1) Μελαγχολώ. Δε μου κάνει καρδιά να πάω σε άλλα ανοιχτά θέατρα. Με πνίγουν οι τελευταίες μέρες σε οτιδήποτε. Πολλές, ξερές πευκοβελόνες, ασκούπιστες. Έρχεται η επόμενη εποχή.
2) Φτιάχνω πρόγραμμα. Από Σεπτέμβρη εκεί, από Οκτώβρη εκεί και βλέπουμε.
3) Θέατρο, μουσική, κινηματογράφος, άνθρωποι, άνθρωποι και πάλι θέατρο. Και στο ενδιάμεσο καθαρές παύσεις. Τάξη και αταξία σε υποφερτό επίπεδο.
4) Να δω κάποιες επαναλήψεις, εκείνες τις παραστάσεις που μόλις πληροφορήθηκα το ανέβασμά τους είπα " Τέεελεια", τονίζοντας με ένταση το έψιλον, να μιλήσω με καινούριους ανθρώπους, να πούμε όσα παραλείψαμε με τους φίλους, τους γνωστούς, τους αποτελεσματικά παρόντες.
5) Να ονειρευτώ ότι πήρε φωτιά το φέισμπουκ και όλο το περιεχόμενο μιας αφύσικα εκλεπτυσμένης ζωής.
6) Να βρεθώ στο Παρίσι, στην πρεμιέρα της παράστασης "MATAROA, Η διάτρητη μνήμη". 19 Νοέμβρη. Να φρεσκάρω γαλλικά και να ξε-φοβηθώ τις πτήσεις.
7) Σε ποια πόλη της Ιταλίας μένει ο Φο να πάω να τον συναντήσω; Σε όσους το είπα δε γέλασε κανείς.
8) Μου 'χει κάτσει η "Φιλουμένα". "Μια καινούργια ματιά στο ιδιαίτερα δημοφιλές έργο. " Στο Εθνικό, από τον Μαστοράκη. Έχω δει άπειρες φορές τα 5λεπτα αποσπάσματα στο youtube από τις παραστάσεις των Λαμπέτη και Βουγιουκλάκη. Κάποιος κάτω απ' το βίντεο σχολιάζει: "Πολύ θρυλικές, ρε παιδί μου."
9) Να μαστε καλά για να ' χουν υπόσταση οι 8 προηγούμενες σκέψεις.
*Η φωτογραφία εξωφύλλου με τη Λαμπέτη είναι η αγαπημένη μου.
Χρύσα Φωτοπούλου
