Είναι κάτι κορίτσια “λυτρωμένα απ’ το βάρος να αρέσουν”*.
Κορίτσια “εύθραυστα στα θρύψαλα του παρελθόντος τους”*.
Τέτοια κορίτσια κοιμούνται με παραμύθια όπως αυτό της Μήδειας ή της Μερτέιγ.
Στα όνειρά τους αναπτύσσουν στρατηγικά σχέδια εκτόνωσης της απελπισίας τους.
Το πρωί, όταν ξυπνούν, μοιάζουν ήρεμα, αρυτίδωτα, με ευπρεπή διάθεση και συγκρατημένο χιούμορ. Αναδημιουργημένα.
Δε λείπουν οι μεγάλης έντασης στιγμές τους. Ώρες ώρες τα παίρνουν στο κρανίο. Πρωτίστως με τον εαυτό τους.
Κατά τ’ άλλα είναι πολύ συνεπή. Ό,τι κι αν τους αναθέσεις θα το φέρουν εις πέρας καλύτερα απ’ όσο περίμενες. Θα είναι μεθοδικές, επίμονες στη λεπτομέρεια και πεισματάρες.
Απλώς, να, ώρες ώρες μανιάζουν, αλλάζει η φωνή τους, το σώμα τους κάνει δυνατές κινήσεις προς κάθε κατεύθυνση, μεταμορφώνονται, μοιάζουν με αγρίμια. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι μάγισσες, αλλά δεν είναι. Αυτό είναι όλο κι όλο το “προβληματάκι” τους.
Καλώς ή κακώς, οι Μήδειες, το βράδυ βλέπουν στον ύπνο τους αυτούς που σκότωσαν, να περπατούν πάνω σε παχύ χιόνι. Χωρίς ενοχές.
Καλώς ή κακώς, οι Δήμητρες, το βράδυ αναρωτιούνται πως την επόμενη μέρα θα μεταμορφωθούν ακόμη περισσότερο, πως θα είναι ακόμη πιο συνεπείς, πιο σωστές, πιο αληθινές, πιο απελπιστικά μοναδικές επί σκηνής. Χωρίς σιγουριές.
Δείτε την. Δεν είναι ούτε η Μήδεια, ούτε η Δήμητρα που ξέρατε.
*Ατάκες από το έργο "Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα" του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν (μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου). Σήμερα και αύριο, Πέμπτη 29 και Παρασκευή 30 Μαΐου 2014 στις 9 μ.μ. , στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη και ερμηνεία Δήμητρας Ματσούκα.
Κ.Κ.
