Το καλοκαίρι της χρονιάς εκείνης έμοιαζε πως θα είναι μοναδικό, ξεχωριστό, γεμάτο! Θα κάναμε διακοπές μετά από πολύν καιρό. Μ' έναν γεμάτο χειμώνα στην πλάτη μας και την αγάπη των φίλων στην καρδιά.
Και πράγματι έτσι έμοιαζαν να συμβαίνουν τα πράγματα. Πώς έρχονται κάτι στιγμές που η ανάσα των ανθρώπων συντονίζεται κάτω από την πανσέληνο και τραγουδούν έτσι όπως δεν το έχουν κάνει ποτέ ξανά μαζί! Και χαίρονται, όχι όπως συνήθως! Όχι όπως συνήθως κοιμηθήκαμε, όχι όπως συνήθως ονειρευτήκαμε, όχι όπως συνήθως χαλαρώσαμε. Και όχι όπως συνήθως μας ξύπνησε πολύ νωρίς το πρωί το τηλεφώνημα της θλίψης.
Ένας άνθρωπος που όλοι είχαμε σκεφτεί γι 'αυτόν πως ήταν ικανός κάποτε να το πράξει είχε πηδήξει στο κενό. Ιούλιος του 2006. Πολύ πριν από την κρίση. Και αρχίσαν τα: "το περίμενα", "το ονειρεύτηκα", "ένιωσα ρίγος στο κορμί " ,τα "το 'ξερα" των γυναικών, το βουβό κλάμα των ανδρών, η αμηχανία των αυτοπτών μαρτύρων, ο τρόμος των παιδιών, και βέβαια η απόγνωση, αλλά και η βαθιά γνώση κάποιας κρυφής και σκοτεινής αλήθειας της μάνας, στην οποία κανείς, βέβαια, δεν είπε ποτέ τι συνέβη ακριβώς!
Κι έπειτα οι κουβέντες, το καφενείο, η τελετή.
Και η αόριστη αίσθηση πως καθένας από μας σε κάτι είχε φταίξει! Ειχε φταίξει που ενώ το είχε προβλέψει, δεν μπόρεσε να το αποτρέψει, ή τουλάχιστον να το καθυστερήσει κι άλλο, να μαλακώσει με κάποιο τρόπο τις αιχμές.
Τώρα που οι αυτόχειρες στη χώρα μας πληθαίνουν συνεχώς, τώρα που δεν χρειάζεται για να αυτοκτονήσει κάποιος να είναι απαραίτητα τρελός, σκέπτομαι τα καλοκαίρια των φίλων, των παιδιών, των συγγενών. Κι οταν ακούω στις ειδήσεις τα νούμερα των αυτοκτονούντων πολιτών ν' αυξάνουν λέω: "Δεν το' ξερα εκείνο το το πρωινό πως ο άνθρωπός μας ήταν από τα πρώτα θύματα μιας επιδημίας που λίγα χρόνια μετά θα κατέκλυε την πολιτεία. Ούτε κι εκείνος το ήξερε. Ίσως γ'ι αυτό ένιωθε τέτοια τρομακτική μοναξιά. Ισως, αν ζούσε τώρα να μην είχε αυτοκτονήσει!"
Κουβέντες, λόγια σκέψεις χαμένες και ερωτηματικά που ποτέ δεν μπορούν να βρουν απάντηση!
Από εκείνη τη στιγμή το καλοκαίρι δεν ξανάγινε ποτέ πραγματικά ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
Η άμμος, τα βράχια, ο ορίζοντας, έχουνε πάντα μέσα τους το άλυτο μυστήριο εκείνης της ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ, εκείνης της μοιραίας πτήσης!
*Η Μάνια Παπαδημητρίου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτις. Τέλειωσε το Θέατρο Τέχνης με άριστα. Από τότε: Σπουδαίοι ρόλοι, σημαντικές συνεργασίες, όνειρα και δράσεις. Δημιουργεί σαν να μην έχει ηλικία και όρια αντοχής. Τραγουδάει υπέροχα και είναι πάντα σε θέση μάχης. Γι' αυτό και είναι ένα πρόσωπο τόσο οικείο.
Χ.Φ
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015
(Πρώτη δημοσίευση 14/8/2014)
