Όποιο παιδί, λένε, γεννιέται Μάρτη είναι ευτυχισμένο. Έτσι λένε. Ο Κ. Γ. γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου, στη Λάρισα. Εκεί σχολείο, εκεί φίλοι, οικογένεια, καλοκαίρια. Οι πρώτες σκέψεις, η συνειδητοποίηση, τα πρώτα βουητά στα γήπεδα. Άλλο ένα αγόρι, παθιασμένο με το ποδόσφαιρο. Άλλο ενα αγόρι κυνηγός ονείρων.
Το 1999 κατέβηκε στην Αθήνα για να γίνει φοιτητής του Εθνικού Θεάτρου. Έτσι έγινε, χωρίς την παραμικρή παράλειψη. Παίρνει πτυχίο το 2002 και αμέσως τον επιλέγει για το "Άνδρες έτοιμοι για όλα" ο Στ. Φασουλής. Την επόμενη χρονιά, το καλοκαίρι του 2003, έχουν σειρά το "Όνειρο θερινής νύχτας", η Καλαμάτα και ο Γιάννης Κακλέας. Τη θυμάμαι αυτή την παράσταση. Είχα παρακολουθήσει κρυφά τη γενική δοκιμή της. Ήμουν με μια φίλη μου, που όταν είδε τον Γιαννακόπουλο στη σκηνή, έπαθε πάρεση μυών (Αφροδίτη σε προδίδω, οκ, πέρασαν αιώνες από τότε, σιγά..).
Ένα σάρκινο έλασμα εξού και το χοροθέατρο και όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτό. Δεν ξέρω τι ορισμό του έδωσε το ευρύ κοινό, όταν η "Εδέμ" ήταν στις τηλεοπτικές απολυτότητες, αλλά το λέω με σιγουριά ότι ο Κ. Γ είναι ένας ηθοποιός με πολλές προσωπικότητες και πολλά επίπεδα. Με πολύ χιούμορ, ισχυρό δυναμιτάκι της κωμωδίας και του αυτοσχεδιασμού. Θεσμοφοριάζουσες, Μπακαλόγατος, Τα Μούτρα. Στην κωμωδία του Αριστοφάνη "Θεσμοφοριαζουσες", που σκηνοθετεί φέτος ο Γ. Κιμούλης υποδύεται τον ακόλουθο του Θανάση Αλευρά. Ένας "φραπεδένιος" άνδρας που αυτοσχεδιάζει ευφυέστατα, κουνιέται με τρόπο που λες "δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό", σαρώνει στη σκηνή.
Έχει πλάκα, γιατί ταυτόχρονα αυτοσαρκάζεται, οπότε το αποτέλεσμα που προκύπτει ειναι πολύ αθώο. Έχει κατακτήσει εκείνα τα σημεία που του επιτρέπουν να έχει ένα ένστικτο διαρκώς σε εγρήγορση. Αν παραλείψεις λίγο τα του ηθοποιού και σταθείς σε άλλα πράγματα καθημερινά, κανονικά, ανθρώπινα, συμπεραίνεις ότι η παροιμία για τον Μάρτη και τα παιδιά, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ευγενική φυσιογνωμία. Ένας άνθρωπος με αγωγή, που χαμογελάει σωστά.
Την Φαίη Ξυλά τη γνώρισε στην Κρήτη. Την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε. Τους πετυχαίνεις καμιά φορά στο κέντρο, στην Πλάκα, παρατηρείς πόσο πολύ φροντιζει ο ένας τον άλλον και μετά αβίαστα λες τη φράση : "Αυτοί οι 2 αγαπιούνται πολύ". Γιατί έτσι είναι.
