Πάντα τα πηγαία ταλέντα στην κωμωδία με συγκινούσαν. Παρακολουθώ από κοντά και σαν άνθρωπος, αλλά και σαν καλλιτέχνης, τους κωμικούς ηθοποιούς. Έλληνες και ξένους. Ήθελα να μάθω πώς λέγονται τα λόγια, με τι ύφος, τι ρυθμό, τι κινήσεις, τι γκριμάτσες, κι εκεί που από μένα, ας πούμε, ο κόσμος χαμογελά, σε κάποιους ηθοποιούς τρελαίνεται απο τα γέλια! Έχω δει κωμικούς που παίζουν το υπογάστριο του κοινού στα δάχτυλα. Να αυτοσχεδιάζουν, να μιμούνται, να πλασάρουν ατάκες ξεκαρδιστικά! Να γελάει το χειλάκι του κάθε πικραμένου. Οι πιο πολλοί απ' αυτούς /ές ειναι καταθλιπτικοί, ντροπαλοί, μονόχνωτοι, μοναχικοί έως και κακοί. Πάντως, μακριά από αυτό το μοντέλο ζωής, χαράς και ξεγνοιασιάς που προσφέρουν στον κόσμο.
Είναι κάτι άνθρωποι μόνοι σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, που αφού αποθεωθούν από εκατοντάδες κόσμου, αφήνουν το σώμα τους σ'ενα κρεβάτι, μπροστά σε ανοιχτή τηλεόραση κι ένα δίσκο με κετσαπ, πατατάκια κι αλκοόλ (μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ενδεικτικό). Σαν να έχουν το χάρισμα του γέλιου για να γλιτώσουν το κεφάλι τους από το βασιλιά ( γι' αυτό κι ο γελωτοποιός είναι ιερός μ'εναν τρόπο).
Αλλά, συνήθως είναι αξιολύπητα μόνος ακόμα κι όταν έχει οικογένεια, συντρόφους, φίλους κι οπαδούς! Σαν να του χαρίζει η φύση τη γνώση του μάταιου και τον βάζει να την περιγελά κάνοντας τους ανθρώπους να γελούν με την καρδιά τους.
Ήθελα να τα κοινοποιήσω καιρό ολα αυτά κι ίσως να τα' γραφα και ποιητικότερα, αλλά το άφηνα. Σήμερα, απεβίωσε ( μάλλον αυτοχειρία) ένας αγαπημένος μας κωμικός, υπέροχος- υπέροχος ηθοποιός, ο Ρόμπιν Γουίλλιαμς! Είμαι συγκλονισμένη βαθιά κυρίως, όταν έμαθα ότι πάλευε με την κατάθλιψη!
Τρέμω στην ιδέα των εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Εν ειρήνη.
