"Το να αποζητάς την ευτυχία σ' αυτήν τη ζωή είναι η πραγματική έννοια της ανταρσίας". Ένας Ίψεν κύλησε σαν αλμυρή σταγόνα στο μέτωπό μου. Την ώρα που εντελώς άπληστα έκλεβα βιταμίνη D απ΄τον ήλιο. "Θα καείς". "Προσέχω". Το ένα πόδι βουλιάζει στην άμμο. Με τσούζουν τα μάτια μου, αλλά δε με νοιάζει. Τα γυαλιά είναι μούφα. Τα οριτζινάλε τα ξέχασα στην Αθήνα. Σιγά..
Πόσο το αγαπώ το καλοκαίρι. Κάθε χρόνο ανακαλύπτω και έναν λόγο ακόμη που το αγαπώ. Ίσως γιατί φαίνονται όλα. Φθοριούχα επιθετικά. Όλα όσα σημαίνουν ζωή και κάτι παραπάνω. Το πρωί η θάλασσα μυρίζει καρπούζι. Το απόγευμα ο αέρας πεύκο. Το βράδυ αθανασία. Ξε-μυαλισμένοι άνθρωποι πίνουμε μέχρι την τελευταία σταγόνα την αμβροσία του Ιούλη. Την απραξία του Αύγουστου. Όλα επί δύο ή επί τρία.
Δεν μετράω πια παγωτά ή μπάνια. Μετράω μόνο τις μέρες που με εξάντλησε η χαρά.
Όταν εμβρόντητη κοιτάζω το μικρό αγόρι που με φωνάζει "νανά" να παίζει με ένα λευκό λαμπραντόρ. Οι κυνόδοντες έχουν τρυφερές άκρες. "Κοίτα! Δε με δαγκώνει γιατί μ' αγαπάει".
Σε κοιτάζω. Είμαστε και οι δύο αντάρτες. Και αυτό το καλοκαίρι. Ντε φάκτο.
(Φωτογραφία : Στράτος Καλαφάτης
Πηγή: Athens Voice)
