Καλοκαίρη.
Και όλα αυτά τα γράφω νομίζω από ευγνωμοσύνη. Έχουμε ένα εξοχικό στην Ψιλή Άμμο, στην καημένη Σαλαμίνα. Ένα σπίτι ζαβό, στραβό, βαμμένο με παρδαλά χρώματα που περίσσευαν από αλλού. Ένα σπίτι που ξεκίνησε να χτίζει ο παππούς μου, κάπου εκεί στη δεκαετία του '60 ακριβώς με ό,τι περίσσευε από την "κανονική", τη "χειμωνιάτικη" ζωή μας.
Ένα σπίτι γεμάτο πατέντες, μπαλώματα και κακοτεχνίες. Αγαπημένο σπίτι στη Σαλαμίνα των παιδικών μου καλοκαιριών. Με κήπο, στέρνα, χτιστό φούρνο και ένα μπλε καζάνι στην ταράτσα. Η μάνα μου είχε ζωγραφίσει πάνω του μια καρδιά με βέλος και μια τουλίπα, και το σπίτι έκανε μπαμ από μακριά. "Θα το βρείτε εύκολα. Είναι αυτό με το μπλε καζάνι και τις ζωγραφιές" , λέγαμε στους καλεσμένους μας. Και εκείνοι όντως το έβρισκαν εύκολα και μας έρχονταν κατά ορδές. Θείοι, ξαδέρφια, κουμπάροι, διάφοροι ξέμπαρκοι και πολλοί φίλοι του παππού από το καφενείο που είχε στο Αιγάλεω. Κάτι πρόσωπα μυθικά. Με τρίκυκλα και ψευδώνυμα. Κάτι ανθρώπινοι αναχρονισμοί. Και το σπίτι μας έβρισκε κι αυτό τον προορισμό του, και άνοιγε και απλωνε και μας εξυπηρετούσε. Με αγάπη, αγόγγυστα. Ξεφούρνιζε τα γεμιστά του, έσφαζε τα καρπούζια του, μας σέρβιρε σε παράταιρα πιάτα και μας έστρωνε στρωματσάδα να κοιμηθούμε. Όπου σπιθαμή γης και ξαπλωμένος. Έτσι απλά, πρακτικά.
"Θα χωρέσουμε".
Κάπως μεγαλώνουμε μέσα από τα καλοκαίρια μας. Μετρώντας παγωτά και μπάνια, ρουφώντας το αλάτι απ' τις κοτσίδες μας, συγκρίνοντας τους μαυρισμένους μας ώμους. Κι εγώ μεγάλωσα πια. Αξιώθηκα να δω πολύ ομορφότερα μέρη. Αλλά το σπίτι στη Σαλαμίνα επιμένει να εμφανίζεται στα όνειρά μου και μαζί του επιστρέφουν άνθρωποι αγαπημένοι που έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια. Ξαναγεμίζουν για μένα τα ψαθάκια τους με σύκα καθώς γυρίζουν από τη θάλασσα, με ανεβάζουν στους ώμους τους για ακόμη μια βουτιά, μου βγάζουν κυδώνια και καβουράκια, μου ξεπλένουν την άμμο και μου φυλάνε την καρδιά απ' το καρπούζι.Και καμιά φορά κατεβαινω στο Πέραμα, παίρνω το καραβάκι και πηγαίνω για λίγο. Έτσι για εναν ύπνο.
Να αποκοιμιέμαι και να ακούω τους ανθρώπους που είναι ακόμη εδώ να με αγαπούν κάνοντας ησυχία να μη με ξυπνήσουν.
*Η Σύρμω Κεκέ είναι ηθοποιός. Στα "Παντρολογήματα" του Γκόγκολ είναι η Αρίνα. Στις φωτογραφίες, ένα παιδάκι που βοηθούσε στην επιμήκυνση του καλοκαιριού. Δεν μπορούσα να παραλείψω καμία από τις τρεις. Είναι όλες σκέτο καλοκαίρη. Με ήτα είναι γραμμένο στο πίσω μέρος της τρίτης φωτογραφίας, με ήτα επισημαίνεται και εδώ. Γιατί η ουσία κρύβεται στον καλό καιρό και στη δυνατότητα να τον διατηρήσεις.
Σύρμω, δεν έχεις αλλάξει καθόλου.
Χ.Φ
22/8/2014
