Του Μάνου Λαμπράκη
«Γράφε», μου έλεγες,
«μπορείς να αφυπνίσεις με το θέατρο συνειδήσεις, τόλμησε να γράψεις σε μια ξένη γλώσσα, εδώ την Ελληνική την μισούν.
Τους Έλληνες Δραματουργούς τους φοβούνται. Δες το Εθνικό Θέατρο. Δεν είναι Εθνικό. Δεν πληρώνονται Έλληνες Δραματουργοί αλλά μεταφραστές Ξένου ρεπερτορίου. Αυτοί είναι που διχάζουν τον πνευματικό κόσμο της Ελλάδας. Οι Έλληνες που μισούν τον Έλληνα Δημιουργό. Αυτός είναι ο νέος Ελληνικός Εμφύλιος. Του Πνεύματος.»
«Είστε Εβραίος;» με ρώτησες όταν διάβασες το έργο μου.
«Όχι, γιατί;»
«Γράφετε με τον πόνο που γράφει ο άπατρις Εβραίος.»
«Ναι, άπατρις είμαι.»
Όταν γεννήθηκα, είχα μεγαλώσει στην κοιλιά της μάνας μου, με τις παραστάσεις του «Μεγάλου μας Τσίρκου».
Στην κούνια αυτή τη μουσική μου έβαζε, μαζί με τα επαναστατικά τραγούδια του Θεοδωράκη. και του Λεοντή.
Ξέρω απ’ έξω κι όλη την πρόζα του "Τσίρκου" , μαζί με τα τραγούδια. Την ήξερα από την κοιλιά της μάνας μου. Ήταν ερωτευμένη τότε με τον Ξαρχάκο, όταν τον είδε πρώτη φορά να διευθύνει την ορχήστρα του «Μεγάλου μας Τσίρκου».
Ο Ξυλούρης της έκανε δώρο το βινύλιο μερικούς μήνες μετά τη γέννηση μου με την αφιέρωση:
«Να κάνει πάντα αυτό που ΔΕΝ μπορεί.»
«Ο δράκος είναι εκεί, και θα ‘ναι και αύριο και μεθαύριο με το στόμα ανοικτό. Ξερογλέιφεται, τον βλέπετε; Είδε πως σκότωσαν την παρέα του Καραγκιόζη και περιμένει να τους φάει...Όμως δεν θα τους φάει...κι ούτε τους σκότωσαν...Αν δεν με πιστεύετε βάλτε το αυτί στο χώμα κι ακούστε...Η γη χτυπά με 80 σφυγμούς...ωραίους σαν παλιό τύμπανο...κάτι γίνεται...κάτι γίνεται...».
Σου είμαι για πάντα ευγνώμων για αυτή την συνάντηση, Ιάκωβε Καμπανέλλη.
++++++++++++
