Σάββατο, 20 Ιουλίου. Παραλία Μουρτερής , Εύβοια. Μεσημεράκι. Κάθομαι στην σκιά μιας πράσινης μεγάλης ομπρέλας, τσαλαβουτάω τις πατούσες μου στην άμμο και φλυαρώ ακατάπαυστα με την παρέα μου για εκατοντάδες θέματα. Λες και ακόμη βρίσκομαι σε κάποιο καφέ, στο κέντρο της Αθήνας. Λες και απέναντι μου κάθεται εκείνος ο άγνωστος, που αναγνωρίζεις εξαρχής ότι θα είναι ο μεγάλος, ο απόλυτος έρωτας. Κάνω την δήθεν αδιάφορη, συνεχίζω την κουβέντα ενώ που και πού ρίχνω πλάγιες κλεφτές ματιές, μασουλώντας νωχελικά το καλαμάκι του καφέ μου. Εκείνος όμως δεν «μασάει». Τίποτα. Μόνο υπάρχει. Ήταν εκεί από πάντα, είναι και θα είναι εκεί εσαεί. Περιμένει υπομονετικά με την σιγουριά που έχει όποιος τίποτα δεν περιμένει. Εκείνος είναι εκείνη, εκείνη είναι η θάλασσα. Και εγώ είμαι εδώ μπροστά της. Επιτέλους. Φέτος το ραντεβού μας άργησε λιγάκι αλλά άξιζε..
Τέρμα λοιπόν το φλερτ. Τέρμα και το ζέσταμα. Έφτασε η στιγμή της μεγάλης αναμέτρησης, η ώρα να σπάσουν όλα τα ρεκόρ της ανθρώπινης ανυπομονησίας.
Σηκώνομαι και αρχίζω να προχωράω προς το μέρος της, απόλυτα προσηλωμένη στον υψηλό μου στόχο. Απολαμβάνω κάθε τεταρτημόριο του δευτερολέπτου με όλο τον ήλιο και το απαλό αεράκι που φέρνει μαζί του. Ο χρόνος που θα κάνω δεν μετράει σε αυτήν την «κούρσα».
Και ,ναι! Σπάω το νήμα. Εκείνο το ασαφές οριζόντιο του κύματος. Είμαι πρώτη στην παγκόσμια κατάταξη της ευτυχίας για μια στιγμή. Η επιβράβευση είναι άμεση. Το πρώτο μου μπάνιο. Η βουτιά στο μπλε, η απελευθέρωση από τις έγνοιες και τις εντάσεις, η ηρεμία και η ανακούφιση του σώματος μέσα στο νερό. Βγάζω άναρθρες κραυγές σαν να εμπεριέχω όλους τους φιλάθλους που χαίρονται μαζί μου την μεγάλη νίκη. Ο αληθινός κόσμος με κοιτάει και γελάει αλλά τώρα είναι όλα ωραία.
Κολυμπάω μέχρι να κοπεί η ανάσα μου και συνεχίζω μέχρι να βρω ξανά τους καινούργιους της ρυθμούς . Τους καλοκαιρινούς. Τους φυσιολογικούς μου.
Ένας καρδιολόγος κάποτε διέγνωσε ότι έχω εκ γενετής «αθλητική καρδιά». Αλλιώς βραδυκαρδία. «Όταν κοιμάσαι» είπε γελώντας «οι ρυθμοί της καρδιάς σου πέφτουν τόσο χαμηλά που μοιάζουν σε εκείνους μιας αρκούδας σε χειμερία νάρκη»
«Μην το γελάτε γιατρέ, εάν δεν ήθελα να χάσω ούτε γουλιά από όλες τις εποχές της ζωής και τα όσα φέρνουν, θα έπεφτα για ύπνο τον Οκτώβριο και θα ξυπνούσα πάλι τον Μάιο, όπως οι αρκούδες!»
Αντιθέτως, τρέχω μαραθώνιο αργά και σταθερά όλο τον χειμώνα, για να φτάσει η στιγμή που θα τερματίσω μια όμορφη 20ή Ιουλίου σαν και αυτή. Όπου σπάω το νήμα που λέγεται κύμα κρατώντας στο χέρι την αρκουδίσια μου καρδιά, που θα ανήκει για πάντα στην αγαπημένη μου εποχή. Το καλοκαίρι.
Επιστημονικά αποδεδειγμένα πράγματα.
*Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη είναι ηθοποιός. Λίγο πριν τελειώσει το σχολείο, τότε μπήκαν τα πράγματα σε μια τάξη. Πήγε με τη γιαγιά της στο θέατρο και μαγεύτηκε φουλ. "Δεν ήθελα να είμαι αυτή που βλέπει, αλλά αυτή που παίζει." Η Βικιπαίδεια γράφει: "Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη είναι νεαρή ηθοποιός, γνωστή κυρίως από τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Λιβάδι που δακρύζει του Θόδωρου Αγγελόπουλου." Η Α. τη θυμάται στο "Παραμύθι Χωρίς Όνομα" . "Ρισπέκτ" , φωνάζει δυνατά. Εγώ την είδα πριν δύο εβδομάδες στη "Μεγάλη Χίμαιρα" και ό,τι και να πω είναι λίγο.
Σήμερα, στη βαρβαρότητα της Δευτέρας, όλη η ομάδα, εδώ, "ξεκουράζεται" στην Παραλία Μουρτερής, Αλεξάνδρα.
Χ.Φ
(Πρώτη δημοσίευση 28/7/2014)
Κυριακή 14 Ιουνίου 2015
