Το καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ «μου». Ανήκε πάντα στους «άλλους». Στους «άλλους» που το περιμεναν με χαρά, με ανυπομονησία, με ενθουσιασμό, απελπισμένα.
Εγώ, ή πιό σωστά ένα κομμάτι μου, κατά βάθος, ποτέ δεν αγαπούσε ειλικρινά το καλοκαίρι. Ήταν μια εποχή που άγχωνε, η έλευσή του προξενούσε εκνευρισμό και το κομμάτι μου αυτό δέν έβλεπε την ώρα να περάσει και να έρθει επιτέλους το φθινόπωρο και ο χειμώνας που λατρεύω...με όλο μου το «είναι» !
Το καλοκαίρι ειναι ζεστό, ανέμελο, χαοτικό. Αλλά καθώς τα χρόνια περνούν, έχω την υποψία ότι η πλευρά αυτή του εαυτού μου που δεν το ήθελε, συμφιλιώνεται μαζί του όλο και περισσότερο, ότι ανακαλύπτει χρόνο με το χρόνο την απόλαυση της ανεμελιάς του, της ζέστης του, του χάους του.
Το καλοκαίρι σιγά-σιγά γίνεται «μου».
*Η Δανάη Σκιάδη είναι ηθοποιός και θεατρολόγος. Μεγάλωσε στην Αθήνα και τον Πόρο. Τυχερή, ναι, τυχερή. "Όλη μου η παιδική ηλικία είχε πολύ θέατρο και πολύ κινηματογράφο." Εγώ και άλλοι 17 δικοί μου άνθρωποι πιστεύουμε ότι είναι η Τζένη Καρέζη με κάποιες πολύ μικρές διαφορές. Χαίρομαι που το καλοκαίρι γίνεται σιγά σιγά δικό της.
*"Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη καλοκαίρι ,αλλά...στο Cafe de Flore στο Παρίσι από τη ζωγράφο Caroline Gazel, αγαπημένη φίλη! Ας ονομάσουμε τη φωτογραφία αυτή καλοκαιρινοχειμερινη!" Δανάη Σκιάδη
Χ.Φ
Δεκαπενταύγουστος 2014
