Η Μυρτώ είναι 5μιση ετών. Μαλώνω με τον πατέρα της μέρα παρά μέρα γιατί θέλει να βλέπει τις ειδήσεις. Δεν θέλω να ανοίγει την τηλεόραση. Οι εικόνες που κατακλύζουν την οθόνη σε καθημερινή βάση είναι σοκαριστικές. Πληγώνουν τα δικά μου μάτια πόσω μάλλον του παιδιού. Προχθές μόλις βομβάρδισαν σχολείο στη Λωρίδα της Γάζας που είχε δηλωθεί ως καταφύγιο αμάχων από τον ΟΗΕ. Κομμένα μέλη, ματωμένα παιδιά. Κι αν μπει στο δωμάτιο και με ρωτήσει τι έπαθε το παιδάκι τι θα της πω? Εγώ φρικάρω και με τα χελωνονιντζάκια. Είμαι από τη γενιά που μεγάλωσε με το « Μικρό σπίτι στο λιβάδι».
Η Μυρτώ είναι προστατευμένη. Την έχω τρελάνει στον Ντίσνεϋ και στους Μικρούς Αϊνστάιν. Τραγουδάει τον «Γλάρο» και τον «Παλιάτσο». Περιμένω πως και πώς να μεγαλώσει λίγο για να της βάλω Σαββόπουλο, τον «Μικρό Μονομάχο». «……Τελευταίος κρίκος και ένας, της σειράς και της καδένας προς το φως». Όνειρο μου είναι να γίνει τρυφερή, συμπονετική, χρήσιμη, ένας κρίκος προς το φως που εύχομαι να φέρει η γενιά της.
Η Μυρτώ σε λίγο φεύγει διακοπές. Πάμε να της δείξω ωραίους τόπους. Στο Πήλιο, στη θεια μας τη Σοφούλα, την αναπληρωματική μας γιαγιά. Να καθαρίσουν τα μάτια της από την ασχήμια της πόλης μας. Μένουμε στην Πλατεία Αμερικής. Το σπίτι μου το διάλεξα πριν από 18 χρόνια γιατί ήταν σε μια γειτονιά ζωντανή, πολυπολιτισμική, πολύχρωμη. Σήμερα είναι μια γειτονιά βρώμικη και επικίνδυνη. Την αγαπάμε αλλά μας πληγώνει. Στα φανάρια βλέπουμε παιδιά που ζητιανεύουν και όταν περπατάμε κάθε λίγα τετράγωνα είναι κάποιος που ζητάει ελεημοσύνη. Στο σταθμό της πέρσι ένα παιδάκι είχε χαλασμένα δόντια από κακή διατροφή. Ο μπαμπάς του δέχτηκε με ευγνωμοσύνη και χωρίς περιττή ντροπή, που χαρακτηρίζει τους χορτάτους, μια βοήθεια που του δόθηκε.
Όταν η Μυρτώ με ρωτά γιατί, απαντώ ότι δεν είναι όλοι τυχεροί όπως εμείς που αγαπιόμαστε και έχουμε και τα απαραίτητα για να βιοποριστούμε.
Μας αρέσει να πηγαίνουμε μαζί θέατρο. Εκείνη απολαμβάνει τις παραστάσεις και εγώ χαίρομαι με τη χαρά της. Την περασμένη Δευτέρα πήγαμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Στο προαύλιο του είχε στήσει εβδομάδα Πολιτισμού, «Νύχτες στο Αρχαιολογικό Μουσείο».
Είδαμε τον «Δον Κιχώτη» από τις Μαγικές Σβούρες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη. Μια παράσταση γεμάτη ευαισθησία χωρίς τις υπερβολές που συχνά καταφεύγουν οι θίασοι παιδικού θεάτρου. Με σκηνικά και κοστούμια εμπνευσμένα από πίνακες Ισπανών ζωγράφων. Με μουσική και τραγούδια από την Ιβηρική Χερσόνησο, από φλαμένκο μέχρι Λόρκα, διασκευασμένη για τους μικρούς θεατές. Ο ρομαντικός ήρωας του Θερβάντες μας μίλησε για την σημασία της αναζήτησης. Μας μίλησε για την ανιδιοτέλεια,για την ηθική ακεραιότητα. Ο ήρωας παλεύει με Ανεμόμυλους. Παλεύει για την προσωπική του αλήθεια, χωρίς να νοιάζεται για το αλλόκοτο θέαμα που παρουσιάζει. Στο τέλος της παράστασης οι ηθοποιοί ένας ένας μας παρακινούν, «…..Είμαι και εγώ Δον Κιχώτης».
Σκέφτομαι να μάθω στη Μυρτώ να αντιμετωπίζει Ανεμόμυλους με όποιο κόστος. Φοβάμαι πολύ. Δεν ξέρω αν είναι για το καλό της. Αλλά κόντρα στους καιρούς σκέφτομαι να το επιχειρήσω.
