Πέμπτη 14 Αυγούστου, 2014, Παραλία Μούρου, Αμοργός Μεσημέρι.
Κολυμπάς λίγο πιο πέρα από την παραλία και ανακαλύπτεις σπηλιές φτιαγμένες σαν από χέρι κάποιου μεγάλου καλλιτέχνη. Σε κάποιες μπορείς να σκαρφαλώσεις και να κάτσεις. Κάθεσαι. Βράχια σε όλα τα πιθανά χρώματα. Βρίσκεις κρυφά περάσματα όπου συναντιούνται η ομορφιά με το φόβο. Και ύστερα γεμάτος μαγεία βγαίνεις στην παραλία.
Απόγευμα. Ο ήλιος έχει πέσει πια. Οι μόνοι στην παραλία εσύ και οι φίλοι σου [που διαβάζουν, κάνουν κατακόρυφους, γέφυρες και τροχούς]. Διαβάζεις το “Όφις και Κρίνο”, τις ερωτικές επιστολές του Καζαντζάκη προς την Ιρλανδέζα Kathleen Forde, που στο πήραν δώρο ένα χρόνο πριν περίπου και καθόταν ήσυχα στη βιβλιοθήκη σου. “…Ρόδα, ρόδα, ρόδα. Αφού δεν μπορώ να κλάψω, ας αρχίσω να γελώ. Είνε σπασμός το γέλοιο μου και η αγάπη μου, ω Δύστυχη, μοιάζει με τρέλλα και μοιάζει με μίσος και μοιάζει με περιφρόνια. Και με δαγκάματα μοιάζουν τα φιλιά μου. Στέκω και Σε κυττάζω μέσα στα μάτια και Σε σφίγγω στην αγκαλιά μου και Σε κυττάζω. Και δεν ξέρω αν Σε μισώ και θέλω να Σε πνίξω ή αν είμαι τρελός από την αγάπη και θέλω νάμεθα σμιγμένοι οι δύο, τους αρμούς μέσα στους αρμούς, αγκαλιασμένοι κι ασάλευτοι μέσα στις νύχτες.”
Και λίγο πριν τις σημειώσεις και τα σχόλια διαβάζεις για το πώς πέθαναν αυτοί οι δυο. “...Ο υπηρέτης ήλθεν ένα πρωί τρομαγμένος και μου φώναξε να τρέξω στην έπαυλη του φίλου μου. Υπόπτευσα δυστύχημα γιατί εγνώριζα τον φίλο μου και την αγάπη του. Εσπάσαμε την πόρτα του δωματίου και μια πνιχτική μυρωδιά λουλουδιώ μας επεριέχυσε. Άνοιξα γρήγορα τα παράθυρα κια τις πόρτες. Φοβερό θέαμα! Εκείνη είχε συρθεί ίσα με το παράθυρο για να τ’ ανοίξει φαίνεται. Τα λουλούδια στα πόδια της, κάτω από το παράθυρο, ήσαν πατημένα, ζουλισμένα, τα δάχτυλά της ήταν αιματωμένα - όλα έδειχναν πως επάλεψεν απελπισμένα η δύστυχη ν’ ανοίξει το παράθυρο και ν’ αναπνεύσει - μα εκείνος δεν την άφηκε. Κι είχε πέσει χλωμή κι εξαντλημένη με τα μάτια μεγαλωμένα από τον τρόμον. Ένας σπασμός φρίκης και φόβου - και μίσους - παραμόρφωνε το ώμορφο, το αγνό της πρόσωπο. Και το λιγερό της σώμα είχε ξαπλωθεί απελπισμένο και νεκρό απάνω στα λουλούδια. Εκείνος μ’ ένα ήρεμο χαμόγελο είχε ξαπλωθεί χάμαι στο πλάι κι είχε ρίξει τα χέρια του μ’ ένα κίνημα ανέκφραστο αγάπης γύρω στο λαιμό της. Αποπάνω των ήτο κρεμασμένη μια αλλόκοτη εικόνα που έδειχνε τον θλιβερό δρόμο πούχε πάρει τελευταία η σκέψη του δυστυχή και μεγάλου καλλιτέχνη. Μια μεγάλη έρημος κι ο ήλιος εβασίλευεν ολοκόκκινος κι αιμάτωνε τον ουρανό. Κι ένας όφις πελώριος ξετυλισσόταν κι έτρεχεν απάνω στην άμμο. Και στο στόμα του που έτρεχεν φαρμάκι κρατούσε κι εχάιδευε κι εδάγκωνε ένα μικρό, κάτασπρο και μαραμένο κρίνο.”
Και κάπου εκεί συμβαίνει το αδύνατο. Η σπηλιά που λίγο πριν καθόσουν με την Ξ. κι έλεγες αποκλείεται να χωρά στο μάτι μου τόση ομορφιά, έχει γίνει για πάντα το δωμάτιο αυτών των δυο. Η εικόνα έρχεται αυτόματα και ταυτίζεται με αυτό που διαβάζεις. Φωνάζεις στους φίλους σου “Ρε παιδιά, ξέρετε πώς πέθανε ο Καζαντζάκης;”, και λες την ιστορία. Κανείς μας δεν το ήξερε. “Να το γκουγκλάρουμε, να δούμε αν είναι αλήθεια”, λέει η Κ. αλλά σήμα δεν έχει κανένας μας. Και τελικά δε σε νοιάζει, αν είναι αλήθεια. Ξέρεις πως είναι εκεί, και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι αλήθεια. Και τώρα που γύρισες στην Αθήνα, δε θέλεις να το γκουγκλάρεις. Ας μείνει σε εκκρεμότητα.
Κάποια στιγμή θα το μάθεις ούτως ή άλλως. Και απλά διαλέγεις. Τι σου είναι πιο σημαντικό; Η αλήθεια σου, ή η αλήθεια;
* Ο Γιάννης Σοφολόγης είναι ηθοποιός. Όταν ακούει το δίστιχο "Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ’ απαρνιέμαι
είσ’ η πατρίδα μου, το λέω και καυχιέμαι" συγκινείται ολοφάνερα. Όπως κάθε γέννημα-θρέμμα της συμπρωτεύουσας. Φοιτητής στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ κράτησε πολύτιμες σημειώσεις ιστοριών τις οποίες μου έχει υποσχεθεί ότι θα μου τις αφηγηθεί κάποια στιγμή. Μέχρι τις 21/9 θα παίζει στο "Fantastico - Τα δημιουργημένα συμφέροντα" του Νομπελίστα Χαθίντο Μπεναβέντε. Στο "Σχολείον" της Ειρήνης Παππά. Τη φωτογραφία με τη βουκαμβίλια στα ρουθούνια την τράβηξε η Κ. Η ίδια Κ. που είπε τη φράση: “Να το γκουγκλάρουμε, να δούμε αν είναι αλήθεια”.
Σε μια σταγόνα θάλασσα διαβάζαμε μαζί
μια νύχτα με πανσέληνο την ιστορία του κόσμου
("Καλοκαίρι στην Αμοργό" - στίχοι: Άλκης Αλκαίος)
Χ.Φ
24/8/2014
