"Να σε βοηθήσω, ρε Μαρίνα" της είπα, αλλά "μόνο αρχαία μη μου ζητήσεις. Δεν πάνε με τον Αύγουστο." "Ντάξει", μου απάντησε και την επόμενη μέρα ήρθε στο σπίτι με τη γνωστή χαρτούρα και ένα μάτσο μαρκαδοράκια.
"Τι τα θες τόσα; "Για να υπογραμμίζω."
Ξεκινάμε έκθεση, γραμματικές και ασκήσεις με τα κλασικά ζητούμενα και σε κάποια φάση μου λέει "να κάνουμε κανά θεματάκι από την τράπεζα θεμάτων. Είναι προτάσεις του Υπουργείου".
"Να κάνουμε".
Μου δίνει γύρω στις 15 σελίδες να ρίξω μια ματιά. Πέφτει το μάτι μου σε θέματα σχετικά με το θέατρο. Σταματάω. "Ας ξεκινήσουμε από εδώ", της είπα. Βαριόμουν φουλ και το κατάλαβε. Σίγουρα. Μπούρου-μπούρου και λόγια, λόγια και..καμία διευκρινιστική ερώτηση.
"Μήπως δε με καταλαβαίνεις; Παίρνω φόρα εύκολα". "Όλα οκ.", μου απαντάει.
Ξαφνικά, διαβάζω Λιβαθινός, Ιλιάδα, παρατηρώ τις ερωτήσεις, γνωστές οι λέξεις, ξανακοιτάζω την ερώτηση προς τους μαθητές:"Ποιες δυσκολίες χρειάστηκε να εξομαλύνουν οι συντελεστές της παράστασης προκειμένου να επικοινωνήσουν με το ομηρικό κείμενο και να ανεβάσουν με επιτυχία την Ιλιάδα, όπως αποκαλύπτει στην συνέντευξή του ο σκηνοθέτης;"
Μου θυμίζει κάτι. Τρίβω το δεξί μου μάτι και ξαναδιαβάζω: Συνέντευξη του Στάθη Λιβαθινού, για το ανέβασμα της ομηρικής Ιλιάδας σε θεατρική παράσταση. Η συνέντευξη δόθηκε στη Χρύσα Φωτοπούλου για το διαδικτυακό περιοδικό onlytheater.gr.
Ένιωσα κάπως και το μάθημα διακόπηκε.
Δεν είναι λογικό, ε; ή μήπως είναι;
Χ.Φ
(Πηγή φωτογραφίας: το σπιτόσκυλο)
