Αυτό το εξωγήινο πλάσμα, το θαυμάζω από την πρώτη στιγμή που το είδα. Στη διαφήμιση, στην τηλεόραση, στη ζωή, στο θέατρο. Ανήκει σ εκείνη την ολιγομελέστατη κατηγορία των ανθρώπων, που θα προσευχόσουν να είναι γιοι σου, μπαμπάδες σου, φίλοι σου, συνεργάτες σου, γείτονες σου, συγκάτοικοι σου.... Ο Φώτης έρχεται από άλλον πλανήτη, άλλη εποχή, άλλες ποιότητες. Είναι ένας εξωπραγματικά καλός και ταλαντούχος άνθρωπος, που γεννήθηκε με προορισμό να στερεώνει χαμόγελα στην καθημερινοτητά μας.
Δεν "μετοίκισε" στο σανίδι για να αποδείξει ότι οι άνθρωποι της τηλεόρασης έχουν την υπερδύναμη να επιβιώνουν ή και να πετυχαίνουν σε όλα τα περιβάλλοντα. (Όπως κάνουν άλλοι και άλλοι, παρασυρμένοι από αυτό το, πώς να το πω..."ξεδιάντροπο, ιδεατό υπερ-εγώ". Ξέρει αυτός..)
Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είχε στο μυαλό του κάτι ολοκληρωμένο και μόνο με κάτι ουσιαστικό, με αρχή, μέση και τέλος θα μπορούσε να ασχοληθεί.
Όσοι τον είδαμε στην Priscilla ενθουσιαστήκαμε. Ένα κινούμενο φως ο άνθρωπος. Με ταχύτητα, που δε σ' αφήνει να ανοιγοκλείσεις ούτε τα μάτια και σκηνική αρτιότητα που σε κάνει να λες ότι η εξοικείωση δεν ακολουθεί την εμπειρία, αλλά με κάποιον τρόπο προηγείται. Με όλα τα συν του πολυμήχανου ρολίστα να τον απογειώνουν συνεχώς, ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ένα -από πάντα- ταλέντο.
Και όλα αυτά τα γύρω γύρω να μην υπήρχαν, όλα αυτά που στα μιούζικαλ δημιουργούν την ψευδαίσθηση της πτήσης, ο θεατής παρακολουθώντας αυτήν την ξανθιά φιγούρα με τα φλοράλ τσίτια και τα φασαριόζικα κραγιόν, τις θηριώδεις βλεφαρίδες και τα χρώματα που αιχμαλωτίζουν, ακόμη και την περιφερειακή όραση, αμέσως αντιλαμβάνεται ότι "εδώ μιλάμε για έναν έρωτα μεγάλο". Τον έρωτα του Σεργουλόπουλο με το θέατρο. Εραστής όμως, από την ρομαντική όχθη καταθέτει ακέραια κομμάτια ψυχής.
Στην ειλικρινή κατάθεση, το αντιγύρισμα μετράει. Μετράει γιατί έχει αξία.
Υγ. Φώτη, σου υποσχέθηκα ότι στην επίσημη πρεμιέρα σου, θα είμαι εκεί. Ήρθα νωρίτερα και σε είδα κρυφά. Σε ξαναερωτεύτηκα από την αρχή, όπως τότε το 2007(?) στον Alpha, που κάναμε τρέλλες, υπό το αυστηρό, αλλά τρυφερά μαμαδίστικο βλέμμα της Μαρίας σου. Στις επίσημες πρεμιέρες, παθαίνω αυτήν την καταραμένη κρίση πανικού, γ'ι αυτό και δεν έχω πάει ποτέ σε καμμία, νιώσε με.. Θα είναι εκεί όμως, όλη η αγάπη μου για σένα, ενωμένη με την αγάπη, χιλιάδων θεατών που σου χρωστάμε πολλά γλυκά χαμόγελα, τόσα χρόνια. Και θα ξανάρθω φανερά, άλλη μια φορά, γιατί δεν χόρτασα.
Να σκίσεις!
