Με τον Λευτέρη Βογιατζή είχα 3 φορές την ευκαιρία να συνεργαστώ. Και οι 3 δεν έγιναν, για λόγους που συνηθίζουμε να λέμε "bad timing". Τη 2η μαλιστα αρχίσαμε να κάνουμε δειλά πρόβες για τον Αμφιτρύονα του Μολιέρου που θα ανέβαινε χειμώνα στο Εθνικό αλλά και πάλι έπρεπε μετά απο λίγες μέρες περίλυπος ν αποσυρθώ, γι αυτό που λέμε, "προτεραιότητα λόγου" στο θέατρο.
Μ' άλλα λόγια ειχα δώσει λόγο πως θα ξαναπάει μια παράσταση που έπαιζα ήδη και τελικά δε γινόταν με τιποτα να συνδυαστούν τα δύο προγράμματα παρ’ όλες τις προσπάθειες. Η δε 3η φορά δεν έγινε για αντίστοιχους λόγους και λόγω της προχωρημένης τότε κατάστασης στην υγεία του Λευτέρη.
Σ’ αυτές τις λίγες πρόβες όμως που κάναμε, ταύτισα όλη την ατμόσφαιρα του Αμφιτρύονα ως έργο, μαζί με τα κλεφτά βλέμματα, τις παρατηρήσεις, την υπόγεια συνεννόηση που ένοιωσα πως υπήρχε, και εν γένει την όλη ενέργεια που πήρα από τον Λευτέρη στο κεφάλι μου, τα ταύτισα λοιπόν όλα αυτά με ένα τραγούδι: το Canzone del mal di Luna, του Nicola Piovani από την ταινία Kaos των αδελφών Ταβιάνι, τραγούδι που είχε τύχει να ανακαλύψω λίγο καιρό πριν, το άκουγα σχεδόν κάθε μέρα στο repeat και πια είχε έρθει η στιγμή να ντύσει μουσικά όλη μου εκείνη την περίοδο . Ηταν η αρχική σκηνή του εργου του Μολιέρου (με το φεγγάρι, τον Ερμή και τη νύχτα, ή κατι τέτοιο) που με οδήγησαν σε αυτή την ταύτιση, αλλά και όλη η μαγεία των λιγοστών αυτών προβών με το Λευτέρη που μετουσιώθηκαν μέσα μου σ αυτό το συγκεκριμένο -συγκλονιστικό για μένα- τραγούδι, που μιλάει φυσικά για την αρρώστια του φεγγαριού, αλλά με έναν τρόπο άγριο, που μυρίζει ιδρώτα, χώμα και αρμύρα, τόσο λυρικό και τόσο ταυτόχρονα ακατέργαστο, που κανείς θα το λεγε απλά φρικαλέα ρομαντικό.
Αφού δεν προέκυψε λοιπόν η συνεργασία, σαν μια εκ βαθέων εξομολόγηση για όσα -μηδαμινά- κάναμε μαζί και για όσα -πάρα πολλά- δεν κάναμε που δεν μπορούσαν να ειπωθούν με λόγια, αλλά παρέμεναν και παραμένουν άρρητα μέσα στην καρδιά μου, του έγραψα απλά ένα CD με αυτό το τραγούδι και του το έδωσα, χωρίς να του πω γιατί. Του έγραψα το ίδιο τραγούδι 7 φορές στη σειρά. Του ζωγράφισα ακόμα και το εξώφυλλο με κείνη την πρώτη σκηνή του Αμφιτρύωνα όπως είχε απ την πρόβα χτιστεί μες στο κεφάλι μου. Πήγα να δω το Θερμοκήπιο και μετά στο καμαρίνι του το έδωσα, με ένα βλέμμα “πάλι δεν μας έκατσε να δουλέψουμε μαζί”...
"Επτά φορές το ίδιο τραγούδι; Α, δεν πας καλά. Σαν εμένα είσαι κι εσύ”, μου είπε.
Μέσα μου όμως νοιώθω πως κατάλαβε. Τα κατάλαβε όλα.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά είναι απλά φλασιές εικόνων η μια μετά την άλλη, που για μένα τουλάχιστον βγάζουν ένα άφατο νόημα, μια σύζευξη διαρκείας: η εικόνα του νεκρού Λευτέρη μέσα στο θέατρό του να κρατάει το “Kαθαροί, πια” της Σάρα Κέην, το πώς ήρθε και με βρήκε λίγους μήνες μετά ο ρόλος του Τίνκερ απ’ αυτό το έργο, ρόλος που έκανε ο ίδιος ο Λευτέρης στο δικό του ανέβασμα, και το τι μου ξεκλείδωσε, τι έγινε (ή μπορεί να γίνει) ή τι δεν έγινε μετά, είναι πράγματα που δεν αφορούν κανέναν φυσικά, κι εδώ σταματάω.
Παραθέτω απλά τους στίχους αυτού του τραγουδιού-ψύχωση για μένα, με μια πρόχειρη μετάφραση που έκανα τότε, με πολλή προσπάθεια, από τα παλαιά Σικελιάνικα στα οποία και είναι γραμμένο.
Εις μνήμην, λοιπόν. Εις ζωήν.
Αιώνιον.
To τραγούδι της αρρώστιας του Φεγγαριού:
Το φεγγάρι δεν έχει φλόγες, ενώ εσύ έχεις,
εκείνο είναι ντυμένο στο ασήμι, ενώ εσύ είσαι από χρυσάφι,
Το φεγγάρι σκορπίζει το φως του.
Το φεγγάρι σκορπίζει το φως του, ενώ εσύ το χαρίζεις.
Το φεγγάρι λάμπει στον ουρανό, ενώ εσύ λάμπεις στη γη
Είσαι γυναίκα σπάνιας ομορφιάς που καμία άλλη δεν έχει.
Λάμπεις και φωτίζεις σαν μακρινός Φάρος.
καθώς μια βάρκα θαλασσοπνίγεται μέσα στην τρικυμία.
Καθώς μια βάρκα θαλασσοπνίγεται μέσα στην τρικυμία.
Στον κόρφο σου ένα πουλί ξεχειμωνιάζει,
στο στόμα σου ριζώνει ένα δέντρο.
Όμορφα που είσαι πλασμένη.
Όμορφα που είσαι πλασμένη σε μια αιώνια ζωή.
Όλα τα ξερά δέντρα της οικουμένης ανθίζουν απο σένα.
Όλα τα ξερά δέντρα της οικουμένης ανθίζουν απο σένα.
