Στο τέλος των ονειρεμένων διακοπών μου στην Ταϊλάνδη, στο ταξίδι της επιστροφής, είχα μια απαίσια εμπειρία με την Egyptair. Ναι, θα κάνω δυσφήμηση και ας τολμήσει κανείς να μου πει τίποτα. Όσοι βαριέστε να διαβάσετε την ιστορία απλά σκεφτείτε καλά πριν ταξιδέψετε με Egyptair. Δώστε 200€ παραπάνω και ταξιδέψετε με μια εταιρεία σοβαρή που να εμπνέει εμπιστοσύνη.
Η πτήση είναι από Μπανκογκ για Κάιρο στις 00:55 και όλα φαίνονται να βαίνουν κανονικώς. Επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο και καθόμαστε στις θέσεις μας. Μας κάνει σε όλους εντύπωση πόσο παλιό είναι το αεροσκάφος και πόσο πρόχειρη η παροχή των συνηθισμένων μαξιλαριών και κουβερτών που συνήθως είναι συσκευασμένα, αλλά αυτή τη φορά μοιάζαν ήδη χρησιμοποιημένα καθώς και αρκετά χερούλια σπασμένα και φυσικά χωρίς τη γνωστή οθονίτσα που έχουν τα αεροσκάφη μεγάλων αποστάσεων (αλλά οκ θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό).
Κυρίως όμως κανένα οπτικοακουστικό μέσο του αεροπλάνου δε δούλευε σωστά. Δεν ακούγαμε τίποτα απο τις ανακοινώσεις τις λιγοστές που γίνανε, και οι οδηγίες ασφαλείας που προβλήθηκαν σε μια κεντρική οθόνη κολλάγανε και δεν προβλήθηκαν μέχρι τέλους, έτσι που, αν κάποιος έπαιρνε πρώτη φορά το αεροπλάνο, δε θά´ξερε τι να κάνει σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Αναμένουμε να απογειωθούμε, αλλά η ώρα περνάει. Το αεροπλάνο είναι γεμάτο τουρίστες, Ευρωπαίοι επί τω πλείστω, και πολυ ήρεμοι γενικά. Μετά από μια ώρα αναμονής, κανά δυο απο μας σκεφτόμαστε να ρωτήσουμε τι συμβαίνει, αλλά οι αεροσυνοδοί δεν ξέρουν τίποτα, λένε. Θα μάθουμε και θα σας πούμε, λένε.
Περνάει άλλη μια ώρα και η απάντηση για την αναμονή είναι "τεχνικό πρόβλημα". Μετά απο μισή ώρα μας λένε: "σε καμιά ώρα θα αποφασίσουμε, ΑΝ θα σας βγάλουμε έξω για να επισκευάσουμε το σκάφος. Όντως μετά απο 45 λεπτά μας βγάζουν από το αεροπλάνο και μας βάζουν πίσω στη gate. Συμπληρώνουμε σχεδόν 3 ώρες αναμονής χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί και χωρίς να μπορούμε να φάμε ή να πιούμε κάτι. Περιμένουμε πως από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί κάποιος υπεύθυνος να μας πει τι συμβαίνει.
Η ώρα είναι 4:00 το πρωί πια και μέχρι τις 07:00 δεν εμφανίζεται κανείς. Οι Ταϊλανδέζοι στα desk το μόνο που κάνουν είναι να χαμογελούν και να σου λένε wait. Εκείνη την ώρα, ανάμεσα σε Γάλλους, Αιγυπτίους, Ολλανδούς, Γερμανούς, Ταϊλανδούς, Ρουμάνους, Αλγερινούς, Νορβηγούς ίσως (αν κατάλαβα καλά τη γλώσσα) και πολλούς άλλους που κάθονταν υπομονετικοί και περίμεναν, αποφασίζουν ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ και ΜΙΑ ΙΤΑΛΙΔΑ (διόλου τυχαίο κατά τη γνώμη μου), να αναλάβουν την υπόθεση και να ζητήσουν τον υπεύθυνο.
"Επιτέλους" φωνάζουν σαν τρελοί. Οι Ταϊλανδοι λένε πως τού´χουν πει να έρθει εδώ και ώρα και δεν έρχεται. Περιμένουμε άλλη μια ώρα κατά την οποία πια τα πράγματα είναι έκρυθμα γιατί πολύς κόσμος έχει χάσει ήδη τις ανταποκρίσεις του. Ο υπεύθυνος ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ, και πια είμαστε στο χάος. Έχουν κυκλοφορήσει φήμες σε πηγαδάκια ότι δεν έκλεινε η πόρτα του χώρου αποσκευών και προσπαθούν να τη φτιάξουν (υπενθυμίζω: το αεροσκάφος προπολεμικό, κάποιοι είδαν να βγαίνει και μαύρος καπνός απ' το aircondition), αλλά είναι μόνο φήμες.
Έχουν περάσει 6 ώρες αναμονής μέσα στη νύχτα και κανείς δεν έχει εμφανιστεί. Μας μεταφέρουν σε άλλο gate το οποίο δεν έχει αρκετές θέσεις να κάτσουμε όλοι μετά από αυτή την ολονυχτία. Στην απελπισία μας, ζητάμε βοηθεια από την αστυνομία του αεροδρομίου, αλλά ούτε και αυτοί δεν μπορούν να βοηθήσουν μιας και δε μιλάνε γρι αγγλικά, η Ιταλίδα πιάνει τον ασύρματο της Ταϊλανδέζας υπαλλήλου, και φωνάζει στον υπεύθυνο να τσακιστεί να έρθει. Όλοι οι επιβάτες φωνάζουμε συγχρονισμένα "E-gy-ptair E-gy-ptair" μπας και μας ακούσει κανένας άνθρωπος και εμφανιστεί ή μάλλον ζητούσαμε συμπαράσταση από τους άλλους επιβάτες του αεροδρομίου. Εμφανίζεται ο υπεύθυνος κατά τις 8:45 (σχεδόν 8 ώρες αναμονής) συνοδεία δύο αστυνομικών γιατί φοβόταν ότι θα φάει ξύλο και το μόνο που μας λέει είναι "δώστε μου άλλη μια ώρα". Ούτε τι έγινε ούτε τι θα γίνει.
Ε, λοιπόν μπορεί ο Έλληνας και η Ιταλίδα να ξεσήκωσαν τον κόσμο, αλλά όταν άκουσα τη φωνή του Γερμανού να ωρύεται, εκεί τρόμαξα. Αλίμονό μας. Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι Αιγύπτιοι που τον βρίζουν στη γλώσσα τους και έτσι συνεννοήθηκαν καλύτερα μεταξύ τους. Όλοι είναι πια όρθιοι μετά απο 8 ώρες αναμονής και ξενύχτι. Καινούρια πηγαδάκια λένε πως περιμένουμε ανταλλακτικό από το Κάιρο και θα φύγουμε το βράδυ, αλλά κανείς πια δεν εμπιστεύεται και δε θέλει να μπει σε αυτό το αεροπλάνο. Εμφανίζονται οι πιλότοι οι οποίοι μας λένε "μην παραπονιέστε σε μας, δεν είναι δικό μας θέμα, είναι των μηχανικών", πράγμα που βρήκα απαράδεκτο μιας και έχω μπαμπά ναυτικό και ξέρω πως ο καπετάνιος φέρει την ευθύνη για όλα και είναι περήφανος γι´αυτό!
Στις 9 ώρες αναμονής αποφασίζουν να μας πάνε στο ξενοδοχείο. Οι Αιγύπτιοι μας λένε να μην πάμε γιατί "τους ξέρουν πώς κάνουν", μας πανε εκεί και μας στέλνουν πίσω μετά από δυο μέρες, όποτε τους βολέψει δηλαδή και πως πρέπει να μείνουμε να διεκδικήσουμε να πάμε πίσω με άλλο σκάφος. Οι Ιταλοί φωνάζουν ότι θα τους μηνύσουν, και παίρνουν τηλέφωνα στο προξενείο τους, με απαίτηση: ένα άλλο αεροσκάφος. Εν τω μεταξύ άλλες φήμες λένε πως φτιάχτηκε το σκάφος , και πως θα περιμένουμε να ξεκουραστεί το πλήρωμα για να φύγουμε. Τι να πιστέψει κανείς...
Απο την εταιρεία ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ!! Αυτή τη στιγμή που γράφω κλείνουμε 12 ώρες καθυστέρησης χωρίς να ξέρουμε πότε θα φύγουμε ούτε καν κατά προσέγγιση και είμαστε ακόμα στην Μπανγκόκ. Έχει ξημερώσει πια, οι φωνές και οι "επαναστάσεις" πάψαν, οι καβγάδες σώπασαν και τη θέση τους πήρε η κούραση που μας είχε όλους καταβάλει. Καθένας ξέχασε ό,τι διεκδικούσε, σώπασε και με το κεφάλι σκυμμένο αποδέχτηκε ό,τι θα αποφάσιζαν οι άλλοι για κείνον, απλά επειδή ...ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΦΥΣΙΚΟ. Δέχτηκαν όλοι το ξενοδοχείο και όλοι μαζί θα πετάξουμε με το προπολεμικό σκάφος που έχουν προβλέψει για μας έχοντας καταφέρει μια τρύπα στο νερό.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Εκτός απο τις εντυπωσιακές διαφορές με τις οποίες το κάθε έθνος αντιμετώπισε την κατάσταση, μία είναι η αλήθεια, όπως λέει και ο Προμηθέας, "Κανείς ισχυρότερος απο την Ανάγκη!"
Κάπως έτσι, μάλλον, πνίγονται οι επαναστάσεις...
*Πηγή φωτογραφίας: Mike Rafail
