Έχω έναν φίλο 23 τόσα χρόνια, που συμπυκνώνει στο ταλέντο και στον χαρακτήρα του, δέκα ιερά τέρατα μαζί. (Αφού ξεκαθαρίσω, ότι τον θεωρώ εξ αίματος, συγγενή του Βασίλη Λογοθετίδη, λόγω αυτού του οργιώδους και πολυδιάστατου ταλέντου, ας βουτήξουμε, σιγά σιγά στα βαθιά του.)
Τι έχει λοιπόν, μέσα του, ο Πέτρος Φιλιππίδης;
Διαθέτει (αδιαπραγμάτευτα ) τη γοητεία του Ζαν Πωλ Μπελμοντό, τη θρασύτητα και την προκλητικότητα του Τρούμαν Καπότε , το ευερέθιστο και τις εκρήξεις τεστοστερόνης του Ρίτσαρντ Μπάρντον, την συνωμοσιολαγνεία του Ορέστη Μακρή, τη σκηνική γενναιοδωρία του Κώστα Χατζηχρήστου, την παροιμιώδη στριμάδα του Αλέξη Μινωτή, την υπαρξιακή εργασιομανία του Κώστα Βουτσά, την γκρίνια, αλλά και το εκτόπισμα του Λάμπρου Κωνσταντάρα, την καθηλωτική ευφυία και τον τσαμπουκά του Σων Πεν και την αθεράπευτη ανασφάλεια του Πήτερ Σέλερς.
Υποθέτω -απ όσο τον ξέρω - ότι δεν σκοπεύει τώρα κοντά, να εγκαταλείψει την εφηβεία του, με όσα καλά και κακά του δημιουργεί.
Ο φίλος μου πρέπει να γεννήθηκε πάνω σε μια σκηνή. Μπορεί η μαμά του -τότε που μου μιλούσε γι αυτόν- να μην το θυμόταν, αλλά εγώ το θεωρώ σίγουρο.
Δεν εξηγείται ότι ξέρει όλα τα μυστικά, κάθε σπιθαμής της.Υποψιάζομαι δε, ότι όσο οξυγόνο καταναλώνει όλη τη μέρα, από τη σκηνή το ρουφάει και το αποθηκεύει.
Είναι ένας σπάνιος, αλλά και πολύ δύσκολος άνθρωπος. Εκνευρίζεται εύκολα, πιστεύει δύσκολα, αγωνιά σχεδόν άρρωστα για το αύριο, γίνεται ράκος μ ένα άδικο σχόλιο, καυγαδίζει, συγκρούεται, υποφέρει. Ο φίλος μου, δεν μ ακούει όταν του λέω ότι αξίζει πιο πολύ απ ολα αυτά και ότι είναι βαρίδια στο δρόμο του. Συνεχίζει να βασανίζεται άδικα, χωρίς ποτέ, να μπορεί να ευχαριστηθεί μια επιτυχία του. Πριν την επιτυχία,τρέμει μην δεν έλθει. Μετά τρέμει μήπως δεν συνεχιστεί. Επειτα για το ποια θα είναι η επόμενη. Πάντα στο μυαλό του, πρωταγωνιστεί το επόμενο στοίχημα... και το μεθεπόμενο. Ακόμη κι όταν γελάει, νιώθω πως μέσα του εξελίσσεται πάλι ο καθιερωμένος σεισμός του, κάνουν πάρτυ όλες οι ψυχοφθόρες αγωνίες του.
Μέχρι πέρυσι, που βρισκόμασταν ατελείωτες ώρες σπίτι μου, συζητώντας και σχεδιάζοντας, ένιωθα μια έντονη τρυφερότητα γι' αυτό το ιδιαίτερο πλάσμα, το τόσο ευνοημένο από το Θεό του θεάτρου, με τις απίστευτες γνώσεις, που του αξίζουν οι μεγάλοι ρόλοι και οι δυνατές συνεργασίες.
Συνειδητοποιώντας, άλλη μια φορά πόσο πολύ θαυμάζω το ταλέντο του, (την ώρα που τον έβλεπα για δεύτερη φορά, ως Φον Δημητράκη ), κατέληξα αρχές Ιανουαρίου, ότι είναι καλύτερο να τον καμαρώνω από μακρυά. Να είμαι κι εγώ, μια από τις χιλιάδες πιστές θαυμάστριές του, αλλά να μην συμμετέχω πλέον στις "αγωνίες " του.
Ο φίλος μου είναι ένας τυφώνας. Τυφώνας μεν, προγραμματισμένος δε. Μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια.. Κι αυτό δεν αντέχεται από τους αμύητους.
