Ψάχνω, αναρωτιέμαι, περιεργάζομαι, χτυπιέμαι, στεναχωριέμαι, ονειρεύομαι, παλεύω και όμως νιώθω ότι κάτι μου λείπει.
Δουλεύω ώρες, αλλά αυτή την περίοδο η μόνη μου ευχάριστη στιγμή είναι, όταν ανοίγω ένα βιβλίο.
Πάντα τα βιβλία με ταξίδευαν. Μάλλον είναι περίοδος ανάγκης για μάθηση, για εξερεύνηση νέων κόσμων και όμως, όταν κοιτάζω γύρω μου, τρομάζω. Αρκετοί από τους συνομήλικούς μου έχασαν την αίσθηση του μέτρου.
Δε διαβάζουν, δεν σκέφτονται, δεν ονειρεύονται παρά μόνο τον εαυτό τους και την εικόνα τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δε λέω εγώ οτι δεν ασχολούμαι με αυτά, αλλά έχω ανάγκη και τη σιωπή. Τη σιωπή μου.
Και αναρωτιέμαι πώς καταντήσαμε έτσι! Πάντοτε είχαμε τόση ανάγκη το εγώ μας, ήρθε στην πορεία, κυριαρχεί γιατί κάτι φοβόμαστε; Τι προσπαθούμε να αποδείξουμε, σε ποιους; Πού μπορεί να φτάσει όλος αυτός ο εγωκεντρισμός;
Θα σας αραδιάσω ένα απόσπασμα που μου έμεινε στη μνήμη από ένα βιβλίο.
« Ο Ορφέας θυμήθηκε ότι πλησίαζε συχνά στο παρελθόν τη βιβλιοθήκη για να αισθανθεί τη χαρακτηριστική μυρωδιά του χαρτιού. Κάποτε ο θείος του τού είπε : Το χαρτί είναι νεκρή οργανική ύλη . Κανονικά θα έπρεπε να μυρίζει. Κι όμως. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι εμποτισμένο από κάτι ζωντανό, τις ιδέες του συγγραφέα, τον ιδρώτα του κατασκευαστή, τις εκκρίσεις των τρεμάμενων δαχτύλων που ξεφυλλίζουν, ακόμα και την σπαράσσουσα ψυχή του δέντρου που κόπηκε.
Ήταν ακόμη έφηβος τότε, αλλά του εντυπώθηκε η φράση. Από τότε άγγιζε τα βιβλία με προσοχή, σαν να ήταν ζωντανά. Μερικές νύχτες μοναξιάς τα ξεφύλλιζε προσπαθώντας να ακροαστεί την ανάσα τους, τον ψίθυρό τους.
Ο Θείος του τον είχε κάνει να τα αγαπήσει με μια αγάπη ανεπιφύλακτη.»
Πόσες φορές είδες τον άλλον απέναντι σου στα μάτια;
Πόσες φορές τον αφουγκράστηκες, χωρίς καν να σου μιλήσει..
Έχουμε χάσει την επικοινωνία με τους γύρω μας, συνεπώς και με τον εαυτό μας, μας ενδιαφέρει ο άλλος μόνο για να τον κρίνουμε, αλλά όχι να τον ακούσουμε και ίσως να τον βοηθήσουμε είτε να τον καταλάβουμε.
Μέσα στην τρελή καθημερινότητά μας ας θυμόμαστε και ας απολαμβάνουμε τις μικρές στιγμές της ζωής.
Κανένας δεν είναι τέλειος, είμαστε άνθρωποι..
(Φωτογραφία: Παναγιώτης Μηνάς)
