Το καλοκαίρι είναι θάλασσα.
Κοιτάζοντας το παιδί που έγινε ενήλικας μόνο τα καλοκαίρια είναι χαραγμένα στην μνήμη σαν ένας ηλιόφωτος αλμυρός προσδιορισμός της εποχής που το παιχνίδι ήταν το μόνο έπαθλο.
Ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να κατέβεις στην θάλασσα, να κάνεις το μεγαλύτερο μακροβούτι, κατακόρυφους κλπ, τολμηρές βουτιές, να εξερευνήσεις, να ερωτευτείς, να φας ροδάκινα, να πιάσεις γαρίδες, να κάνεις αναρρίχηση στα βράχια, να νομίζεις ότι κάνεις ψαροντούφεκο μαζί με τον μπαμπά-σ αγαπώ, να βουτήξεις για κοχύλια, να παραγουλιάσεις χταπόδια, να πιάσεις καβουράκια, να μην πατήσεις δράκαινα και να περιμένεις τους γοργόνους γονείς σου -που σε άφησαν κατά λάθος βρέφος στην στεριά - να έρθουν μια μέρα να σε πάρουν πίσω στην πολιτεία του βυθού.
Τα βράδια κυρίως κρυφτό και σκοτεινό δωμάτιο.
Το καλοκαίρι είναι κάτι σαν θρησκεία - είναι η διαμόρφωση της παιδικότητας μας που έρχεται και φέτος να δηλώσει παρούσα, ένας μικρούλης θεός που ξυπνάει από χειμερία νάρκη γεμάτος κέφι για ζωή και σκανδαλιές που δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις πιστά. Συχνά βλέπεις στην παραλία να ξεπετάγονται μέσα από ενήλικες ορμητικά παιδάκια που τρέχουν με τα κουβαδοφτυαράκια τους ανά χείρας πάνω κάτω στα νερά, επιβλέποντας μεγάλα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα και λαχταρώντας μια πατητή και τρανές κοκορομαχίες.
Η σιωπή της θάλασσας.
Φέτος βρίσκομαι στην χώρα του κρύου, δίχως τις καθιερωμένες ετήσιες ηλιακές μαλάξεις.
Δίχως μνήμη και τίποτα γνωστό ν’ ακουμπήσω, έμεινα εδώ – εξαπίνης εκτεθειμένη στο παρόν.
Φέτος λοιπόν έζησα έναν πόλεμο.
Ντάλα καλοκαίρι Ιούλιος, εδώ ασταμάτητη βροχή, στην Ελλάδα καύσωνας και στην Γάζα βροχή οι βόμβες πάνω στα σπίτια των ανθρώπων, πάνω στα νοσοκομεία, πάνω στα σχολεία. Πουθενά να παίξεις κρυφτό, θα σε βρουν. Πουθενά να κολυμπήσεις, είσαι στόχος, πουθενά να φτιάξεις κάστρα, μην πας στην παραλία έχει θάνατο, πουθενά να παίξεις μπάλα, μόνο ασταμάτητο κυνηγητό. Η παραλία απέκτησε πολύ διαφορετικό νόημα, έγινε τόπος πένθους και μνήμης• είναι φέτος που τα παιδιά δεν μεγαλώνουν πια, σταμάτησαν. Σκοτεινό δωμάτιο κι ασκήσεις ψυχραιμίας για τον συνεχή φόβο, τον πανικό και το σοκ. Παιχνίδια για το πένθος, για τις πληγές, την ορφάνια και τον αφανισμό. Τον διαμελισμό των ανθρώπων. Μεγαλώνουμε με τόσο διαφορετικές μνήμες κι αν μιλήσω εγώ για το καλοκαίρι μου –το δικό μου αγαπημένο καλοκαίρι- θα πρέπει να μιλήσω και για το δικό σου γιατί εσύ δεν μπορείς να μιλήσεις για τίποτα· γιατί τα παιδιά όλου του κόσμου είναι ένα.
Λες και τίποτα δεν έχουμε μάθει πια και πρέπει πάλι να παίξουμε πόλεμο.
Υ.γ: Θεωρώντας απαραίτητο να ασκηθεί μορφή πίεσης στην κυβέρνηση του Ισραήλ, υποστηρίζω πλήρως το καλλιτεχνικό κι εμπορικό μποϊκοτάζ τους μέχρι ότου να αρθεί η πολιορκία της Γάζας.
Ειρήνη και για τους δύο λαούς.
*Η Στέλλα Χριστοδουλοπούλου είναι ηθοποιός. "Το θέατρο είναι ήδη ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο στ όνειρο κάποιου που ονειρεύεται. Αν ονειρευτώ κι εγώ πάει, την έχω μπατάρει την βάρκα! Αγαπώ πολύ όμως το αρχαίο δράμα, τον Τσέχωφ και τον Μπέκετ. " Δεν ήξερα ότι: Έχει παρακολουθήσει σεμιναριακούς κύκλους με τους: A. Vassiliev, T. Sudana, Μ. Γιεμεντζάκη, Λ. Κονιόρδου, Σ. Χατζάκη, J. Alschitz, J. Boal, Complicite, Α. Ρέτσο. Διδάχτηκε παραδοσιακά πολυφωνικά τραγούδια της Ηπείρου με τον Α. Λαμπρίδη και της Βουλγαρίας με την T. Varimezova. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Κ. Αρζόγλου, Μ. Κακογιάννη, T. Sudana και A.Vassiliev. Ξέρω ότι τη λέξη ειρήνη την προφέρει όπως τη λέξη νερό. Και κάτι τέτοιο τραβάει όλη την ποσότητα της σημασίας.
Χ.Φ
Τελευταία μέρα καλοκαιριού 2014
