"Πάντως εμένα με φίλησε ο Κουν". Την έχω διαβάσει πολλές φορές την κουβέντα αυτή της Λήδας Πρωτοψάλτη. Όταν, τότε, στο τέλος των εξετάσεων στο Τέχνης ο Κουν την αγκάλιασε και τη φίλησε εκείνη έτρεξε και το σημείωσε στο ημερολόγιό της "Με φίλησε ο Κουν". Είναι τόσο αθώα κίνηση, τόσο αληθινή, αυθόρμητη, εξαίσια καθαρή. Μετά σκέφτηκα ότι είναι μεγάλη τύχη να συνδέεις το πρώτο σου φως με έναν κανονικό δάσκαλο. Μεγαλοποιείς το ήδη σημαντικό και εντείνεις τον ζήλο.
"Με φίλησε ο Κουν". Κρατάς την αφοσίωσή του, τα δεδομένα του, τις καθαρές απόψεις: "Το θέατρο φτιάχνεται με τα χέρια".
"Με φίλησε ο Κουν". Σ' αυτόν αφιέρωσε την πρώτη της φορά στην Επίδαυρο, τον Αύγουστο του 2009. Τότε που μια έβρεχε, μια σταματούσε και όλοι απορούσαμε, αν θα καταφέρουν οι "Τρωάδες" να "επιζήσουν".
Κατάφεραν. Αλλά εγώ πώς επέζησα; Εκείνη την εποχή ανάρρωνε η τότε 14χρονη αδερφή μου από μια σοβαρή ασθένεια. Κάθε φορά που η Λήδα Πρωτοψάλτη πρόφερε το όνομα "Πολυξένη" πρήζονταν οι αδένες του λαιμού μου, πονούσα και έκλαιγα.
Θρίαμβος. Χειροκρότημα. Καμαρίνια.
Το ίδιο βράδυ έγραψα πίσω από το εισιτήριο: "Αγκάλιασα και φίλησα την Πρωτοψάλτη".
Ανέβασμα των "Τρωάδων" έχω να δω από τότε.
(Πηγή Φωτογραφίας: ardiadrasi.gr)
