Γίνανε και οι εκλογές. Νικητές και χαμένοι κάνουν τη μοιρασιά. Οι πολίτες παγωμένοι περιμένουν τα δεινά που θα τους φέρει η επόμενη μέρα μια που πολύ λίγοι ελπίζουν πια σε ένα καλύτερο μέλλον. Χαρακτηριστική εξάλλου η άνοδος πανευρωπαϊκά ακροδεξιών και νεοναζιστικών κομμάτων. Η Ευρώπη δείχνει να ξεχνάει το παρελθόν της.
Μ΄έπιασα να αναρωτιέμαι για τη θέση μου ως κοινωνικού όντος, αλλά και ως καλλιτέχνη σε ένα περιβάλλον τόσο ταραγμένο και απαξιωτικό για την καλλιτεχνική δημιουργία. Πόσο χρήσιμη είναι η τέχνη και ειδικότερα το θέατρο σ΄ αυτούς τους καιρούς ; Το υπουργείο μας νίπτει τας χείρας του. Καιρό τώρα έχει αφήσει τους δημιουργούς στη μοίρα τους να παλεύουν χωρίς καθόλου πόρους για να παράξουν καλλιτεχνικό έργο. Η συλλογιστική της αρένας. Θα νικήσει ο δυνατότερος. Αυτό το κλίμα βέβαια χτίζεται εδώ και 30 τουλάχιστον χρονιά. Οι επιχορηγούμενοι θίασοι αντιμετωπίζονταν σαν παράσιτοι και κηφήνες. Η έρευνα είναι αχρείαστη και άξιος είναι μόνο αυτός που φέρνει τα εισιτήρια. Η ψυχαγωγία ανάγεται σε διασκέδαση. Ποιος δεν θυμάται τις «αίθουσες πολιτισμού» που είχε χαρακτηρίσει πριν από χρόνια ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος τα μπουζούκια, ενώ εν έτη 2014 βλέπουμε μέσα στο Κοινοβούλιο φοιτητές σε συνέδριο προσομοίωσης της Βουλής να ψηφίζουν δι΄ανατάσεως της χειρός « ναι» στη συμμέτοχη τους σε νυχτερινή διασκέδαση, με την υποσημείωση ότι θα υπάρξει και έκπτωση στη φιάλη ουίσκι.
Εν τω μεταξύ το πούλημα του θεάματος έχει οργανωθεί σε μεγάλη κλίμακα. Οι ηθοποιοί εκτός από αυτούς που έχουν μια μόνιμη σχεδόν θέση στα Κρατικά μας Θέατρα, συνασπίζονται σε ομάδες και πουλάνε το «προϊόν» τους σε θεατρικές αίθουσες με κίνδυνο να πληρώνουν κιόλας για να παρουσιάσουν το έργο τους. Κάθε ηθοποιός και μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρία. Ο ίδιος ο υπουργός μάλιστα σε ομιλία του έριξε ήδη στο τραπέζι την έννοια του «εθελοντισμού στον πολιτισμό».
Και είναι και εκείνοι που κουνούν το δάχτυλο γιατί δεν στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων για να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς μισθούς. Όλα αυτά σε ατομικό επίπεδο βέβαια αφού για συλλογική σύμβαση ούτε λόγος και ο συνδικαλισμός να καεί στο πυρ το εξώτερον.
Κατά τα άλλα το Σωματείο μου υπέγραψε βιαστικά με το Εθνικό Θέατρο μια σύμβαση που με δεσμεύει μόνο με τα θεσμικά (ώρες εργασίας, ρεπό κλπ), αλλά ξέχασε να διεκδικήσει και εκείνο το μικρής σημασίας, ομολογώ, σημείο του κατώτερου μισθολογικού ορίου.
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν αφήσαμε στην άκρη τη συζήτηση για την εκπαίδευση του ηθοποιού γιατί αυτή τη στιγμή προέχει η επιβίωσή του.
Τοπίο στην ομίχλη
Ελλάδα, Μάιος 2014
