Η Ιφιγένεια, ένα κορίτσι που θα θυσιαστεί, που λίγο πριν το τέλος αναπολεί το παρελθόν κι οραματίζεται το μέλλον. Το μέλλον που θα μπορούσε να ζήσει, αν δε γινόταν το εξιλαστήριο θύμα ενός παράλογου και φονικού πολέμου. Ένα κορίτσι αθώο όσο κι απόλυτο. Εύθραυστο όσο και δυναμικό. Φοβισμενο όσο και γενναίο. Γενναιόψυχο όσο και δηκτικό. Μικρό όσο και μεγάλο.
Ένα κορίτσι πολύ γοητευτικό όπως και η ιστορία του. Η Ιφιγένεια του Ευριπίδη, του Ρακίνα, του Γκαίτε,του Γκλουκ και τώρα εδώ, η Ιφιγένεια του Λεμουάν. Ο συγγραφέας του κειμένου βασίζεται στη γνωστή ιστορία του τραγικού προσώπου και προσφέρει την ανάγνωση ενός έργου με εντελώς σύγχρονο τρόπο. Δουλεύοντας μαζί του είχα την τύχη να ξανανακαλύψω το πρόσωπο της Ιφιγένειας. Να θυμηθώ τη σημασία των μύθων. Να ανατρέξω στη συγγένεια του με το υποσυνείδητο. Να ψάξω μέσα μου την επώδυνη απομάκρυνση απ' την παιδική μου ηλικία, τις αυταπάτες μου, τους φόβους και τα όνειρά μου, τις δικές μου προδοσίες, τις θυσίες μου.
Ο μύθος εδώ δίνει φωνή στην ηρωίδα κι εμείς, οι θεατές, καλούμαστε να τρυπώσουμε στο δωμάτιό της, το μυαλό για να την ακούσουμε να σκέφτεται και να εξομολογείται. Η επιστροφή στους μύθους εδώ ,είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε για τον άνθρωπο απέναντι στη βία του κόσμου. Να κατανοήσουμε το βάρος της ύπαρξης. Να ταξιδέψουμε απ' το προσωπικό στο συνολικό, στο πανανθρώπινο. Βουτάω στο μύθο και χάνομαι μέσα στις προεκτάσεις του. Προσπαθώ ν' ανακαλύψω τα πρόσωπα κι αφήνομαι στους συνειρμούς μου, τρέμω στην ιδέα ενός μονολόγου και ταυτόχρονα νιώθω ότι κάθε λέξη θα μπορούσε να' ταν μια σκέψη δική μου, ή του κάθε θεατή.
Κείμενο πολύπλοκο, κείμενο βαθιά ποιητικό και εσωτερικό. Κείμενο που απαιτεί ταξίδι, κατάδυση στο "μέσα μου", που δε σηκώνει ντροπή ή αυτολογοκρισία. Τι κι αν δεν ξέρει ελληνικά ο συγγραφέας και σκηνοθετης του! Αυτά τα νιώθει, τα καταλαβαίνει, τα ζητά επίμονα.
Και ξέρω ότι όσο κι αν φοβάμαι, ο μόνος τρόπος να μιλήσω για την Ιφιγένεια είναι με ανοιχτά ματιά και ψυχή, να μιλήσω γι' αυτή, αλλά και για το γύρω της. Για όλα τα κορίτσια, όλους τους πατέρες τους, για όλους τους πολέμους, τις θυσίες, για τα τραύματα, τα θαύματα, για τους νικητές και για τους ηττημένους. Να μιλήσω για τους μύθους που έχουμε ακούσει και ξανακούσει, αλλά κάθε φορά που τους ακούμε είναι σαν να' ναι η πρώτη φορά.
Σήμερα που ο κόσμος γύρω μας γίνεται όλο και πιο βίαιος κι ακατανόητος η επιστροφή στη μελέτη των μύθων, ο επαναπροσδιορισμός τους, η προσπάθεια αναπαράστασής τους είναι ένας τρόπος να μπορέσουμε να μιλήσουμε γι΄αυτά που μας καίνε. Ένας τρόπος να σκεφτούμε, να επανεξετάσουμε όχι άμεσα μα έμμεσα να καταδικάσουμε, να πάρουμε θέση. Οι μύθοι όπως και τα παιδικά παραμύθια είναι απόλυτα αναγκαίοι γιατί κάνουν τον κόσμο μας πιο εύληπτο, πιο υποφερτό.
Η Ιφιγένεια λοιπόν, ο μύθος, το ποίημα, το παιδικό παραμύθι, ο μονόλογος. Η Ιφιγένεια που σημαίνει για τον καθένα τόσα πολλα, μα που κανείς μας δε θα μπορέσει ποτέ να ισχυριστεί ότι την ξέρει..
