Μια σταθερή πηγή έμπνευσης για το παγκόσμιο θέατρο είναι η μυθολογία. Με το μύθο της Νιόβης έχει ασχοληθεί ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Οβίδιος και μέχρι τις μέρες μας συνεχίζει να απασχολεί.
Η Νιόβη ήταν κόρη του βασιλιά της Φρυγίας Τάνταλου, σύζυγος του Αμφίονα και μητέρα 14 διδύμων παιδιών, των Νιοβιδων. Εφτά αγοριών και εφτά κοριτσιών. Διέπραξε ύβρη, όταν υπερηφανεύτηκε για τα τόσα της παιδιά έναντι μόνο δυο της Λητούς (τον Απόλλωνα και την Άρτεμη). Η τιμωρία ήταν αναπόφευκτη και φρικτή. Οι θεοί σκότωσαν τα παιδιά της και η ίδια μεταμορφώθηκε σε βράχο κάπου στη Σιπυλο από όπου καταγόταν.
Τα μαθήματα της αρχαιότητας εχουν διαχρονική αξία. Περιγράφουν την ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες της με σοφό τρόπο έτσι ώστε να διαπαιδαγωγήσουν, αλλά και να ξορκίσουν τα παρεπόμενα κακά.
Ο μύθος της Νιόβης συγκινεί ακόμα. Μας θυμίζει το ανθρώπινο μέτρο και μας προειδοποιεί να μην το ξεπεράσουμε θεωρώντας ότι είμαστε πανίσχυροι. Η παράβαση θα επιφέρει την τιμωρία μας και την καταστροφή.
Πολύ ευστοχα ο Γιώργος Στεφανακίδης εμπνεύστηκε από αυτόν το μύθο για να συνθέσει τη μουσική παράσταση που ανεβαίνει αυτή την περίοδο στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης σε σκηνοθεσία, κείμενο και μουσική δικά του. Γιατί πιστεύω πως αυτό το θέμα είναι μοναδικά επίκαιρο στο σύγχρονο κόσμο και ειδικότερα στη δική μας Ευρώπη η οποία πια αντιμετωπίζει τα επίχειρα της ύβρεως και πληρώνει τα λάθη του παρελθόντος και των «αρχόντων» της , αφού μοιάζει να ξέχασε τη μυθολογία της.
Τέσσερις ηθοποιοί και τέσσερις μουσικοί (βιολί, βιόλα, τσέλο και κλασικά κρουστά) συνομιλούν επί σκηνής. Ο Στεφανακίδης χρησιμοποίησε 15σύλλαβο για να τονίσει τη φόρμα. Κορυφαία στιγμή της παράστασης ο επικίνδυνος μονόλογος της Λητούς ( Ίριδα Χατζηαντωνίου) που ξεκινώντας ήπια φτάνει σε μια απρόσμενη κορύφωση ανεβαίνοντας παράλληλα με τους μουσικούς που αναπτύσσουν ένα πολύ δυνατό μουσικό θέμα το οποίο μου θύμισε λίγο τον κανόνα σε Ρε ματζόρε του Johann Pachelbel.
Πολύ έντονη στιγμή και ο θρήνος της Νιόβης (Εβελίνα Αραπίδου) που ξεκινάει άηχα σχεδόν και ξετυλίγεται τραγικά. Οι ηθοποιοί τραγουδούν καλοκουρδισμένα, δύσκολα αντιστικτικά μουσικά μέρη με προεξάρχουσα τη Μαίρη Στεφανακίδη. Ο Βαγγέλης Ρόκκος χρησιμοποιήθηκε δραματουργικά σαν χορικός σχολιαστής. Συγκινητικός και απλός αποτιμά τα δεινά με την καρτερικότητα του ανθρώπου που είναι υποχρεωμένος να υπομείνει επιλογές άλλων, ενώ ξεκινά την παράσταση με μια αναμέτρηση με τη σκιά του κάτω από έναν ευρηματικό φωτισμό που εχει δημιουργήσει ο Αλέκος Αναστασίου.
Είναι παράσταση κέρδος για τη σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή. Και η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι τόσο πολύ, όταν βλέπω ανθρώπους της γενιάς μου να κάνουν ωραία πράγματα, ειδικά τώρα που όλα είναι τόσο δύσκολα.
«Νιόβη» του Γιώργου Στεφανακίδη στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννη
Οι παραστάσεις διαρκούν ως την Κυριακή 11 Μάη
