Έτυχε ν' ακούσω μια ιστορία πριν χρόνια. Ο αφηγητής της ιστορίας κάτοικος Μετς. Τόπος της ιστορίας: ένα παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο στο Παγκράτι. Χρόνος: 1963. "Έπινα τον καφέ μου καθημερινά σ' εκείνο το ζαχαροπλαστείο. Μου άρεσε γιατί έμπαινε από παντού ήλιος και οι άνθρωποι ήταν συνεχώς μ' ένα χαμόγελο". Ένα πρωί μπήκε, λέει, σαν αέρας η Καρέζη. Κάθισε σ' ένα τραπεζάκι στο βάθος, έβγαλε κάτι χαρτιά από την τσάντα της και άρχισε τη μελέτη. "Υπερβολικά φωτεινή. Άγγιζε τα όρια του ψέματος".
Με κοντά ή μακριά μαλλιά, με μακιγιάζ που της μεγέθυνε την πρωτιά ή εντελώς φυσική, με φλατ μπαλαρίνες και σανδάλια ή πλαστικές μπότες μέχρι το γόνατο. Με κλος φούστες ή κάπρι παντελόνια και σορτς η Τζένη Καρέζη είναι από τις πιο διειδυτικές παρουσίες που φέρνει αμέσως στο νου του ο μέσος Έλληνας.
Υποστήριξε όλες της τις φάσεις με τα επίπεδα της αισθητικής ν' αγγίζουν τον ουρανό. Στη νύχτα του '60: Μια έντονη γραμμή από μαύρο αιλάινερ στο περίγραμμα του ματιού και μια ψεύτικη, ζωγραφιστή ελιά πάνω απ' το μάγουλο. Τα καλοκαίρια: πουά μαγιώ, γυαλιά ταρταρούγα και ψάθινα καπέλα στο χρώμα της άμμου. Κραγιόν ελάχιστο. Κοραλί κατά προτίμηση. Τα μαλλιά να πέφτουν και να σκεπάζουν τους ώμους. Χρώμα ματιών: σκέτη θάλασσα. Όταν ερωτεύτηκε (για τελευταία φορά): γοητεία χωρίς "βοήθεια" από οτιδήποτε. Μαμά: swift Κοριτσίστικα φορέματα, μαντίλια και μεγάλα σκουλαρίκια, φουλάρια στον λαιμό ή στο κεφάλι.
Αγαπούσε το καλοκαίρι. Αν ακολουθήσεις το παράδειγμά της φρόντισε να μην ξεφύγεις από τα όρια του κοριτσιού. Για να είσαι εντός του ρόλου.
Μακραίνω τα μαλλιά μου με πείσμα. Δοκίμασα και το θρυλικό αιλάινερ.
Μια χρονομηχανή παρακαλώ, φέρτε μου μια χρονομηχανή.
