Αν ήταν χρώμα / πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος. Επιθετικό, λαμπρό, βασιλικό. Η λάμψη στο απόγειο.
Αν ήταν γεύση / καρπούζι. Ανάλαφρο, χυμώδες, χρωματιστό. Κάθε δαγκωνιά, παρόλο που το παιχνίδι με τα κουκούτσια δεν ήταν ποτέ το φόρτε σου, και μια γερή ένεση δροσιάς.
Αν ήταν στιγμή / απόγευμα-σούρουπο. Μετά το ντους, που βγάζεις τη θάλασσα από πάνω σου, αλλά πάντα κάτι μένει. Από το σημάδι του μαγιό –περηφάνια για το παράσημο του ήλιου- μέχρι μια μικρή βραχονησίδα άμμου που αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει την πατούσα σου.
Αν ήταν φαγητό / γεμιστά. Κατακόκκινες φωλίτσες ρυζιού περικυκλωμένες από κίτρινες, μελωμένες υποψίες πατάτας. Και η μαμά χαρούμενη ν’αναφωνεί : “Ωραία δεν είναι ; Ε, η ντομάτα παιδί μου το καλοκαίρι άλλο πράμα!”
Aν ήταν ανάμνηση / παιδί. Στρουμπουλό και μαυριδερό. Σορτς χρωματιστά με τα μπουτάκια-φραντζολάκια να εξέχουν. Σαμπό ορθοπεδικά και ανατομικά -η βλαισοποδία, βλέπεις-. Μια μαμά πάντα να φοβάται τη θάλασσα και τα κύματα, αλλά πάντα να σε αφήνει ελεύθερη –η αγάπη, βλέπεις. Και ένας μπαμπάς να δίνει φως στις μέρες και στις νύχτες σου –καλοκαίρι σκέτο από μόνος του, βλέπεις.-
Αν ήταν φράση / “Θεέ μου, κάνε να κρατήσει κι άλλο.”
Aν ήταν τραγούδι / αμέσως ο Νιόνιος στο μυαλό. Το καλοκαίρι, Διονύσης Σαββόπουλος. “…//με το ρόγχο του air-condition μεσημέρι//…με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι..//”
Aν ήταν μέρος / ένα πλοίο. Οπουδήποτε σ’ένα πλοίο. Αρκεί να κινείται κι η αναμονή να μεγαλώνει. Η ανάγκη να πιαστείς από την προσδοκία και αυτών των διακοπών. “Θα περάσουμε τέλεια ρε! Μου ‘χουν πει ότι η Αμοργός τα σπάει”.
Mπορεί να μην περάσαμε τέλεια. Μπορεί να μην τα έσπασε η Αμοργός και η κάθε Αμοργός. Όμως το καλοκαίρι πάντα κάτι σπάει. Έναν εαυτό που κουβαλάμε και μας βαραίνει. Μια ζορισμένη, γκρίζα καθημερινότητα. Και έρχεται ξάφνου ένα καλοκαίρι να στα κάνει όλα σμπαράλια. Να σου θυμίσει τζιτζίκια, θυμάρι, αλμύρα, έναστρους ουρανούς. Να σου θυμίσει το παιδί που’χεις κάπου καταχωνιασμένο μέσα σου και ακόμα περιμένει να τρέξει, να γελάσει, να φωνάξει. Να σου θυμίσει πώς θα ‘πρεπε να’ναι τα πράγματα.
Σ’ευχαριστούμε καλοκαίρι.
Και αν συχνά τα κάνουμε μαντάρα, τα δώρα σου είναι πάντα εκεί και περιμένουν:
Ήλιος και Θάλασσα.
Ευλογία σκέτη.
Σ’ευχαριστούμε.
*Η Μυρτώ Πανάγου είναι ηθοποιός. Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και τελειόφοιτη του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει υπάρξει σε πολλές παραστάσεις οι οποίες βασίστηκαν σε διηγήματα. Διάβαζα συνεχώς τα ονόματα των Μ. Καραγάτση, Κ. Ταχτσή, Μ. Χάκκα, Δ. Χατζή, Ντ. Χριστιανόπουλου, Ν. Λαπαθιώτη, Γ. Χειμωνά και πιο κει έβλεπα το δικό της."Υπάρχουν τόσο ωραία κείμενα που μόνο ως ενδιαφέρουσα πρόκληση θα πρέπει να φαντάζει η θεατρική τους μεταφορά για τους δημιουργούς. Τώρα ως προς τον τρόπο που θα γίνεται αυτό, πάλι δεν πιστεύω ότι υπάρχει μία συνταγή. Προσωπικά μου αρέσει πολύ η ελληνική γλώσσα και κατ’ επέκταση με ενδιαφέρει να ακούγεται ο λόγος και το κείμενο."
*Όλες οι υποθετικές προτάσεις μαζί με τις κύριες του κειμένου της με έκαναν να ξαναπιστέψω ότι το καλοκαίρι είναι κατάκτηση. Αν υπάρχει, είσαι νικητής.
Χ.Φ
30/8/2014
