«Άκουσα πως τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της γης θα αφανιστούν για να ζήσουν καλά οι υπόλοιποι μέσα σε ανάκτορα με αλεξίσφαιρα τζάμια».
Δεν αρκεί να είσαι διαχρονικός. Η μεγάλη νίκη είναι να σε "ξε-κοκαλίζουν" άνθρωποι πολύ μικρότεροι από σένα.
Έτσι γίνεται με αυτή τη γυναίκα που δε θυμάμαι τα μάτια της.
Περίπτωση Λούλας Αναγνωστάκη.
Κώστας Βασαρδάνης, Μάνος Καρατζογιάννης, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιώργος Ντούσης, Σοφία Ολυμπίου, Λένα Παπαληγούρα και Νικόλας Στραβοπόδης. Στα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
Εμείς απέναντι. Ιούνιος που μοιάζει με Νοέμβρη. Βροχή και κρύο. Τρίτη βράδυ. "Θες το μπουφάν μου;" "Όχι, ευχαριστώ".
Η φωνή της Αναγνωστάκη δημιουργεί την αίσθηση της στιγμής πριν γίνει κάτι σημαντικό για την ανθρωπότητα.
Η ελευθερία ξεκινάει από τα ελάχιστα τετραγωνικά της ιδιωτικής βιόσφαιρας. Η ένωση απαιτεί ελεύθερους και αρτιμελείς ανθρώπους. Που ξέρουν τους μεγάλους ορισμούς από πριν.
Θεατρική σύνθεση πάνω στη δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη.
Καιρικές αντιξοότητες σε έναν Πειραιά σε.."αναπτυξιακή πορεία".
Είναι σαν να συνωμοτούμε. Κάποιοι δεν ανοίγουν καν ομπρέλες. Πίσω τα απορριμματοφόρα του δήμου. Μπροστά μόνο λυρικότητα.
«… Εγώ δεν βολεύομαι. Δεν είμαι ο μέσος όρος. Δεν είμαι απ’ αυτούς που ρίχνουν νερό στον μύλο των ισχυρών και νομίζουν πως είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε! Δεν έχω καν αλυσίδες για να τις χάσω. Ποτέ δεν είχα αλυσίδες εγώ! Εγώ. Κάνω τη δική μου επανάσταση!».
Συμφωνήσαμε. Η ζωή επιτίθεται και η μόνη έντιμη πράξη είναι να της αποδώσουμε την αξία στα σωστά ποσοστά.
