Είναι μια μουσική
Από γέλια, βουτιές και τρεχαλητά με γυμνά πόδια.
Από φαγοπότια κάτω απ’την ελιά, φάλτσες κιθάρες και τζιτζίκια.
Από το χαμόγελο του Ζακύνου και τα τυροπυτάκια της Καρολίνας.
Μια μουσική που δε λέει να κοπάσει
Κι όσο μεγαλώνει γίνεται έρωτας, κλάματα,τραγούδια και κείμενα.
Γίνεται μοναξιά και ματαιότητα.
Γίνεται η Σαντορίνη και η Αμοργός.
Γίνεται οι ακριβοί μου φίλοι κι όλα αυτά
Που καλοκαιριάζουν τις μέρες μου, βρέξει χιονίσει.
*Η Χριστίνα Μαξούρη είναι ηθοποιός. Δυο φορές έχει υπάρξει υποψήφια για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Μπορεί να τραγουδά παντού και όλη μέρα, μπορείς να την ακούσεις στο μετρό να σιγοψιθυρίζει το «Φτωχέ διαβάτη» του Τσιτσάνη και να κλάψεις ή να την συναντήσεις με το ποδήλατο και να σου σκάσει ένα χαμόγελο μέσα από το κράνος.
Από 8 Οκτωβρίου 2014 και για λίγες μόνο παραστάσεις θα είναι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με το έργο "Αβελάρδος και Ελοΐζα" (Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός). Το ξέρω ότι το ξέρεις.
Αντί μελαγχολίας: "Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όπου κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι."
Χ.Φ
Τελευταία μέρα καλοκαιριού 2014
