Όσα δε μπόρεσαν να ειπωθούν στη μεταπολεμική δραματουργία, με αμεσότητα και ευθύβολη στόχευση, υπό τον φόβο της λογοκρισίας και των κατηγοριών περί εσχάτης προδοσίας, κατάφεραν να ενσωματωθούν στις κωμικές λαϊκές δημιουργίες με άλλοθι υπαινιγμούς κι έμμεση κριτική, προς ένα σύστημα θεσμών και αξιών που κατέρρεε, εν είδει κοινωνικής προειδοιποίησης.
Η συγγραφική δυάδα των Αλ. Σακελλάριου και Χρ. Γιαννακόπουλου, των «Διόσκουρων με τις ωραίες συλλήψεις», όπως τους χαρακτήρισε ο Μάριος Πλωρίτης, το 1947, επινόησαν και παρέδωσαν στη σκηνή, έναν ήρωα με παντόφλες, ονόματι Λάμπρο Δεκαβάλα. Στο πικρά κωμικό περιβάλλον του, το γέλιο, θα πει ο Σακελλάριος, «δεν είναι παρά το καυτό σίδερο που αποστειρώνει τις πληγές τις σύγχρονης κοινωνίας, όπου οι πατριδοκάπηλοι, οι καταφερτζήδες, οι κομπιναδόροι, οι αριβίστες, κάνουνε τις βρόμικες “δουλίτσες” τους, σε βάρος των εύπιστων, των απλών και ηθικών ανθρώπων, χωρίς να τους αρπάζει η τσιμπίδα της δικαιοσύνης».
Διαψευσμένα ιδανικά, χαμένα χρήματα και βουλιαγμένα όνειρα, όλα, αποτελέσματα της «ηρωικής» ζωής του ρόλου, -που ταιριάζει γάντι στην κονωνικοπολιτικη συγκυρία- επέλεξε σοφά, να υποδυθεί ο εξαιρετικός Γιάννης Μπέζος, από το φθινόπωρο, στην παράσταση «Ένας ήρωας με παντόφλες» στο θέατρο Βρετάνια. Ίδια με όσα αισθάνονται οι πολίτες αυτής της χώρας, που επιμένουν να ζουν και να δημιουργούν, μ’ ένα συναίσθημα πότε θύτη πότε θύματος και πάντοτε «ηρωικό».
Μα, όπως θα έλεγε ο Μπρεχτ, «είναι δυστυχισμένη η χώρα που χρειάζεται ήρωες». Κι είναι ακόμη πιο δυστυχισμένοι τέτοιοι ήρωες.
real news 31.8.2014
