Τρώμε κοτόπουλο με πατάτες στην αυλή του ξενοδοχείου. Τζιτζίκια φουλ ξεκουφαίνουν σαν να' χουν χειλόφωνο. Μια στιγμή ανησύχησα "Δεν ακούω τίποτα, παιδιά". Γελούν όλοι. Ο Κ. παραγγέλνει κόκα-κόλα με πολλά παγάκια, το βράδυ εγώ θα πάω στο Μεγάλο της Επιδαύρου, οι άλλοι στο Μικρό. Απ' το παραθυράκι φαίνεται η Πατεράκη.Έχει κλειστά τα μάτια και κάποιος της κάνει μασάζ.
Στην παραλία κάποιος μου κάνει νόημα, "είμαστε φίλοι στο φέισμπουκ", μου φωνάζει, τον χαιρετάω "α, ναι ". Σκοντάφτω στα κουβαδάκια μιας μικρής, 1,5 χρόνων η ηλικία της. Με μια κραυγή πηδάει πάνω μου. Γίνομαι σκόνη με την κοινωνικότητά της, δέχομαι αδιαμαρτύρητα να μου κάνει σκατά το φουστάνι με τα ποδαράκια, τα γεμάτα άμμο και πέτρες. Ο Δημήτρης Λιγνάδης έχει καβατζώσει σκιά.
Οι Μουριές πού είναι; Πόσο είναι από εδώ το Λυγουριό; Ο Λεωνίδας; Το Καπάκι; Απορίες λόγω ζέστης. Το μυαλό έχει βάλει στη σειρά μόνο τα απαραίτητα. Τα υπόλοιπα από Δευτέρα.
Μπήκα σ' ένα ταξί με οδηγό τον Χρήστο από το Λυγουριό. Με προσφώνησε "κοπελίτσα" 23 φορές. "Στο Καπάκι θα πας το βράδυ;" "Μπα.." "Αχ εποχές..το '86 έπαιξα και γω στην Επίδαυρο. Στη "Λυσιστράτη" της Βουγιουκλάκη. Έκανα τον στρατιώτη". Με αφήνει, μου παίρνει λιγότερα "γιατί είμαι κοπελίτσα". Στα εισιτήρια συναντώ έναν συμμαθητή μου από το λύκειο. "Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Επίδαυρο" μου λέει. "Είναι η πρώτη φορά που ζω τόσα διαφορετικά πράγματα σε 12 μόλις ώρες. Σήμερα αδιαφορώ για οποιαδήποτε συνοχή".
ΥΓ Όταν το Θέατρο της Επιδαύρου είναι γεμάτο, πρέπει να μπαίνεις μέσα με μαγιό. Πολλή ζέστη.
#Ανατρεπτική χαζομάρα τύπου χιούμορ.
