Ημερολόγιο περιοδείας
Μήπως και προλαβαίνω να κρατήσω; Διασχίζουμε τους τόπους, αλλαζει η φύση, αλλάζει το κλίμα, οι μυρωδιές, α, ρε ομορφιές που' χει η χώρα μας! Δεν τις χορταίνω. Κάθε πρωί, ταξίδι, όλοι μαζί στο πούλμαν. Άλλος μιλάει, άλλος γελάει, άλλος ακούει μουσική, άλλος κοιμάται, κάποιος ζεσταίνεται και θέλει κλιματισμό, κάποιος άλλος προσέχει τη φωνή του, κάποιος θυμάται μια καλή ιστορία και τότε ως δια μαγείας όλοι συγκεντρώνονται να τον ακούσουν.
Η Φιλαρέτη, ο Στέλιος, ο Άρης, η Μαρία, η Ιωάννα, η Λουκία, η Ζέτα, η Μαρούσκα, ο Χρήστος, η Ιώ, η Τζο, η Ίρις, η Ειρήνη και εγώ. Όλοι μαζί. Οι Τρωάδες μας.
Τρέχουμε να προλάβουμε ένα καράβι, κάνουμε γρήγορη στάση για καφέ, ρωτάμε στα ξενοδοχεία ποια είναι η πλησιέστερη παραλία μη & περάσει το καλοκαίρι και δεν το καταλάβουμε, πού και πού βγαίνουμε για φαγητό και τσίπουρα -όμορφα γλέντια- θεέ μου, πόσο χοντρή θα γυρίσω στην Αθήνα; Οι Τρωάδες ταξιδεύουν και κάθε βράδυ ζωντανεύουν αλλού. Γρήγορο στήσιμο, ζέσταμα, προσαρμογή, να ψάχνεις να βρεις το χώρο σου, το χρόνο σου, να μη χαθείς μέσα στις αλλαγές και την ταχύτητα, να' σαι αρκετά ανοιχτός να πάρεις μέσα σου τα νέα δεδομένα του κάθε θεάτρου, του κάθε τόπου, να μη ξεθωριάσει η παράσταση, να μη φανεί κουρασμένη.
Μετά την παράσταση κάποιος θεατής, κάπου, πού τωρα, ακριβώς δε θυμάμαι, μας φέρνει μια φωτογραφία απ τη Γάζα. "Αυτο μου θυμίσατε," λεει, και ξαφνικά όλοι εμείς, οι ταξιδευτές, νιώθουμε ευγνωμοσύνη γιατί τι άλλο να σε συγκινήσει περισσότερο από αυτό το :" Aυτό μου θυμίσατε!";
Να θυμηθώ να το γράψω, λέω στην Λουκία. Θα θυμηθείς στο ρεπό, λέει εκείνη, και κάτι ξέρει. 15 Αυγούστου λοιπόν, να' το το ρεπό κι εμένα αυτή η φράση μου ήρθε στο κεφάλι. Το δικό μου καλοκαίρι φέτος έχει περιοδεία, έχει βαλίτσα στο χέρι και τσιγγάνικο αίσθημα, έχει λίγες βουτιές σε πολλές και διαφορετικές θάλασσες, έχει θέα απ' το παράθυρο του πούλμαν, άλλοτε όμορφη ελληνική επαρχία, άλλοτε πάλι βρώμικη και χαλασμένη, έχει κουβέντες με ανθρώπους που δεν ήξερα ή και που ήξερα, αλλά πάντα μακριά απ' το σπίτι τούς μαθαίνω καλύτερα, έχει προσπάθεια να φύγουμε απ' την πραγματικότητα κι εκεί που νομίζουμε ότι τα' χουμε καταφέρει έρχεται ένας θεατής και μια φωτογραφία και μας τη θυμίζει πιο πολυ από ποτέ.
Σε λίγες μέρες, οι Τρωάδες γυρνούν στην Αθήνα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι χειμώνιασε. Σε πείσμα των σχολικών τσαντών που κατακλύζουν τα βιβλιοπωλεία, σημάδι πως έφτασε ο Σεπτέμβρης, που από παιδί μου έφερναν κατάθλιψη, θα πάρω μια πλαστική παιδική πισίνα και θα την εγκαταστήσω στο εξαρχειώτικο, γεμάτο φυτά, μπαλκόνι μου. Εκεί θα καλέσω αυτούς που μου λείψανε γιατί το μόνο πρόβλημα στις περιοδείες είναι οι τεράστιοι λογαριασμοί τηλεφώνου. Θα καθίσουμε στο μπαλκόνι και θα τους διηγηθώ πώς περάσαμε καθώς θα κοκκινίζουμε (γιατί με τόσο άσπρο δέρμα για μαύρισμα ούτε λόγος..!)
Οι Τρωάδες θα γυρνούν τώρα στα αθηναϊκά θέατρα και πάλι θα μας κάνουν να ξεχνάμε ή να ξαναθυμόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας. Και μετά τον Δεκαπενταύγουστο η περιοδεία συνεχίζεται.
Άρα και το καλοκαίρι.
* Η Λένα Παπαληγούρα, στο ρεπό της και λίγες μέρες πριν φτάσουν οι "Τρωάδες" στους Φιλίππους, μοιράστηκε τις σκέψεις της μαζί μας. Την ευχαριστούμε πολύ.
Χ.
