Η Καλοκαιρινή Απαγωγή μου.
Χτύπησε η πόρτα.
«Ποιος να ΄ναι τέτοια ώρα;», είπα ενοχλημένος από την κεκτημένη ταχύτητα ενός κατσουφιασμένου ανθρώπου, που ζει ασφυκτικά στρυμωγμένος μέσα σε οργανωμένα τσιμεντένια κλουβιά που τα λένε σπίτια, γραφεία και πόλεις.
«Ποιος είναι;» ρώτησα με την αδιαπραγμάτευτα βροντερή φωνή εκείνου που έχει εξασκηθεί χρόνια στο να διώχνει πωλητές και νεαρούς με φυλλάδια.
Δεν πήρα όμως κάποια απάντηση.
«Ποιος είναι;» επανέλαβα ακόμα πιο αυστηρά.
Κενό.
Ή μάλλον…κάτι άκουσα.
Άκουσα… άκουσα τον ήχο του κύματος ακριβώς έξω απ’ την πόρτα μου.
Μπα… λάθος θα ‘κανα… ή μήπως όχι;
Κάποιος μου κάνει φάρσα. Κάποιος πάει να μ’ εκνευρίσει, γιατί ξέρει πως δεν πήγα διακοπές φέτος κι αυτό με πονάει. Ναι, κάποιος παίζει με τον πόνο μου.
Ξεκλείδωσα την πόρτα αποφασισμένος.
Έτσι είναι οι άνθρωποι. Πάντοτε αποφασισμένοι για μικρούς καυγάδες, αναποφάσιστοι για μεγάλες μάχες.
«Ποιος είν..;» , δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου.
Ήταν εκείνο.
Στεκόταν ακριβώς απέναντί μου.
Επίμονο σαν τα βράχια του.
Επιεικές σαν τα δέντρα του, που τον ίσκιο τους χαρίζουν.
Επίχρυσο σαν το φως που λούζει τα νερά του.
Επικριτικό σαν την απουσία μου.
«Τι κάνεις εδώ; Τι με θέλεις;» το ρώτησα.
Καμία απάντηση.
Τι δουλειά να έχει εδώ ένα νησί; Γιατί να ‘ρθει στην πόλη, γιατί στο διαμέρισμά μου; Τι θέλουν εδώ… οι Σπέτσες?
Δε μου απάντησε.
Δε μου απάντησε όπως απαντούν οι άνθρωποι, με λογική, επιχειρήματα, δικαιολογίες, κραυγές και ψέματα.
Άκουσα μόνο τον ήχο της χαρουπιάς στη μικρή αυλή, όταν χόρευε με το αυγουστιάτικο μελτέμι στο νησί κι εγώ - πιο νέος από ποτέ- έκανα τις πιο βαθιές σκέψεις της ζωής μου, γερμένος με ασφάλεια στον κορμό της.
Ίσως αυτή να ήταν η απάντησή του. Ένας ήχος. Η παλιά μου ζωή.
Αλλά, δεν ήξερα τι να κάνω.
Αλήθεια, τι κάνεις όταν σου χτυπούν την πόρτα και συνειδητοποιείς πως ο απρόσκλητος επισκέπτης είναι…ένα νησί;
Έχω ένα νησί στην εξώπορτά μου. Ποιος θα με πιστέψει..;
Ένα νησί…
Ξαφνικά με αρπάζει από το χέρι.
Με κοιτάζει στα μάτια.
Και νιώθω πως φεύγουμε, πως κάπου με πηγαίνει.
«Τέλειωσε πια το καλοκαίρι », του φωνάζω!
«Πού με πας;»
«Και δεν έχω μία. Δεν έχω λεφτά, πώς το λένε…
Και δεν έχω και χρόνο. …
Δεν έχω όρεξη πια…
Δεν έχω κέφι…
Δεν έχω… »
Ο κουρασμένος μου εαυτός θα μπορούσε ν απαριθμεί για μέρες τι δεν είχε. Αν και στην πραγματικότητα δεν είχε ζωή.
Και τότε ξεσπάει μπουρίνι δυνατό μέσα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Σκοτεινιάζει ο τόπος, ακούγονται βροντές κι αστραπές, η θάλασσα ανταριασμένη, ο βυθός θολός, ο ουρανός απειλητικός κι εγώ να νιώθω όπως τότε, που μέσα στο βαρκάκι μου, βρέθηκα ξαφνικά να παλεύω με τα κύματα.
Το νησί ήταν αποφασισμένο να με πάρει μαζί του.
Και δεν υπήρχε κανένας θλιμμένος γείτονας να με σώσει.
Κανένας θλιμμένος μου εαυτός να με ρίξει πιο βαθιά στα έγκατα του σαλονιού μου.
Κι έτσι με πήρε μαζί του.
Με απήγαγε το νησί.
Για να με σώσει, μες στο νερό, στην πρώτη ύλη.
Έστω και στο τέλος του καλοκαιριού, την ύστατη στιγμή.
Έστω για λίγες μέρες.
Έστω για μια ζωή.
Και τα κατάφερε.
Το άτιμο, τα κατάφερε!
ΥΓ. Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από κείνη την απαγωγή.
Ξέρω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα πίστευαν ποτέ μια τέτοια ιστορία. Πώς να γίνει άλλωστε πιστευτή; Δεν κουβαλά το ψεύδος της λογικής.
Κι εγώ χαμογελώ αληθινά.
Γιατί οι αλήθειες πεθαίνουν με τις λέξεις και ξαναγεννιούνται στο νερό. Στην κοιλιά μιας μάνας, στην αγκαλιά μιας θάλασσας.
*Ο Πέτρος Κουμπλής είναι δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας. Είναι τόσα πολλά αυτά που ακολουθούν την ονοματική φράση: "Ο Πέτρος Κουμπλής.." που, αν κάτσω να τα καταγράψω, σίγουρα κάτι θα μου διαφύγει. Και δεν το θέλω. Θα πω μόνο ότι, αν κρυφοκοιτάξεις στο εργαστήριο που ακονίζει τη φαντασία του, ίσως βρεις τις υπερρεαλιστικές αφηγήσεις μέσα στα όρια ενός εξαίσιου Κανόνα. Οδηγίες για να αντισταθείς στο λίγο, το καθόλου, το τίποτα. Στο γραφείο του, δίπλα από τον Καβάφη και διάφορα ετυμολογικά λεξικά, υπάρχει ο "Μικρός Πρίγκιπας". Αυτό δεν το υποψιάζομαι. Το ξέρω.
*Το πρώτο του θεατρικό έργο "Ο Θεός βαριέται τώρα τελευταία" ανέβηκε πέρσι στη σκηνή του "104" σε σκηνοθεσία Μαργαρίτας Γερογιάννη.
Χ.Φ
27/8/2014
