που έχει απομακρυνθεί και από τα σύγχρονα αγγλικά. Το να μπορείς με 15 ευρώ να βλέπεις το Εθνικό της Αγγλίας είναι τύχη, γιατί και στην περίπτωση που είχες την άνεση να πας να το δεις εκεί, θα ήταν αδύνατον, μιας και τα εισιτήρια είναι προπωλημένα και εξαντλημένα όλα για όλες τις παραστάσεις.
Ο Μέντες και ο Σάιμον Ράσελ Μπηλ αποτελούν ένα φοβερό δίδυμο και σίγουρα θα τους δούμε και σε άλλες συνεργασίες.
Η παράσταση κρατούσε τρεισήμισι ώρες, που όμως, δεν καταλάβαμε πώς πέρασαν.
Άμεσος , αιχμηρός λόγος, σκηνοθεσία ευθεία, χωρίς σχόλια και φιοριτούρες, σκηνικό και κοστούμια Οργουελικά, που θύμιζαν ολοκληρωτικα καθεστώτα, ένα μακρύ τραπέζι συσκέψεων, ο αδριάντας του ηγέτη σε μια πλατεία, εικόνες από "δημόσιο Βίο", σε ένα έργο που μεταξύ πολλών άλλων πραγματεύεται , την "νομή και οσμή της εξουσίας".
Αυτής της τόσο γοητευτικής, αλλά επικίνδυνης και αδηφάγας κυρίας που η διεκδίκησή της αφήνει στο τέλος του έργου, ένα πλήθος πτωμάτων, επί σκηνής.
Και όχι μόνο...
(Πηγή Φωτογραφίας: Lifo.gr, Νικολέττα Γιαννούλη)
