Οι μέρες αυτές, μου θυμίζουν το έργο του Φερντινάντ Μπρούκνερ, που έγραψε το 1929, την "Αρρώστια της νιότης". Η ζοφερή και αδιέξοδη ιστορική συγκυρία μιας εποχής και μιας γενιάς, που προετοίμασε το έδαφος για τον ναζισμό.
Mε νάρκες και παγίδες παντού. Οι μέρες αυτές, μου έδειξαν οτι, όπως και στο έργο, κάποιοι από μας, φλερτάρουν με την καταστροφή. Απελπισμένοι, απόλυτα διαψευσμένοι, μπερδεμένοι ηθικά και ιδεολογικά, παγιδεύονται σε επικίνδυνα παιχνίδια. Είδα έναν στους έξι συμπολίτες μου, να ψηφίζουν νεοναζί υποψήφιο. Όπως ακριβώς στο έργο, που εκείνη η παρέα φοιτητών, στη Βιέννη του 1923, δοκιμάζει τα όριά της, κυνικά και μηδενιστικά, προς όφελος του αυγού του φιδιού. Ανησυχητικές οι αντιστοιχίες με το σήμερα. Η ίδια διαψευσμένη γενιά. Η ίδια εύθραυστη ισορροπία λογικής και παράνοιας, η ίδια ηθική και κοινωνική ήττα, η ίδια διαφθορά και αποτυχία της πολιτικής.
Προτείνω να μελετήσουμε ή να δούμε ολοζωντανα στη θεατρική σκηνή, τα μεγάλα έργα, γιατι η τέχνη ασχολείται πιο πολύ με την πραγματικότητα απ΄ ό,τι η πολιτική . Ο πολιτισμός είναι η μόνη ελπίδα για φως. Μόνο αυτός διαμορφώνει σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες, μη διαχειρίσιμους.Τον νου μας στο φάντασμα που πλανιέται πάνω από τις κάλπες σήμερα.
