Τι είναι αυτό που κάνει ο Άκης Σακελλαρίου στους "Πέρσες" του Αισχύλου φέτος το καλοκαίρι κι αφήνει τους θεατές άναυδους, να τον παρακολουθουν σαν μαγνητισμένοι λες, στις θέσεις τους, μην μπορώντας ούτε καν να εξηγήσουν πώς ενας άντρας και μάλιστα καλός ηθοποιός υποδύεται μια γυναίκα, κι όμως είναι το τελευταίο πράγμα που τους ξενίζει;
Παρακολουθώντας δυο απανωτές φορές την παράσταση του ΚΘΒΕ, ένιωσα αυτούς τους υπόγειους κραδασμούς που αναδύει η μοναδική ερμηνεία του κου Σακελλαρίου, χρησιμοποιώντας στο ξεκίνημα τη φόρμα του αστικού θεάτρου του '60, και σταδιακά με λεπτομερή χρήση των εκφραστικών του μέσων να αναδιπλώνει την ερμηνεία του πέρα από γένος και φύλο, να δημιουργεί μια αρχετυπική μορφή, της βαθιάς εξουσίας, που χρησιμοποιεί τον λαό της κατά το δοκούν, γνωρίζοντας από την άρχη το "τέλος", ακόμη και στην πιο φρικτή καταστροφή.
Μ'ενα κοστούμι που "παίζει" ταυτόχρονα καθε δευτερόλεπτο και μια απόλυτα ελεγχόμενη κινησιολογία, προσεγγίζει τον πρώτο γυναικείο ρόλο που έχει καταγραφεί ποτέ στα χρονικά του θεάτρου, ανανεώνοντας την φόρμα του Mικιτζίρο Xίρα, ενσωματώνοντας την εμπειρία του από την νεοαποδομημένη ανάγνωση των κλασικών που εφαρμόζει ο Μπομπ Ουίλσον, δημιουργώντας μια μήτρα ανεξάντλητης δυναμικής, μέχρι που η φωνή, στο άκουσμα της καταστροφής και την υποδοχή του αλαζονικού γιου Ξέρξη, γίνεται ένας χθόνιος ήχος της εξουσίας που θέλει να παραμείνει με όποιο τίμημα.
Η σκηνή που η Άτοσσα φορά σιωπηλά τον κόκκινο χιτώνα στον Ξέρξη είναι μια απροκάλυπτη κι επίπονη απεικόνιση όλων αυτων που ζούμε σήμερα στη χώρα, μα και στον εμπόλεμο πλέον πλανήτη μας, που καθιστά σπαρακτική κι επώδυνη, κάθε συσχέτιση του μυθικού χθες, με το αφόρητο σημερα.
Η εξουσία ειναι μια παρενδυτική περίπτωση αναρριχώμενου κισσού με ρίζες βαθιές κι όνειρο μοναδικό να επικρατήσει με όποιο κόστος, ακόμη και τον αφανισμό του έθνους. Η ερμηνεία του, σκέφτομαι, μαζί με την μουσική και την σύμπραξη του Γιώργου Κολοβού, του μοναδικού ηθοποιού, που "συνομιλεί" στην παράσταση με την πρόταση αυτή του κου Σακελλαρίου, θα μπορούσε να υπάρξει απολύτως ανεξάρτητη από την όλη παράσταση, σα μαθημα δημιουργίας ρόλου ή σαν προσωπικό μήνυμα επαγρύπνησης στον καθένα μας.
Η καλύτερη ερμηνεία του φετινού καλοκαιριού, μακράν.
(*Στη φωτογραφία ο Άκης Σακελλαρίου με τον Γιώργο Κολοβό)
25 & 26 Ιουλίου Αρχαιο Θεατρο Φιλιππων
15 & 16 Αυγούστου Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
(Φράση δανεική, με τρία ρήματα): Ο Τελλος Φίλης, αφου εζησε μια ζωή σαν κινηματογραφική ταινία, τώρα νοικιάζει κινηματογραφικές ταινίες για να ζήσει.
