"Την άνοιξη και το καλοκαίρι διαπιστώνεται έξαρση των αυτοκτονιών και αποπειρών αυτοκτονίας."
Οι ψυχροί μελετητές του συμπεράσματος αυτό υποστηρίζουν.
Πότε έμαθα τη σημασία της λέξης αυτόχειρας; Θα 'χει περάσει καμιά δεκαπενταετία. Την έμαθα και την ξέχασα. Από υπερβολικό φόβο. Τότε, έψαχνα να βρω εν δυνάμει αυτόχειρες σε πρόσωπα που τα χαρακτηριστικά τους τα 'χε πάρει η κατηφόρα. Βλέφαρα δίχως δύναμη, χαμόγελο ανύπαρκτο.
Μετά, έμαθα.
Έμαθα να βρίσκω μελαγχολικές τις φωτογραφίες "από τις οποίες ακούγονται γέλια".
Έμαθα να παρατηρώ το περιθώριο της μοναξιάς, όπου υπάρχει πολύς κόσμος.
Έμαθα να ξεχωρίζω τον κωμικό ηθοποιό από τον άνθρωπο που προσπαθεί να ζήσει κανονικά. Να αγαπήσει, να ερωτευτεί, να χαρεί, να λυπηθεί, να πάει το παιδί του στο σχολείο, να πάει σε μια παραλία και να κάνει βλακείες. Να θρηνήσει για μια απώλεια.
Είναι πολύ εύκολο η οποιαδήποτε καλοκαιρινή μέρα "με τα αφισάκια να κρέμονται και να γράφουν: Χαρά, χαρά, χαρά -(τρις)" να είναι συνώνυμη με μια ακινησία ζωής και ένα παχυλό, ωραιότατο Τίποτα.
Αύγουστο, σχεδόν στη μέση, πέθανε με δική του επιλογή ο Ρόμπιν Ουίλιαμς. Ένας οικείος άνθρωπος, ένας πάρα πολύ σημαντικός ηθοποιός. Έχω γελάσει πολύ μαζί του. Πάρα πολύ. Για όσα ειπώθηκαν σήμερα περί ναρκωτικών και κατάθλιψης δεν ήξερα τίποτα. Ίσως να είχα ακούσει κάτι, αλλά να αρνείται ο νους μου να κάνει τη σύνδεση.
Τρία πράγματα, τρυφερά μόνο, για κατακλείδα:
1) Για να ξεπεράσει τη συστολή του έγινε μέλος μιας θεατρικής ομάδας. Ντροπαλό παιδάκι.
2) Τον είχε προσλάβει ο Steven Spielberg να λέει ανέκδοτα στο cast του “Schindler’s List” («Η λίστα του Σίντλερ») για να μην χάνουν το ηθικό τους.
3)Αν δεν ήταν ο Robin Williams, το Τζίνι δεν θα ήταν το Τζίνι. Απλά.
