Ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν ο πιο σοβαρά όμορφος εκείνη τη διαβόητη εποχή της δειλής αποσυμφόρισης. Δεν εκβίαζε κανέναν αποδέκτη να τον χωρέσει στο οπτικό του πεδίο. Δεν αγωνιζόταν για μια καμιά καθιέρωση. Διάλεξε σαν ισχυρά στοιχεία ταυτότητας τη φωνή και το βλέμμα του. Το σκυφτό, μοναδικό του βάδισμα που δεν είχε τίποτα από την κραυγαλέα αντρίλα των φωτογραφίσιμων αγοριών. Η δική του φάτσα σε "περιοδικό, δραχμαί 10" δεν παρακαλούσε για μαζική λιποθυμία. Αυτός ήταν λιτός. Αινιγματικός. Σκοτεινός κάποιες φορές. Δε ζητιάνευε γκρούπις για να ισιώσει τα νεύρα του. Ήξερε, γι' αυτό και γύρω του ο αέρας δεν ήταν ο προφανής.
Κάνει σαφή τη θέση του. Αυτός ο ωραίος ηθοποιός δεν έχει καμία σχέση με το σύστημα.
Συνεργάζεται με τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη και φτιάχνει τη "Συνοικία το όνειρο". Στις υπόλοιπες συνοικίες πρωταγωνιστούν η Δεξιά και τα δόντια της. Ταινιούλες με κυρίες και κυρίους, υπηρετριούλες και χαζή αισιοδοξία. Καμία αλήθεια. "Η "Συνοικία" του Αλεξανδράκη θεωρείται ότι αποτελεί μία από τις πρώτες νεορεαλιστικές ταινίες στην Ελλάδα." Οι φτωχοί άνθρωποι σε αυτή την ταινία φορούν ρούχα σκισμένα, κανονικά φθαρμένα και αληθινά μπαλωμένα. Δε σκονίζονται στα δρομάκια του Ασύρματου σέρνοντας επώνυμα φουστανάκια ή παντελονάκια.
Η λογοκρισία στέρησε την πιο ακριβή εικόνα από τα μάτια του κόσμου.
"Αρχικά απαγορεύθηκε η προβολή της, ύστερα όμως από διαμαρτυρίες του τύπου επιτράπηκε η προβολή μιας λογοκριμένης εκδοχής της και μόνο στα αστικά κέντρα. Λόγω των υψηλών χρεών του Αλεξανδράκη, πούλησε τα δικαιώματα της ταινίας στους αδελφούς Κουρουνιώτη."
«Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο», είχε γράψει ο Αιμίλιος Χουρμούζιος στην «Καθημερινή». Μια προσωπικότητα με ολοκληρωμένες πτυχές. Είχε τα κότσια να μείνει στην ιστορία με ατάκες σαν αυτή «Θα ήθελα να περάσω τα χριστούγεννα μαζί με τον Γλέζο, το σύμβολο ελευθερίας και πολιτισμού» .
"Αλέκο, χρυσό μου, δεν έμοιαζες με κανέναν".(ατάκα κάποιας εκτός σκηνής και πλατώ).
Θα συμφωνήσω μαζί της.
*Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Νοέμβρη 2005.
