Tελευταίο σχόλιο της BrainCo #5
“Μερικά πράγματα δεν μπορεί κανείς να τα κρίνει, αν δεν τα έχει δοκιμάσει μόνος του” (Φ. Ντοστογιέφσκι)
Είναι πολλοί αυτοί που παρακολουθούν εθισμένοι αμερικάνικα σίριαλ, που θαυμάζουν, πέρα από την πλοκή και τα εφέ, τους ηθοποιούς τους. Είναι κι άλλοι, που στ΄ αντίστοιχα ντόπια προϊόντα, θα εκτιμήσουν ηθοποιούς που έπαιξαν στο "Νησί", στο "Δέκα", στην "Αίθουσα του Θρόνου"... ως εκεί. Κι είναι λίγοι αυτοί που θα φτάσουν ν΄ αναλογιστούν τη δουλειά ενός ηθοποιού μιας τυπικής καθημερινής ή εβδομαδιαίας ελληνικής τηλεοπτικής σειράς. Θα υποτιμήσουν στα γρήγορα το ποιόν του, τις σπουδές, τον κόπο, την ποιότητά του. Κι αν τυχόν είναι και συνάδελφος ο κριτής, που "στάθηκε τυχερός" και βρέθηκε σε πιο.. έντεχνα πλατώ, ο ρατσισμός οξύνεται. Ας μην τ' αναλύσουμε όμως.
Ιωάννης Παπαζήσης και Αλέξανδρος Σταύρου (ο δεύτερος με μεγαλύτερη πορεία στις τηλεοπτικές σειρές) πρωταγωνίστησαν φέτος στους "Δαιμονισμένους" σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη, ανάμεσα σε καταξιωμένους και νεότερους ηθοποιούς που θα τους χαρακτήριζες περισσότερο "θεατρικούς" σε ό,τι αφορά στα βήματά τους. Οι δυο τους ερμήνευσαν τους ντοστογιεφσκικούς ήρωες, απογειώνοντας την παράσταση. Χωρίς να το θελήσουν, έκαναν -τηρουμένων των αναλογιών- αυτό που έκανε ο Ρουβάς με τις "Βάκχες" του περασμένου καλοκαιριού: έφεραν στο θέατρο μια μερίδα κοινού, που δύσκολα θα ερχόταν, ιδίως σε μια παράσταση έργου των Ντοστογιέφσκι-Καμύ.
Ο Ιωάννης Παπαζήσης, μέσα σ’ ένα κουστούμι του Μετζικώφ που θύμιζε έντονα τον Τσε Γκεβάρα, ξεδίπλωσε με βάθος σκέψης και τεχνική δεξιότητα, έναν Πιέρ Βερχοβένσκι ανατριχιαστικό. Έχτισε τα πάθη και τα σκοτάδια του, με μια προσοχή σε ποσότητες και ποιότητες που δύσκολα βρίσκεις σε ηθοποιούς της ηλικίας του (όχι ότι είναι τόσο μικρός ή ότι δεν είναι έμπειρος). Ο Αλέξανδρος Σταύρου, περνώντας από τα κύματα των συναισθημάτων του Νικολάι Σταυρόγκιν, έφτασε σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο, ευθύ, αυθεντικό, ειλικρινή, σύγχρονο. Κι είναι τρελό, μα ίσως η μαθητεία του σ’ αυτή την ευθύτητα/ειλικρίνεια οφείλεται στην τηλεοπτική του εμπειρία. Αλλαγή “ταμπέλας”, λοιπόν: όχι δύο “τηλεοπτικοί”, μα δύο “δαιμόνιοι” ηθοποιοί, πλήρεις περιεχομένου, ωριμότητας, δεξιοτεχνίας.
Και μια υπόκλιση εκ μέρους τους.
Τελευταία παράσταση: "Οι Δαιμονισμένοι" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στηριγμένο στη θεατρική διασκευή του Αλμπέρ Καμύ l σκηνοθεσία: Σταύρος Τσακίρης l Σύγχρονο Θέατρο l Κυριακή 13 Απριλίου 2014.
Κίρκη Καραλή
Για την ΒrainCo S.A.
www.brainco.gr
Δείτε ακόμη:
Τελευταίο σχόλιο #1 - Αναστάσιος, ο αγνώριστος
Τελευταίο σχόλιο #2 - Ελισάβετ, η ακροβάτισσα
