Γεννήθηκε στις 21 Απρίλη του 1938 στην Αθήνα, δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού που είχε την τύχη να το δει να φτιάχνεται από την αρχή. Λογικό και επόμενο να προκύψει ένας παναθηναϊκός με πάθος και αυταπάρνηση. Που έχει σκαρφαλώσει πιτσιρικάς στις σκαλωσιές για να δει λαθραία κάποιον αγώνα ή έχει κλάψει στις εξέδρες, έτσι για το γαμώτο.
Είκοσι χρόνων, το 1958, έχει στο χέρι του πτυχίο ηθοποιού με τη σφραγίδα του Θεάτρου Τέχνης. Το τρίτο έργο στο οποίο συμμετέχει είναι το "Γλυκό πουλί της νιότης" στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του τυχερό. Ναι, έχει δίκιο. Να' σαι 22-23 και να υποδυθείς τον Τσανς Ουέην και Αλεξάνδρα Ντελ Λάγκο να' ναι η Μελίνα; Ε, ναι. Ο Γ. μου' χε πει ότι οι δυο τους στη σκηνή ήταν μια ασύλληπτη έκρηξη ακρίβειας που μετατόπιζε και τον τελευταίο θεατή.
Το 1965 ιδρύει μαζί με τους Μίκη Θεοδωράκη, Μένη Μποσταντζόγλου και Ιάκωβο Καμπανέλλη το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο, στην Κοκκινιά. Εκεί, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα έργα "Καπιταίν Σελ Καπιταίν Εσό" του Ρ. Σερζ και "Η Μάνα" του Μπέρτολντ Μπρεχτ.
Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1964, τον Ιούνιο, στο γραφικό εκκλησάκι, στο μοναστήρι της Καισαριανής είχε παντρευτεί την Ξένια Καλογεροπούλου. Γνωρίστηκαν στα γυρίσματα μιας ταινίας που πρωταγωνιστούσε εκείνη και αυτός ήταν ένας απλός θεατής. Ήταν και οι δύο πολύ όμορφοι. Αυτός, μάλιστα, ήταν από εκείνα τα αγόρια που σάστιζαν μπροστά στα εξωστρεφή κορίτσια. Αν τον σταματούσες με θάρρος για να του πεις πόσο γοητευτικός είναι ή πόσο τον θαυμάζεις ίσως και να σκόνταφτες πάνω σε μια βραχώδη σιωπή. Έτσι, την είχαν πάθει κάτι κορίτσια, στην Πανεπιστημίου, όταν μέρα-μεσημέρι "άνοιξε η τύχη τους"..
Πίσω στο θέατρο: Από το 1967 και για μια δεκαετία, ως θιασάρχης μαζί με την Ξένια Καλογεροπούλου ανέβασε σημαντικές παραστάσεις όπως "O Γλάρος" Α. Τσέχωφ, "Αφροδίτη και Ντέτεκτιβ" του Π. Σάφερ, "Καημένε μου Μάρικ" του Α. Αρμπούζωφ, "Ο Σοβαρός Κύριος Ερνέστος" του Ο. Ουάιλντ, "Η Ηδονή της Τιμιότητας" του Λ. Πιραντέλλο, "Οι Πεταλούδες είναι Ελεύθερες" του Λ. Γκερς, "Ο Επιθεωρητής" του Ν. Γκόγκολ, "Το Αυγουστιάτικο Φεγγάρι" του Τ. Πάτρικ, "Λουβ" του Μ. Σίσγκαλ, "Φτωχέ Φονιά" του Π. Κόχουτ, "Ο Άνθρωπος Το κτήνος και Η Αρετή" του Λ. Πιραντέλλο, "Ο Δάσκαλος" του Μπ. Μπρεχτ, "Βρικόλακες" του Ε. Ίψεν.
Από τα τέλη της δεκαετίας του '70 συνεργάζεται με Βουγιουκλάκη, Θίασο Καρέζη-Καζάκου και το το 1980 συμπρωταγωνίστησε και πάλι στο πλευρό της Μ. Μερκούρη στο "Γλυκό Πουλί της Νιότης" του Τ. Ουίλιαμς.
Το 1981, γνωρίζει τη Μιμή Ντενίση, στο σήριαλ "Συμβολαιογράφος" την ερωτεύεται και την παντρεύεται. Οι θαυμαστές ενημερώθηκαν από τα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής που φρόντιζαν να στήνουν το βάθρο της περίλαμπρης ιδιωτικότητας με "απαράμιλλο" τρόπο.
Κλείνω την παρένθεση του '81 για να επιστρέψω ξανά στο θέατρο.
Ιδιαίτερα γόνιμη ήταν η συνεργασία του Γιάννη Φέρτη με το "Αμφι-Θέατρο" του Σ. Ευαγγελάτου, όπου πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία σε κλασσικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας: "Άμλετ" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, "Βόυτσεκ" του Γκ. Μπύχνερ και "Φάουστ" του Γ. Γκαίτε. Στον κινηματογράφο πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 25 ταινίες. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961 στην ταινία "Ποια Είναι η Μαργαρίτα". Την επόμενη χρονιά ερμήνευσε τον Ορέστη στην "Ηλέκτρα" σε σκηνοθεσία Μ. Κακογιάννη, ταινία που απέσπασε 25 διεθνείς διακρίσεις (μεταξύ των οποίων και υποψήφια για Όσκαρ ξένης ταινίας). Το 2008 κέρδισε το Βραβείο Α΄Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην Ταινία "Σκλάβοι στα Δεσμά τους" σε σκηνοθεσία Α. Λυκουρέση.
Είχα αναρωτηθεί, αν έχει υπάρξει σε κωμικούς ρόλους. Πρόσφατα διάβασα ότι κάποτε αντικατέστησε τον..Χρόνη Εξαρχάκο. Δεν μπορούσα να τον φανταστώ. Είναι η φωνή του που..
Η φωνή του, αυτή η υπέροχη φωνή που του χάρισε 99 πράγματα μαζεμένα, του απέκλεισε όμως ένα. Να είναι "λιγότερο ευγενικός, λιγότερο τέλειος".
Ο αφηγητής του "Άξιον Εστί - Πνευματικό Εμβατήριο" είναι ο ίδιος που τραγουδούσε μαζί με την Αφροδίτη Μάνου το 1971, το "Σαν με κοιτάς".
Ένας παραγωγικός άνθρωπος, ασταμάτητος και με διαρκή διάθεση να γίνονται οι εμπειρίες και άλλες και άλλες. Τους γάμους τους εξάντλησε, ο τρίτος είναι αυτός που κρατάει μέχρι σήμερα με την ηθοποιό Μαρίνα Ψάλτη. Έχει παίξει Άμλετ που ονειρευόταν από μικρός. "Μετά το σχολείο και το φαγητό, ανέβαινα στον Λυκαβηττό και διάβαζα τον μονόλογό του. "
Έζησε όσα σκέφτηκε. Έκανε ό,τι ήθελε. Μέχρι και άυπνος έβγαζε παράσταση, γιατί δεν είχε καμία διάθεση να πει όχι στα ξενύχτια της παρέας ή να χάσει έναν αγώνα στο γήπεδο. Έχει ακόμη άγχος πριν από κάθε παράσταση. Δε μου φαίνεται περίεργο. Μόνο οι κηνσορίσκοι μπορούν και πριονίζουν τις σεμνές αρετές.
Πριν έναν χρόνο, σε μια συζήτηση που δεν είχε τέρμα, ο αδελφός μου ρώτησε τους δυο φίλους μας, (ο ένας είναι ηθοποιός και ο άλλος συγγραφέας): "Υπάρχει ένας άνθρωπος στο χώρο του θεάτρου που να μην έχεις να του προσάψεις το παραμικρό; Που τόσα χρόνια να μην έχει γραφτεί ή ακουστεί η παραμικρή αρνητική βαβούρα;
Πετάχτηκαν και οι δύο ταυτόχρονα : "Ο Φέρτης".
Λίγες μέρες μετά τον είδα στην πρεμιέρα του "Αγαμέμνονα", στους θεατές.
Ήταν σαν να τα' ξερα όλα..
Ανυπομονώ να τον δω στους "ΠΕΡΣΕΣ". Φέτος, το καλοκαίρι.
