Μια στιγμή, καλοκαίρι
Πριν πολλά πολλά χρόνια. Ιούλης- ντάλα. Καμιά πιθανότητα για διακοπές. Ερυθρός, 33 δωμάτιο, εγώ καθισμένη σε μια καρέκλα. Ο πατέρας μου στο κρεβάτι με εγκεφαλικό. Οι θερμοκρασίες ακραίες. Έξω γύρω στους 40 βαθμούς μέσα στους μείον χίλιους. Με το τιραντάκι και το σορτσάκι είχα παγώσει ολόκληρη. Σκατα επιλογή ρούχων για νοσοκομείο, αλλά στα 22 μονο τέτοια έχεις.
Μέσα στο δωμάτιο και οι συγγενείς των δυο άλλων ασθενών. Ψιθυρίσματα, κούραση, υπομονή, αλουμινόχαρτα με κουλουράκια που άνοιγαν με προσοχή για να μην ενοχλήσουν, ενα τσιγάρο κάθε μια ώρα κάτω στην αυλή.
Όλα αυτά με έκαναν να ταυτίζομαι πιο πολυ μαζί τους παρά με τον πατέρα που λάτρεψα άγνωστος πια, διασωληνωμένος σαν αστροναύτης, ένα λεπτό πριν την τελική εκτόξευση.
Δεν ηταν όμως μόνο η μοιρασιά της κοινής αγωνίας που μ' έφερνε τόσο κοντά μ' αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους. Κυρίως, ήταν που εμείς από τις καρέκλες μας κοιτούσαμε έξω απο το παράθυρο του δωματίου.
Γαλάζιος ουρανός, ήλιος, σπουργίτια που τσιμπολογούσαν ξεχασμένα κεκάκια, δίχρωμες βουκαμβίλιες που τύλιγαν την εκκλησούλα στην αυλή.
Έξω από το παράθυρο εμείς βλέπαμε το καλοκαίρι. Ο πατέρας έβλεπε μονάχα ένα χαλασμένο παράθυρο μ' έναν σταυρό στην άκρη.
*Η Ελένη Γκασούκα γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από την ανώτερη επαγγελματική σχολή της Ραλλού Μάνου.
Συνέχισε τις σπουδές της στο Κέντρο Σύγχρονου Χορού στο Παρίσι και χόρεψε στο Grand Theatre De Rennes για δύο χρόνια. Συνεργάστηκε με το Αέναον Χοροθέατρο του Daniel Lommel και ταυτόχρονα χορογράφησε πολλές παραγωγές του ΚΘΒΕ. Από το 2005 γράφει και σκηνοθετεί στο θέατρο.
Τον χειμώνα που έρχεται οι "Ήρωές" της θα καταλάβουν το Μικρό Παλλάς έπειτα από συνεχή απαίτηση σύμπασας της ελληνικής επικράτειας.
Όταν διάβασα το "Καλοκαίρι" κατάλαβα ότι μια στιγμή, η στιγμή για να περιγραφεί χρειάζεται να μπορείς να την δεις με γυμνό μάτι. Το γυμνό μάτι ευθύνεται για όλα. Για την ευαισθησία, για το χιούμορ. Για όλα.
Χ.Φ
Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015
(Πρώτη δημοσίευση 18/7/2014)
