ΠΕΡΣΕΣ:
Mάθημα ζωής, με τόσους... νεκρούς γύρω!
Σκοτεινή η αίθουσα, μαυροντυμένοι παντού. Στον 4ο όροφο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, μπήκα στον κόσμο των "Περσών", έτσι όπως τον βλέπει η Νικαίτη Κοντούρη η οποία και σκηνοθετεί την τραγωδία του Αισχύλου.
Αντιπολεμική τραγωδία, ύστερα από τόσο πόλεμο, τόσο θάνατο, στο πεδίο των μαχών. Αντιπολεμική, ύστερα από τόσο θρήνο, τόσα δάκρυα, τόσους μαχητές νεκρούς...
Είμαι στο παρασκήνιο μιας παράστασης καταδικασμένης να πετύχει κι αυτό γιατί δεν ήθελα να φύγω. Ήθελα να δω
κι άλλο από μονολόγους, από χορό, από προετοιμασία, από συζητήσεις ηθοποιών και συντελεστών, από ...μακιγιάζ.
Ήθελα να δω, τον Δαρείο να μιλάει για τους Ελληνες. Ήθελα κι άλλο από "Πέρσες" του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Στο σκηνικό ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές, προσπαθούν να βρουν τον βηματισμό τους. Να γίνουν ένα μ΄ αυτό.
Η σκηνοθέτις τους κοιτάζει όλους.
Προσέχει πώς είναι, πως φαίνονται, πως κινούνται. Προσέχει και περιμένει.Απαντά σε απορίες ηθοποιών και συντελεστών. Με κοιτάει. Μάλλον έχει καταλάβει, με την πρώτη ματιά, ότι "κολλάω" τέλεια στο σκηνικό της ήττας και της μάχης. Όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες, ίσως και Πέρσες. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το ανθρώπινο είδος και η επανάληψη των λαθών του.
Μετά από φωτογραφίες (αυτές που μου έκαναν κλικ) πλησιάζω την Νικαίτη Κοντούρη, τη ρωτάω για το έργο (της), για την τραγωδία (μας), τη νίκη των Ελλήνων, την ήττα των Περσών, τις ουτοπικές μάχες, τα μαθήματα ζωής και θανάτου.
Μου απαντά, άμεσα, σύντομα, περιεκτικά:
"Οι Πέρσες μιλούν για την ομοψυχία,
τη δύναμη και την αυταπάρνηση των Ελλήνων...
Μιλούν για τις διαφορές που έχουν οι δυο πολιτισμοί,
στο μεν περσικό στρατό πολεμούν μισθοφόροι
ή απόλυτοι υποτελείς, δούλοι, ενώ στο δικό μας στρατό,
(εμείς) οι Έλληνες, παίρνουν την τύχη στα χέρια τους (μας).
Αυτή την ομοψυχία, που έχουμε και σήμερα ανάγκη, συναντούμε συνεχώς στην τραγωδία του Αισχύλου..."
Το έργο, όπως το είδε η σκηνοθέτις, έχει πολλές αναφορές στις χαμένες και αλησμόνητες πατρίδες, στα μεγάλα ιστορικά λάθη και στις ανθρώπινες απώλειες. "Ναι, απευθύνεται στη ψυχή του θεατή, αλλά και στην ατομική και συλλογική συνείδηση που έχει διαρραγεί επικίνδυνα..."
Η προσπάθεια να αναδείξουμε τα μαθήματα από τα λάθη μας,
τα οποία τελικά δεν λαμβάνουμε υπόψη, μήπως είναι μια ουτοπία...
τη ρωτάω , η οποία σκεπτική μου απαντά "μπορεί, όμως τα πράγματα αλλάζουν με επίμονη προσπάθεια...τη δική μας"
Φυσικά, αναρωτιέμαι φωναχτά για τον Φέρτη, τον όμορφο, τον γοητευτικό, τον ταλαντούχο, τον σοβαρό, τον λιγομίλητο.. "Πάντα ... υπήρχε ένα φλερτ διαχρονικό, φθάσαμε πολλές φορές στο σημείο να συνεργασθούμε όμως δεν ευλογήθηκε..." μου λέει " O Γιάννης Φέρτης είναι εξαιρετικός ηθοποιός όμως είναι και καλός άνθρωπος. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου επηρμένος, όπως ο χαρακτήρας που υποδύεται...Υπέροχος συνεργάτης..." μου λέει χαμογελαστή, σηκώνεται και τον πλησιάζει, του διορθώσει το ρούχο, τον άσπρο χιτώνα του Δαρείου, που φοράει στην πρόβα, με τα.. "σταράκια" του. Τα μπλε, σκούρα, "σταράκια" του"...
Με κοιτάει ο... Δαρείος (Γ. Φέρτης) την ώρα που (τον) τραβάω εικόνες και αναμνήσεις, του λέω αμήχανα, οτι είναι
το αγαπημένο μου θέμα, φωτογραφικό και θεατρικό. Ήρεμος, ευγενικός, επιβλητικός χωρίς προσπάθεια, μου χαμογελάει περιμένοντας τη σειρά του στο μακιγιάζ...
Λίγα λεπτά αργότερα, συστηνόμαστε και μου μιλάει για την ήττα και τους Πέρσες και για το πόσο μπερδεμένος είναι ακόμη, για το το πως θα προσεγγίσει το ρόλο του (!) Με αιφνιδιάζει η ειλικρίνεια του. Ακόμη το ψάχνει και μ´αρέσει, που ακόμη δεν το έχει βρει, που το παλεύει, μέχρι τέλους... Μου λέει:
"Το σίγουρο είναι οτι ο Δαρείος έρχεται, ανεβαίνει από τον τάφο του
και προσπαθεί να βάλει ξανά τα πράγματα στη θέση τους. Δεν κρύβεται, δεν λέει ψέματα και ζητάει από τους Πέρσες να μην επιχειρήσουν νέο πόλεμο κατά της Ελλάδας γιατί "παρ´όλα τα κακά που σας συμβαίνουν, να χαίρεστε την ηδονή της κάθε μέρας..."
Mα γιατί μόνο τα φαντάσματα, όπως ο Δαρείος, αντιλαμβάνονται και λένε λογικά πράγματα για το νόημα και την ουσία της ζωής, γιατί μόνο τα φαντάσματα να λένε αλήθεια, ρωτάω και ο Δαρείος (Γ, Φέρτης) μου απαντά "νομίζω οτι και ζωντανοί λένε αλήθεια, όμως καμία φορά τους θεωρούν τρελούς".
Θέτω τον προβληματισμό μου, για τον κόντρα ρόλο του, να παίζει έναν επηρμένο, ενώ ο ίδιος (όπως μου είπε νωρίτερα η σκηνοθέτης) δεν το έχει..."... δεν αισθάνομαι ότι είμαι τίποτε το ιδιαίτερο " μου λέει και στέκεται στην ουσία του έργου, του πολεμικού και αντιπολεμικού ταυτόχρονα.
"Η αλαζονεία των ανθρώπων που είναι ...αξεπέραστη"
Χάνουμε, μαθαίνουμε, ξεχνούμε...
Και πάλι από την αρχή...
@karapanagiotidu
