Σε μια εποχή που ο φασισμός αποτελεί την επόμενη επιλογή της απαθούς ομάδας των φιλήσυχων, οι άνθρωποι που αποκτούν ευκρίνεια μέσω της δημιουργίας δε σταματούν να επισημαίνουν την αντιδιαστολή τους απέναντι στη νόμιμη πια αλητεία.
Άννα Φρανκ, Μεφίστο, Μαουτχάουζεν, Ελάτε σε μας για έναν καφέ.
Στα δικά μου αυτιά η αντιφασιστική χροιά φτάνει σαν ήχος από πιστολιές νικητή στην κορφή ενός βουνού. Σαν χλαπαταγή αντάρτικου σώματος.
Ακόμη και μια σιωπή διαρκείας πάνω στη σκηνή είναι ίδιας δύναμης με το να σηκωθείς απ' τη γονατιστή σου θέση.
"Πόσο υπέροχο είναι που κανένας δεν χρειάζεται να περιμένει ούτε μία στιγμή πριν αρχίσει να βελτιώνει τον κόσμο."
Οι παραστάσεις αυτές ίσως βρουν στο δρόμο τους τους λαχανιασμένους κυριούληδες της συμφέρουσας έγνοιας, αλλά αυτό γρήγορα μπορεί να γίνει ένα τίποτα.
Τι δυστυχία να μην μπορείς να πεις ούτε υπό συνθήκες μια φράση σαν την παραπάνω της Άννας Φρανκ.
Καλύτερα ν' αποσυρθείς από τους ζωντανούς.
