ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ. Η Μ. ΠΡΩΤΟΠΑΠΠΑ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ

Της ΜΑΡΙΑΣ ΠΡΩΤΟΠΑΠΠΑ
 

Τι κοινό έχουν ένας ηθοποιός και μια γλυκοπατάτα;
1) Μοιάζουν με κάτι, αλλά δεν είναι (κάστανο ή πατάτα)
2) Εμπεριέχουν την έννοια της αποτυχίας ("πατάτα")
3) Να τους διαλέξεις είναι θέμα γούστου
4) Δεν είναι είδη α' ανάγκης
5) Εργάζονται εποχιακά

"Μήπως είμαι γω, μήπως είμαι γω;" αναρωτήθηκαν φίλοι σκηνοθέτες, μετά την Υμνητική μου απόπειρα υπέρ των φτωχούληδων, πλην χαιρέκακων ηθοποιών, που ευκαιρία ψάχνουν να σηκώσουν μπαϊράκι! Ορίστε!
Για να επέλθει, λοιπόν, ισορροπία ανάμεσα στις δύο κυρίαρχες δυνάμεις, ας λοιδωρήσουμε τους ηθοποιούς, ν' αδειάσει το θυμικό μας το εκδικητικό και καταδικασμένο στη σιωπή!

Αμάν κι αυτοί! Οι "ηθοποιοί"! Οι εγωκεντρικοί, οι κακόμοιροι, οι αυτοπαθητικοί, που διαβάζουνε ΑΤΑΚΑ, που χαίρονται με το μίζερο τραγούδι, κρίμα που το λέει ο Χορν, με όλον τον dramaqueen-ισμό του κόσμου σε κομπόστα. Οι "εαυτούληδες". Οι φοβισμένοι μπροστά στην εξουσία, οι θάφτες, οι γλύφτες, που ή loud είναι ή στρείδια. Οι ιδιοσυγκρασιακοί, οι ανήλικοι, οι υστερικοί, οι αργοπορούντες, οι αιθεροβάμωνες, τα ψώνια, που χαλάν την πιάτσα, οι κότες, που υποκλίνονται σε κάθε αυθεντία, οι βλάκες, που κολακεύονται, που δεν υπερασπίζονται έναν συνάδελφο, οι ψευτορομαντικοί, που μπλοκάρουνε με μία παρατήρηση, που κλαίνε. Οι γλωσσοκοπάνες, οι μαιτρ του ψυχολογικού εκβιασμού, οι ψεύτες, που βγάζουνε με κόλπα το ψωμί τους.

Αυτά τα ολίγα. Τα παραθέτω μαζί με την Αίτηση μου στην Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, που με αντιπάθησε αδίκως, γιατί ρε παιδιά, κι εγώ δικιά σας είμαι... Να και το CV:
- εργάστηκα ως βοηθός σκην. του Λ.Β.
- σκην. δύο μονολόγους με λαμπρά αποτελέσματα, χωρίς να βλέπω καν τον ηθοποιό
- αυτοσκηνοθετήθηκα αφιλοκερδώς στην τωρινή μου δουλειά ( η Λ. είναι φίλη και μ' αφήνει) καθώς και σε άλλες δυο περίπου
- στο δημοτικό σκηνοθέτησα το μονόπρακτο "οι κουτσομπόλες" με τις Κατερίνα-Νόρα, μεγάλη επιτυχία (παίχτηκε κυκλικά  σ' όλες τις αίθουσες)
- στο θίασο της γειτονιάς ανέβασα παράσταση σε ερειπωμένο σπίτι, εισάγοντας τον σουρεαλισμό στην οδό Παπακυριαζή, αναπάντεχη εμπορική επιτυχία- 7,5 δρχ κέρδος ο καθένας
- 6μηνες σπουδές σε Σχολή Σκηνοθ. Κουν/φου στο ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (αίγλη) - σόρυ, Κιν/φου - Βραβείο μαθητικού φιλμ (η φίλη μου η ρωσίδα έκανε τη λάντζα στο γύρισμα, εγώ τα 'πινα γιατί 'χα ντέρτια, αβάσταχτη η ξενιτειά)
- αυτοσχέδια λήψη μου βίντεο παίχτηκε στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου "Μ...Ο.Υ.Λ.Α", της Κ.Λ. (κι αλήθεια λέω, δεν ήξερα καν πώς ανοίγει η κάμερα)

Επισυνάπτω: Αντίγραφο Δελτίου Παροχής Υπηρεσιών, Πτυχίο O,TI DILOSEIS EISAI, χαρτί γιατρού

 Ελπίζω να τα βρούμε, δεν έχουμε και τίποτα να χωρίσουμε. Οι περισσότεροι σκηνοθέτες έχουν σπουδάσει και διατελέσει ηθοποιοί. Λίγη καταννόηση. Ο ένας στην καμπούρα του άλλου μαθαίνουμε, και βράζουμε... στο ίδιο καζάνι σούπες.  Σοβαρά τώρα, εγώ προσωπικά δεν παίρνω το μέρος κανενός! Θέλω να είμαι συμπαθής, είναι δύσκολοι οι καιροί, δεν το ρισκάρω. Γιατί να εκτίθεμαι; Κύριοι, το να την βγάζεις πάντα καθαρή, είναι κι αυτό μια τέχνη. Το κόλπο είναι να αλλάζεις απεύθυνση, να 'σαι απέναντι. Και τα "κατηγορώ" σε α' πρόσωπο συν αιτιατική. 'Ετσι λειτουργεί το πράμα τόσα χρόνια. Σιγά μην το αλλάξω εγώ. Αρκεί που στη δουλειά μου είμαι επαρκής και, σε αντίθεση με άλλους Έλληνες, όταν αναλάβω ένα καθήκον, το ολοκληρω