Ποτέ δεν αγάπησα αληθινά,
τα καλοκαίρια
Όχι γιατί χρόνο με το χρόνο
Μου έπαιρναν ένα χρόνο
Ξε-γελώντας με
Κάνοντας πως μου δίνουν έναν
Μα γιατί χρόνο με το χρόνο
Μήνα Αύγουστο
Στις 10
Ήταν άδεια και μόνα
Ακόμα και τις φορές
Λίγες κι αυτές
Που με αγκάλιαζαν τα γέλια
Ερώτων ή φίλων
Κάτι πάντα έδενε έναν κόμπο
Μέσα μου
Και τον έλυνε μακριά μου
Μακριά από την αγάπη
Που μου έταξαν
Και μου ευχήθηκαν
Τι είναι δικό μου
Και τι μου μένει
Πάντα αναρωτιέμαι
Μόνο ο χρόνος
Ίσως
Είναι δικός μου
Ο σταθερός καλεσμένος
Και σύντροφος
Ζωής
Απώλεια
Πάντα όμως αγαπούσα αληθινά,
τη θάλασσα
Η θάλασσα
H κατοικία κάθε βλέμματος
Που αλλιώς θα χανόταν στο άπειρο
Σμίγει με το γαλάζιο και γεννά το κύμα
Που φτάνει μέχρι την ακτή
Nα σου υπενθυμίζει με ήχο και με φως
Να την κοιτάς και να εύχεσαι - κανένα βλέμμα σου να μην πάει χαμένο
Κι η προσμονή για την παλίρροια
Είναι ο έρωτας που γέννησαν δυο κύματα
Δυο βλέμματα ξένα
Λύτρωση
*Ο Χάρης Αττώνης είναι ηθοποιός. Έχει μέσα του πλήρως αποσαφηνισμένη την έννοια της αρμονίας. Μπορείς να ξεκουραστείς σε μια φωτογραφία του, σ' ένα κείμενό του, σ' ένα ποίημά του.
Αυτή τη στιγμή, έχει μόλις γυρίσει από κάπου μακριά. "Ποιος Ιούλιος είναι καλύτερος; Ο δικός μας ή των άλλων, των μακρινών;"
*Δε μου είπε το όνομα της παραλίας που κάνει την υπέρβασή του. Εγώ θα θεωρήσω ότι είναι εκεί που θέλουμε όλοι να πάμε. Στο Ωραίο Κάπου..
Χ.Φ
