Το παρακάτω κείμενο του ηθοποιού και σκηνοθέτη Γιάννη Καλατζόπουλου δημοσιεύτηκε στην "Ατάκα", εφημερίδα που έβγαζε το Σ.Ε.Η πριν κάποια χρόνια.
Το Δίχτυ
Όταν ο αξέχαστος Αντρέας Βαρούχας μου ζήτησε να δίνω πότε-πότε κανένα κομμάτι στην «Ατάκα», του το υποσχέθηκα με τον όρο ότι θα γράφω για διάφορα ζητήματα -καλλιτεχνικά, κοινωνικά, ακόμα και προσωπικά ευρύτερου ενδιαφέροντος- όχι όμως συνδικαλιστικά. Και τήρησα την υπόσχεσή μου, χάρη στην κατανόηση και την πλήρη συγκατάβαση των συναδέλφων της Συντακτικής Επιτροπής, που τους ευχαριστώ.
Σήμερα όμως αισθάνομαι την υποχρέωση να μοιραστώ μαζί σας τον τελευταίο μου εφιάλτη, συνδικαλιστικής θεματολογίας και ποδοσφαιρικής πλοκής: Ήμουνα λέει τερματοφύλακας σ’έναν παράξενο ποδοσφαιρικό αγώνα, όπου οι ομάδες έπαιζαν με εντελώς διαφορετικούς κανόνες από τους γνωστούς. Εγώ, κάτω από τα γκολπόστ του ΣΕΗ, κοίταζα ίσια μπροστά μου προσπαθώντας να διακρίνω τους αντιπάλους, οι οποίοι όμως δεν φαίνονταν πουθενά! Οι υπόλοιποι παίχτες της ομάδας μας, τα έδιναν όλα. Είχαν από μια μπάλα ο καθένας στα πόδια του κι έτρεχαν με χίλια, κάνοντας απίθανες ντρίπλες, φοβερά κοντρόλ, κόλπα, φιγούρες σχεδόν χορευτικές -τύφλα να’χει ο Πελέ, ο Κρόϊφ κι ο Ροναλντίνιο μπροστά στη Λίλα, τον Μαλκότση, ακόμα και τον…βετεράνο Αξελό! Αλλά οι αντίπαλοι άφαντοι. Το γήπεδο τεράστιο και κάπου στο βάθος, μίλια μακριά, το τέρμα της άλλης ομάδας κενό, χωρίς κανέναν να το προσέχει. Και οι παίχτες μας έτρεχαν προς τα ‘κεί με τις μπάλες στα πόδια τους και στα κεφάλια τους -άλλαζαν και μπαλιές με φοβερή ακρίβεια- μια κούρσα ξέφρενη, φαντασμαγορική και θριαμβευτική προς τη νίκη, που όμως αργούσε γιατί το τέρμα των αντιπάλων αφύλαχτο μεν, στου διαόλου τη μάνα δε. Και ξαφνικά, νιώθω μια δυνατή μπαλιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Γυρνάω και τι να δω; Ορδές αντιπάλων να έρχονται κατά πάνω μου, από πίσω!
Πίσω απ’το δίχτυ του τέρματος που υποτίθεται ότι προστάτευα, χιλιάδες, εκατομμύρια γυάλινοι ποδοσφαιριστές και ποδοσφαιρίστριες με φρικιαστικά άψογο μακιγιάζ, τέλεια κόμμωση και μανικιούρ στην πένα, επέλαυναν τραγουδώντας: Α -ουάν, α -του, α –θρι… Η τέχνη είναι φρι. Δε θέλουμε κανόνες: Οθέλους, Δυσδαιμόνες, Ολίβιες και Βιόλες θα παίζουμε όλοι κι όλες σε σώου κι Επιδαύρους, με βάζελους και γαύρους! *
Α –ουάν, α –του, α –θρι… Του ΣΕΗ οι νεκροί φυλάνε Θερμοπύλες. Μα εμείς με τις καμπύλες περνάμε ακροάσεις και σπάμε τις Συμβάσεις με τίμημα ελαφρύ, γιατ’είναι όλα φρι. Και συγχρόνως σούταραν όλοι μαζί κατά πάνω μου, με πόδια, χέρια, κεφάλια, αλλά κυρίως με τον πισινό, έτσι όπως τον κουνούσαν στο ρυθμό του ρεφρέν «α –ουάν, α –του, α –θρι…», έσκυβαν ξαφνικά και τον τούρλωναν προς το μέρος μου χτυπώντας τις μπάλες.
Κι εκείνες έπεφταν σαν σφαίρες στο δίχτυ του τέρματος που υποτίθεται ότι υπεράσπιζα, περνώντας άνετα μέσα από τα τεράστια ανοίγματά του, γιατί δεν είχαν το φυσικό μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου, αλλά το μέγεθος που έχει όταν τη βλέπουμε στην τηλεόραση. -Σταματήστε…Παίζετε αντικανονικά…Φάουλ, πέναλτι, οφ-σάϊντ… Φώναζα, αλλά φωνή βοώντος εν τω γηπέδω, γιατί ούτε αυτοί με άκουγαν, ούτε οι δικοί μας που έτρεχαν πάντα προς τα εμπρός χωρίς να βλέπουν ότι ο αγώνας έχει μεταφερθεί πίσω τους, αλλά ούτε ο Διαιτητής και οι Επόπτες που…-αλήθεια, πού βρίσκονταν άραγε; Έψαξα με το βλέμμα σε όλο το τεράστιο γήπεδο, ενώ οι μικρές μπάλες των αντιπάλων βούιζαν σα λυσσασμένες μέλισσες στ’αυτιά μου, και μόλις τότε παρατήρησα ότι ο Διαιτητής και οι Επόπτες κάθονταν στην κερκίδα των επισήμων και καθοδηγούσαν τους χούλιγκανς που φώναζαν συνθήματα εναντίον μας κρατώντας πανώ που έγραφαν «Ακα-δημίες θε-άτρου, τηλε-οπτι-κές», «Τα θέα- τρα α-νήκουν, στους κα-να-λάρχες», «Ηθο-ποιός ση-μαίνει/ ψώνιο- που επι-μένει» …
Και τότε ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα κι έπιασα ν’αναλύω το μήνυμα του εφιάλτη. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης θα τα θέσω υπόψιν και της Δημοκρατικής Ενότητας Ηθοποιών, στην πρώτη συγκέντρωση που θα κάνει, αλλά θεωρώ ότι το ζήτημα αφορά όλες τις παρατάξεις, όλους τους συνδικαλισμένους ηθοποιούς που οφείλουμε να σταθούμε για ένα μόνο λεπτό εντελώς ακίνητοι. Να κοιτάξουμε γύρω μας. Να δούμε πού παίζεται τώρα πια το παιχνίδι. Με ποιους κανόνες. Ποιοι είναι οι αντίπαλοι, ποιοι οι σύμμαχοι, ποιοι οι «ουδέτεροι» και γιατί παραμένουν ουδέτεροι. Και να αναδιατάξουμε τις δυνάμεις μας, να αναπροσαρμόσουμε τους στόχους μας, να τοποθετήσουμε αλλού το δίχτυ αμύνης μας, αφού πρώτα κάνουμε πυκνότερη την πλέξη του, να αναπτύξουμε προς άλλη κατεύθυνση την επίθεσή μας, με δυο λόγια: να αλλάξουμε τα πάντα, όχι για να υποταχτούμε στη νέα πραγματικότητα (ξέρω ότι κάποιοι θα σπεύσουν να μου αποδώσουν αυτή την πρόθεση), αλλά ακριβώς για να την αντιμετωπίσουμε, πριν προλάβει να μας ακυρώσει εντελώς.
Γιάννης Καλατζόπουλος 2007
(Φωτογραφία: Ανδρέας Σχινάς)
