Tελευταίο σχόλιο της BrainCo #6
Κάθε Έλληνας κρύβει στο κεφάλι του έναν Καιάδα.
(Στο κείμενο που ακολουθεί, προσθέτω φωτογραφίες της Αθηνάς Λιάσκου από τα παρασκήνια της παράστασης “Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πως να ντύσετε έναν ελέφαντα” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, γιατί ξέρω πως θα πέσει βαρύ χωρίς αυτές.)
Τα τηλέφωνα και τα facebookομηνύματα από τη Θεσσαλονίκη προς φιλότεχνους Αθηναίους, είχαν πάρει τον τελευταίο καιρό φωτιά. Οι βόρειοι διακινούσαν μυστικά μια πληροφορία: «μην χάσετε τον “άνθρωπο- ανεμιστήρα”, τον είδαμε τον Φεβρουάριο και πάθαμε πλάκα». Κι άντε να τους πιστέψεις, αν δεν τον έχεις δει.
Ναι, η παράσταση έσκισε. Έσκισε και “καλλιτεχνικά” (γιατί αυτό ενδιέφερε την Ελένη Ευθυμίου). Το κοινό χειροκροτούσε θερμά, πολλοί σηκώνονταν όρθιοι και άλλοι φυσούσαν τη μύτη τους. Έκλαιγες, γελούσες, περνούσες καλά, άλλαζες. Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.
Ζω σε μια χώρα που θα ‘θελε να είναι δημιουργική και δημοκρατική. Αντ΄αυτού, κυκλοφορεί το μίσος και η βία με το τσουβάλι. Eπιφανειακά μοιάζει “προχωρημένη”, ανοιχτόμυαλη και δεν ξέρει τελικά αν είναι ρατσίστρια ή αντι-ρατσίστρια. Ο,τι δε θέλει να αντιμετωπίσει, το αμπαλάρει και το βάζει στο πατάρι, για να το δει μιαν άλλη στιγμή. Ή το πετάει μια και καλή στον Καιάδα, για να μην έχει εκκρεμότητα.
Είδα τον Γιώργο Σαμαρά, στο γήπεδο, να σηκώνει στην αγκαλιά του τον 11χρονο φίλο του με σύνδρομο Down, τον Αντώνη Ρέμο στην Αμερική να αγκαλιάζει μια κοπέλα με ειδικές ανάγκες, τον Κωνσταντίνο Μίχαλο και τον Γιάννη Σαββιδάκη, με υγρά μάτια, να συγχαίρουν τους ηθοποιούς του “Ανεμιστήρα”. Υπέροχα όλα αυτά. Λίγο παραπέρα, τα πράγματα είναι σαφώς πιο μπροστά. O ηθοποιός Pablo Pineda, o πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου στην Ευρώπη που έχει σύνδρομο Down, πρωταγωνίστησε στην ισπανόφωνη ταινία “Yo, tabien”, εμπνευσμένη από την ζωή του, για την οποία και κέρδισε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στο 57ο Φεστιβαλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν, ενώ η Σκωτσέζα ηθοποιός με σύνδρομο Down, Paula Sage, κέρδισε για την ταινία “Θάνατος” το βραβείο BAFTA καλύτερης ηθοποιού στο Ιnternational Film Festival το 2004.
Και τώρα, πίσω στο δικό μας ελληνικό ισόγειο, όπου οι έννοιες “αποδοχή – ένταξη – ισότητα” ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας κι όπου διοικούν βουλευτές “Κaiades” μαζί με τους υπανάπτυκτους ακολούθούς τους. Και να ΄ταν μόνο αυτοί.
Ξέρω, το δίχως άλλο, πως η σχέση μου με την παράσταση δεν μου επιτρέπει να το πω, δε μου επιτρέπει να γκρινιάξω, να στοχοποιήσω, να παραπονεθώ. Και δε θα επιτεθώ. Μια διαπίστωση θα κάνω απλώς, ως φύσει αχάριστη. Λίγα Μέσα υποστήριξαν χορηγικά την παράσταση, λίγοι δημοσιογράφοι έγραψαν κάτι γι’ αυτή πριν ή μετά, λίγοι αποδέχτηκαν την πρόσκληση που τους έγινε να παρευρεθούν. Κάποιοι βαρυαναστεναγμοί ακούστηκαν στην άλλη άκρη της γραμμής όταν τους ζητήθηκε “χορηγία επικοινωνίας” σε μια παράσταση που δεν πρωταγωνιστεί κάποιος διάσημος ηθοποιός. Κάποια τηλεοπτικά κανάλια αρνήθηκαν, “λόγω έλλειψης τηλεοπτικού χρόνου”. Κάποιοι καλεσμένοι, σκέφτηκαν πως είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν.
Η παράσταση δεν είχε δωρεάν υποστήριξη με τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά σποτάκια σε όλα τα Μέσα, όπως συμβαίνει όταν με εντολή ΕΣΡ και υπό τον όρο πως δεν υπάρχει εισιτήριο, αυτά δεσμεύονται να “διαφημίσουν” σωματεία και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Καμία αντίρρηση και κανένα πρόβλημα που το ΕΣΡ έχει αυτή την παράμετρο για να δώσει τη σχετική εντολή. Εδώ, όμως, μιλάμε για μια παράσταση που έχει από πίσω της μια παραγωγή, σκηνικά, κοστούμια, φώτα, μουσικές, μεταφορές, ενοίκιο θεάτρου κ.λ.π., όπως ΚΑΘΕ θεατρική παράσταση που σέβεται τον εαυτό της. Οπότε το εισιτήριο, κρίνεται απαραίτητο όχι μόνο για να πραγματοποιηθεί η παράσταση, αλλά και για να συντηρηθεί ένα σωματείο, που δεν υποστηρίζει απλώς τα μέλη του με τη δημιουργική του δράση, αλλά που διασπείρει ένα μήνυμα καθ’ όλα πολιτικό σε όσους παρακολουθούν τις δράσεις του. Εφόσον , λοιπόν, δεν περιμέναμε πια την εντολή, περιμέναμε την ευαισθησία των ιδιωτών.
Επανέρχομαι. Αρνείσαι χορηγία επικοινωνίας, προβολή τηλεοπτικής συνέντευξης, υποστήριξη, αποδοχή πρόσκλησης, σε μια παράσταση που πρεσβεύει αυτό για το οποίο ως ενεργός πολίτης και δημοσιογράφος του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ υπαινίσσεσαι ότι προασπίζεσαι με κάθε τρόπο; Μια παράσταση που εξισώνει τους ανθρώπους και δε δημιουργεί υποσύνολα με τίτλους όπως “ανάπηροι/ομοφυλόφιλοι/αλλοδαποί” κ.ο.κ.;
Και όλα αυτά, επειδή στο κεφάλι σου έχεις, ίσως, ανάλογες προσπάθειες που θυμίζουν περισσότερο παιδικές παραστάσεις που γίνονται για να χαρούν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες ;
Είμαι θυμωμένη. Γιατί η BrainCo, συνειδητά, κάλεσε ολόκληρη τη λίστα των δημοσιογραφικών επαφών της. Πολλοί λίγοι απάντησαν κι ακόμη λιγότεροι αποδέχτηκαν την πρόταση. Ξέρω, της έλαχε της παράστασης μια χρονική στιγμή -αυτή των εκλογών- που για τα ΜΜΕ οι προτεραιότητες είναι άλλες. Πολλοί δημοσιογράφοι, ίσως να μη μπόρεσαν να ανταποκριθούν εξαιτίας “ανωτέρας βίας”. Το ίδιο και πολλοί απ’ τους “επίσημους καλεσμένους” μας.
Κρίμα για όσους δεν είχαν την χαρά και την τιμή να υποστηρίξουν αυτή την παράσταση. Γιατί αυτές είναι οι αληθινές εκλογές κι επιλογές.
Για την πρόεδρο του σωματείου “Εν Δυνάμει” κα Μαρία Ιωαννίδου, για την καλλιτεχνική διευθύντρια κα Ελένη Δημοπούλου, για την σκηνοθέτη Ελένη Ευθυμίου, για τη μεικτή ομάδα ηθοποιών με ή χωρίς αναπηρία και για τις οικογένειές τους, η παράσταση πήγε καλύτερα απ’ όσο ανέμεναν και καλλιτεχνικά και εισπρακτικά και απ’ όλα. Ο θυμός είναι αποκλειστικά δικός μου, ούτε καν της BrainCo ως σύνολο ανθρώπων. Μακάρι, αυτά τα λόγια να προτρέψουν τους ανθρώπους που γράφουν στα Μέσα να επανεξετάσουν τις αξίες τους και την πολιτική τους ευθύνη.
Εν τέλει, οι “άνθρωποι ανεμιστήρες” πιο πολύ για παιδιά-δώρα μου φάνηκαν, παρά για παιδιά-φορτία. Και ναι, αυτό το “ειδικές ικανότητες” που λέμε και ξαναλέμε κι ίσως δεν πιστεύουμε, το είδα. Και δεν ήμουν η μόνη. Το είδαν μπόλικοι ηθοποιοί που βρέθηκαν στο κοινό. Η σχέση τους με το ρυθμό, η εκφορά του λόγου, η πίστη στη φράση που ξεστόμιζαν, στην κίνηση που έκαναν, ήταν αξιοζήλευτα σωστή. Και γι’ αυτό χτυπούσαν βαθιά στην καρδιά και τον εγκέφαλο. Η πρόθεση και η πράξη έσφυζαν από ειλικρίνεια. Δεν είχαν ούτε παικτικά τερτίπια για να γοητεύσουν, δεν τους ένοιαζε να ομορφύνουν την κίνηση περισσότερο απ’ το να την κάνουν απλώς, ούτε γέμιζαν τις παύσεις τους, ούτε χρωμάτιζαν με περιττά το οτιδήποτε. Ευθείς και καθαροί. Υποδειγματικοί εργάτες του θεάτρου. Δεν είμαι υπερβολική, τους ζήλεψαν πολλοί. Εκτιμώ, πως η Λωξάνδρα που είπε τη φράση “θέλω να γίνω δασκάλα θεάτρου”, θα γίνει. Αν και θα ήμουν περισσότερη ικανοποιημένη μ’ ένα BAFTA, ένα Oscar ή έστω ένα ελληνικό βραβείο καλύτερης ηθοποιού, για αρχή.
Ο “Ανεμιστήρας”, εν κατακλείδι, δεν ήταν για φιλεύσπλαχνους, αλλά για φιλότεχνους. Μια παράσταση – ύμνος στις έννοιες της αξιοπρέπειας και του σεβασμού, κόντρα στο Κοινωνικό Στίγμα, μίλια μακριά από τον Καιάδα, το Αούσβιτς και τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Παράσταση υποχρεωτικής παρακολούθησης από παιδιά και νέους.
“Εν Δυνάμει”, οι ηθο-ποιοί.
elefas_2
Tελευταίο σχόλιο της BrainCo #6
Κάθε Έλληνας κρύβει στο κεφάλι του έναν Καιάδα.
(Στο κείμενο που ακολουθεί, προσθέτω φωτογραφίες της Αθηνάς Λιάσκου από τα παρασκήνια της παράστασης “Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πως να ντύσετε έναν ελέφαντα” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, γιατί ξέρω πως θα πέσει βαρύ χωρίς αυτές.)
FOTO1_IMG_3704 Τα τηλέφωνα και τα facebookομηνύματα από τη Θεσσαλονίκη προς φιλότεχνους Αθηναίους, είχαν πάρει τον τελευταίο καιρό φωτιά. Οι βόρειοι διακινούσαν μυστικά μια πληροφορία: «μην χάσετε τον “άνθρωπο- ανεμιστήρα”, τον είδαμε τον Φεβρουάριο και πάθαμε πλάκα». Κι άντε να τους πιστέψεις, αν δεν τον έχεις δει. FOTO2_IMG_3899 Ναι, η παράσταση έσκισε. Έσκισε και “καλλιτεχνικά” (γιατί αυτό ενδιέφερε την Ελένη Ευθυμίου). Το κοινό χειροκροτούσε θερμά, πολλοί σηκώνονταν όρθιοι και άλλοι φυσούσαν τη μύτη τους. Έκλαιγες, γελούσες, περνούσες καλά, άλλαζες. Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό. FOTO3 Ζω σε μια χώρα που θα ‘θελε να είναι δημιουργική και δημοκρατική. Αντ΄αυτού, κυκλοφορεί το μίσος και η βία με το τσουβάλι. Eπιφανειακά μοιάζει “προχωρημένη”, ανοιχτόμυαλη και δεν ξέρει τελικά αν είναι ρατσίστρια ή αντι-ρατσίστρια. Ο,τι δε θέλει να αντιμετωπίσει, το αμπαλάρει και το βάζει στο πατάρι, για να το δει μιαν άλλη στιγμή. Ή το πετάει μια και καλή στον Καιάδα, για να μην έχει εκκρεμότητα. FOTO4_IMG_3721 Είδα τον Γιώργο Σαμαρά, στο γήπεδο, να σηκώνει στην αγκαλιά του τον 11χρονο φίλο του με σύνδρομο Down, τον Αντώνη Ρέμο στην Αμερική να αγκαλιάζει μια κοπέλα με ειδικές ανάγκες, τον Κωνσταντίνο Μίχαλο και τον Γιάννη Σαββιδάκη, με υγρά μάτια, να συγχαίρουν τους ηθοποιούς του “Ανεμιστήρα”. Υπέροχα όλα αυτά. Λίγο παραπέρα, τα πράγματα είναι σαφώς πιο μπροστά. O ηθοποιός Pablo Pineda, o πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου στην Ευρώπη που έχει σύνδρομο Down, πρωταγωνίστησε στην ισπανόφωνη ταινία “Yo, tabien”, εμπνευσμένη από την ζωή του, για την οποία και κέρδισε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στο 57ο Φεστιβαλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν, ενώ η Σκωτσέζα ηθοποιός με σύνδρομο Down, Paula Sage, κέρδισε για την ταινία “Θάνατος” το βραβείο BAFTA καλύτερης ηθοποιού στο Ιnternational Film Festival το 2004. FOTO5_IMG_3734 Και τώρα, πίσω στο δικό μας ελληνικό ισόγειο, όπου οι έννοιες “αποδοχή – ένταξη – ισότητα” ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας κι όπου διοικούν βουλευτές “Κaiades” μαζί με τους υπανάπτυκτους ακολούθούς τους. Και να ΄ταν μόνο αυτοί. FOTO6_IMG_3904 Ξέρω, το δίχως άλλο, πως η σχέση μου με την παράσταση δεν μου επιτρέπει να το πω, δε μου επιτρέπει να γκρινιάξω, να στοχοποιήσω, να παραπονεθώ. Και δε θα επιτεθώ. Μια διαπίστωση θα κάνω απλώς, ως φύσει αχάριστη. Λίγα Μέσα υποστήριξαν χορηγικά την παράσταση, λίγοι δημοσιογράφοι έγραψαν κάτι γι’ αυτή πριν ή μετά, λίγοι αποδέχτηκαν την πρόσκληση που τους έγινε να παρευρεθούν. Κάποιοι βαρυαναστεναγμοί ακούστηκαν στην άλλη άκρη της γραμμής όταν τους ζητήθηκε “χορηγία επικοινωνίας” σε μια παράσταση που δεν πρωταγωνιστεί κάποιος διάσημος ηθοποιός. Κάποια τηλεοπτικά κανάλια αρνήθηκαν, “λόγω έλλειψης τηλεοπτικού χρόνου”. Κάποιοι καλεσμένοι, σκέφτηκαν πως είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν. FOTO7_IMG_3834 Η παράσταση δεν είχε δωρεάν υποστήριξη με τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά σποτάκια σε όλα τα Μέσα, όπως συμβαίνει όταν με εντολή ΕΣΡ και υπό τον όρο πως δεν υπάρχει εισιτήριο, αυτά δεσμεύονται να “διαφημίσουν” σωματεία και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Καμία αντίρρηση και κανένα πρόβλημα που το ΕΣΡ έχει αυτή την παράμετρο για να δώσει τη σχετική εντολή. Εδώ, όμως, μιλάμε για μια παράσταση που έχει από πίσω της μια παραγωγή, σκηνικά, κοστούμια, φώτα, μουσικές, μεταφορές, ενοίκιο θεάτρου κ.λ.π., όπως ΚΑΘΕ θεατρική παράσταση που σέβεται τον εαυτό της. Οπότε το εισιτήριο, κρίνεται απαραίτητο όχι μόνο για να πραγματοποιηθεί η παράσταση, αλλά και για να συντηρηθεί ένα σωματείο, που δεν υποστηρίζει απλώς τα μέλη του με τη δημιουργική του δράση, αλλά που διασπείρει ένα μήνυμα καθ’ όλα πολιτικό σε όσους παρακολουθούν τις δράσεις του. Εφόσον , λοιπόν, δεν περιμέναμε πια την εντολή, περιμέναμε την ευαισθησία των ιδιωτών. FOTO8_IMG_3871 Επανέρχομαι. Αρνείσαι χορηγία επικοινωνίας, προβολή τηλεοπτικής συνέντευξης, υποστήριξη, αποδοχή πρόσκλησης, σε μια παράσταση που πρεσβεύει αυτό για το οποίο ως ενεργός πολίτης και δημοσιογράφος του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ υπαινίσσεσαι ότι προασπίζεσαι με κάθε τρόπο; Μια παράσταση που εξισώνει τους ανθρώπους και δε δημιουργεί υποσύνολα με τίτλους όπως “ανάπηροι/ομοφυλόφιλοι/αλλοδαποί” κ.ο.κ.;
FOTO9_IMG_3732-1
Και όλα αυτά, επειδή στο κεφάλι σου έχεις, ίσως, ανάλογες προσπάθειες που θυμίζουν περισσότερο παιδικές παραστάσεις που γίνονται για να χαρούν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες ; FOTO10_IMG_3838 Είμαι θυμωμένη. Γιατί η BrainCo, συνειδητά, κάλεσε ολόκληρη τη λίστα των δημοσιογραφικών επαφών της. Πολλοί λίγοι απάντησαν κι ακόμη λιγότεροι αποδέχτηκαν την πρόταση. Ξέρω, της έλαχε της παράστασης μια χρονική στιγμή -αυτή των εκλογών- που για τα ΜΜΕ οι προτεραιότητες είναι άλλες. Πολλοί δημοσιογράφοι, ίσως να μη μπόρεσαν να ανταποκριθούν εξαιτίας “ανωτέρας βίας”. Το ίδιο και πολλοί απ’ τους “επίσημους καλεσμένους” μας. FOTO11_IMG_3720 Κρίμα για όσους δεν είχαν την χαρά και την τιμή να υποστηρίξουν αυτή την παράσταση. Γιατί αυτές είναι οι αληθινές εκλογές κι επιλογές. FOTO12_IMG_3728 Για την πρόεδρο του σωματείου “Εν Δυνάμει” κα Μαρία Ιωαννίδου, για την καλλιτεχνική διευθύντρια κα Ελένη Δημοπούλου, για την σκηνοθέτη Ελένη Ευθυμίου, για τη μεικτή ομάδα ηθοποιών με ή χωρίς αναπηρία και για τις οικογένειές τους, η παράσταση πήγε καλύτερα απ’ όσο ανέμεναν και καλλιτεχνικά και εισπρακτικά και απ’ όλα. Ο θυμός είναι αποκλειστικά δικός μου, ούτε καν της BrainCo ως σύνολο ανθρώπων. Μακάρι, αυτά τα λόγια να προτρέψουν τους ανθρώπους που γράφουν στα Μέσα να επανεξετάσουν τις αξίες τους και την πολιτική τους ευθύνη. FOTO13_IMG_3860 Εν τέλει, οι “άνθρωποι ανεμιστήρες” πιο πολύ για παιδιά-δώρα μου φάνηκαν, παρά για παιδιά-φορτία. Και ναι, αυτό το “ειδικές ικανότητες” που λέμε και ξαναλέμε κι ίσως δεν πιστεύουμε, το είδα. Και δεν ήμουν η μόνη. Το είδαν μπόλικοι ηθοποιοί που βρέθηκαν στο κοινό. Η σχέση τους με το ρυθμό, η εκφορά του λόγου, η πίστη στη φράση που ξεστόμιζαν, στην κίνηση που έκαναν, ήταν αξιοζήλευτα σωστή. Και γι’ αυτό χτυπούσαν βαθιά στην καρδιά και τον εγκέφαλο. Η πρόθεση και η πράξη έσφυζαν από ειλικρίνεια. Δεν είχαν ούτε παικτικά τερτίπια για να γοητεύσουν, δεν τους ένοιαζε να ομορφύνουν την κίνηση περισσότερο απ’ το να την κάνουν απλώς, ούτε γέμιζαν τις παύσεις τους, ούτε χρωμάτιζαν με περιττά το οτιδήποτε. Ευθείς και καθαροί. Υποδειγματικοί εργάτες του θεάτρου. Δεν είμαι υπερβολική, τους ζήλεψαν πολλοί. Εκτιμώ, πως η Λωξάνδρα που είπε τη φράση “θέλω να γίνω δασκάλα θεάτρου”, θα γίνει. Αν και θα ήμουν περισσότερη ικανοποιημένη μ’ ένα BAFTA, ένα Oscar ή έστω ένα ελληνικό βραβείο καλύτερης ηθοποιού, για αρχή. FOTO14_IMG_3740 Ο “Ανεμιστήρας”, εν κατακλείδι, δεν ήταν για φιλεύσπλαχνους, αλλά για φιλότεχνους. Μια παράσταση – ύμνος στις έννοιες της αξιοπρέπειας και του σεβασμού, κόντρα στο Κοινωνικό Στίγμα, μίλια μακριά από τον Καιάδα, το Αούσβιτς και τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Παράσταση υποχρεωτικής παρακολούθησης από παιδιά και νέους. FOTO15_IMG_3743 Ευχαριστούμε θερμά τους χορηγούς επικοινωνίας για τις παραστάσεις που έγιναν το Φεβρουάριο στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς-Μελίνα Μερκούρη και όλους τους δημοσιογράφους που έγραψαν γι΄ αυτές πριν ή μετά την παρακολούθησή τους. Ευχαριστούμε, ακόμη περισσότερο, τους χορηγούς επικοινωνίας της παράστασης στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, καθώς και τα Μέσα που πρόβαλλαν την παράσταση με αναφορές και ραδιοφωνικά σποτ, χωρίς να ανήκουν στους χορηγούς επικοινωνίας. Ευχαριστούμε από καρδιάς τους δημοσιογράφους που κατάφεραν να βρουν χρόνο και χώρο στις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα ραδιόφωνα και τα site για να πουν κάτι γι’ αυτή την παράσταση. Ευχαριστούμε προσωπικά τον κ. Κωνσταντίνο Μίχαλο, Πρόεδρο της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος (ΚΕΕΕ) & του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών (ΕΒΕΑ), καθώς και τη Διοίκηση του ΕΒΕΑ για την υποστήριξη που προσέφεραν στην προσπάθειά μας. Ευχαριστούμε κι όσους θέλησαν να υποστηρίξουν την παράσταση, μα κάτι συνέβη και δεν τα κατάφεραν…
Τελευταία παράσταση: “Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πως να ντύσετε έναν ελέφαντα” της ομάδας “Εν Δυνάμει” l σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου l Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης l Τετάρτη 21 Μαΐου 2014.
Υ.Γ.: Ψέμματα είπα. Δεν είναι το “τελευταίο σχόλιο”. Αποκλείεται αυτή η παράσταση να ‘κλεισε τον κύκλο της. Παρακαλούνται όσοι δημοσιογράφοι είδαν ή πρόκειται να δουν την παράσταση στο μέλλον, να της κάνουν κριτική. Η Ελένη Ευθυμίου και οι ηθοποιοί δε θα ησυχάσουν αν δε δουν μια κριτική που να αφορά στη σκηνοθεσία, την υποκριτική, τα καλά και τα κακά, το κείμενο, την κίνηση, τη μουσική, τα σκηνικά, τα κοστούμια. Θέατρο κάνουν. Δεν παίζουν.
Κίρκη Καραλή
Κι αυτή τη φορά όχι για τη BrainCo, αλλά με αφορμή αυτή.
www.brainco.gr
