Δεν πάω συχνά πια στα Εξάρχεια. Το κλασικό "δεν προλαβαίνω", αλλά και το "επείγον" που δεν υπάρχει. Επείγον να περάσεις από την Βαλτετσίου για το τάδε λεξικό ή από ένα φωτοτυπείο κάπου στην πλατεία, θυμάμαι, που είχε πάμφθηνα τα πάντα.
Επίσης, νομίζω ότι είμαι απ' τους λίγους ανθρώπους που έχει δώσει την απάντηση "Ναι, ξέρω στην Ανδρέα Μεταξά" 1.234.567 φορές στη ζωή του. "Ξέρετε πού είναι το βιβλιοπωλείο Δωδώνη, παρακαλώ; Αυτό με τα θεατρικά..και..ξέρετε τώρα, τις σπάνιες εκδόσεις". "Ναι, ξέρω". Η ψυχή της Δωδώνης είναι ένας ηλικιωμένος κύριος που καπνίζει συνεχώς, πρέπει να πάρεις βαθιές ανάσες από πριν, αν θες να ψάξεις στα ράφια για κάμποση ώρα. Ξέρει τα πάντα και, αν έχει κέφια, σου πετάει και σπάνιες λεπτομέρειες στο πλαίσιο των ιδιόμορφων συμβάντων.
Την τελευταία φορά που πέρασα από κει, ίσως να' ναι και δυο χρόνια πριν, βρήκα ακόμη και τα θεατρικά προγράμματα από τις καλοκαιρινές παραστάσεις ενός ιστορικού θεατρικού ερασιτεχνικού σχήματος από την Καλαμάτα.
Ένας τεράστιος κόσμος καταχωρημένος σε ελάχιστα τετραγωνικά, σ' έναν γκρίζο δρόμο στα Εξάρχεια.
Μια "τρύπα" γεμάτη βλαβερή νικοτίνη.
Μέχρι και εγώ η εχθρός και η αντι- το παραβλέπω.
X.Φ
